Upravo su Ruska i Srpska pravoslavna crkva tipični primjeri da su crkve sa svojom infrastrukturom moćna platforma za političku ekspanziju i uticaj na susjede, sa svojim negiranjima ukrajinskog, makedonskog i crnogorskog identiteta koji su se dešavali i još uvijek dešavaju sa malim promjenama.

Vlast oko DPS-a se śetila najmanje deset godina kasno da je Crkva Srbije grobar autentične Crne Gore, njenog identitetskog habitusa, njene proevropske i proatlanske bezbjednosne orjentacije, njenog pripadanja civilizovanom i uređenom svijetu. U međuvremenu se laž u tolikoj mjeri raširila po Crnoj Gori, njena se istorija poistovjetila sa bajkama iz kuhinje Patrijaršije Srbije, naprasno se upisuje Sv. Petar Cetinjski i zacrvenjuje Sv. Vasilije u kalendaru, kreči se i moleriše iz sve snage.

Sve što su više u svoju idelošku i identitetsku građevinu ugrađivali tuđega materijala, ideolozi velikosrpstva su ośećali da im je ona sve trošnija i da je stalno iznova i iznova treba učvršćivati novim pljačkaškim pohodima na tuđe civilizacijske učinke. Pokazalo se davno da je velikosrpski ideološki ''projekt'' poput Skadra na Bojani. Što je ruševniji, to je agresivniji. Što je agresivniji, to mu se više ogoljuje princip gradnje koji mu ne dopušta na načini bilo šta vrijedno i trajno!

Kao najurgentiju temu kojom bi se nova Vlada trebalo pozabaviti, izvjestilac Evropskog parlamenta (EP) za Crnu Goru Tonino Picula vidi smanjivanje polarizacije u društvu.