Piše
Andrej Nikolaidis, kolumnista CdM-a

Ma hajde, šta velite… Srbija se miješa u unutrašnje stvari Crne Gore?

Tako, između ostalih, kažu Demokrate, Ministarstvo vanjskih poslova i Daliborka Uljarević, koja primjećuje da je došlo do „provale bijesa i agresije iz Srbije“.

Izgleda da je Srbija sa tom praksom počela koliko juče, kada je crnogorska skupština izglasala rezoluciju o Srebrenici, a beogradski mediji osuli paljbu po Bečiću i Krivokapiću.

Jer – je li tako, tako je – miješanje u unutrašnje stvari suverene države nije bilo ono kada je Crna Gora priznala Kosovo pa opozicija, sa popom Džomićem kao centarforom, nasrnula na parlament? Tada – je li tako, tako je – beogradski mediji nisu rigali vatru po Crnoj Gori a Srbija, ne daj bože, nije protjerala ambasadora Crne Gore

„Provale bijesa i agresije iz Srbije“ nije bilo ni onomad, kad je skupština u Podgorici usvojila zakon o slobodi vjeroispovijesti, a mediji iz Srbije (i bosanskohercegovačkog entiteta Republika Srpska) za svega dva mjeseca proizveli desetine hiljada pljuvačkih tekstova o crnogorskoj vlasti, podigavši mržnju prema Crnoj Gori do te mjere da je rulja u Beogradu, u bednoj replici znamenitog teheranskog napada na američku ambasadu, nasrnula na crnogorsko diplomatsko predstavništvo i zapalila crvenu zastavu sa ponosnim orlom.

Izgleda, takođe, da su beogradski mediji sa praksom ogavnih, prizemnih napada na nosioce najviših državnih funkcija u Crnoj Gori počeli koliko juče, kada su opalili po Aleksi i Zdravku. Daliborka Uljarević lucidno i nadasve principijelno primjećuje: „Nad ovim se zgražava najveći dio Crne Gore i to je nešto što nas je podsjetilo koliko se ne poštuju crnogorske institucije od srbijanskih vlasti i medija, a ako se ne poštuju institucije, onda se ne poštuje ni Crna Gora”.

Posve je drugačija situacija, lišena zgražavanja, bila kada su isti ti mediji drali Đukanovića: tada to nije bilo nepoštovanje Crne Gore, nego “pomoć srpskom narodu u borbi za odbranu svetinja”, a bogami i pomoć “demokratskim strukturama u Crnoj Gori” da svrgnu “diktatorski režim”. Jer… kada su isti ti mediji pisali o tome kako je Milo nasmrt bolestan i kako je sifilisom zarazio familiju to je, takoreći, bilo u žaru borbe za “crnogorsku demokratsku tranziciju”.

Shodno tome, odbrana ljudskog dostojanstva najviših državnih zvaničnika od prizemnih napada iz Srbije danas je odbrana dostojanstva Crne Gore, dok je do juče bila „služenje režimu“. Danas je ukazivanje na skandalozan pritisak Beograda odbrana Crne Gore i njenog dostojanstva, dok je do juče bila politika „podjela, a ne pobjeda“. Brutalni napadi iz Beograda na Mila do juče su bili „dogovor Mila i Vučića“, dok su danas napadi iz Beograda na Aleksu, Zdravka i Mila , pogađate – pa, „dogovor Mila i Vučića“.

A istina je krajnje jednostavna – beogradska hegemony for dummies, takoreći: onako kako Beograd tretira Crnu Goru danas, tretirao ju je i juče a tretiraće je i sutra. Juče su ti brutalne beogradske kampanje valjale, jer su te dovele na vlast; danas si njima zgrožen, jer ti si njihova meta; nemoj, aman, da to hoće li ti hegemonizam smetati sutra zavisi od toga jesi li na vlasti ili u opoziciji.

Na nauk bi svima mogla biti greška koju je napravio DPS, sve misleći kako je to pragmatično. DPS je, uostalom, partija koju vlasti nije koštao idealizam – od toga nisu bolovali – nego ultrapragmatizam i truli kompromisi koji su im eksplodirali u lice. Ni oni se nisu glasali kada su beogradski zvaničnici Srbe u Crnoj Gori pozivali u „koaliciju sa Milom“. U tom slučaju se miješanje Beograda u crnogorsku politiku smatralo konstruktivnim pa nije bilo diplomatskih nota koje bi to osudile.

Da se ne lažemo, jer dijalog zahtijeva minimum intelektualnog poštenja… U Crnoj Gori su se u posljednih tri decenije desile dvije smjene vlasti. Obje na talasu velikosrpskog nacionalizma, obje uz svesrdnu pomoć Beograda. Ili će se takvoj praksi Beograda reći iskreno i odlučno „ne“, ili će Srbija stajati i iza sjedeće smjene vlasti u Crnoj Gori.

Isto važi i za naknadnu zabrinutost novih vlasti za „sekularni karakter“ Crne Gore. Crnogorsko MVP piše:

“Dodatno brine činjenica da je Ivica Dačić, predsjednik Skupštine, kao jedan od najviših predstavnika Republike Srbije, pozvao svešteno lice u Crnoj Gori da se „pozabavi“ predsjednikom Vlade nezavisne i suverene, susjedne države, koja, pri tome, i ustavno i suštinski uspostavljena i definisana kao sekularna država svih njenih građana”.
Ministarstvo vlade koju je u manastiru sastavio Amfilohije zabrinuto je pozivom da Amfilohijev nasljednik ustroji vladu? Pa šta je to: diplomatsko saopštenje ili skeč Monti Pajtona?

Što je dozvoljeno Jupiteru, nije volu. Cinizam velikih je manir, tim manirom oni vladaju. Cinizam malih je autodestrukcija, jer cinizam nagriza i relativizuje vrijednosti. A one su, vrijednosti, sve što mali imaju i jedino što ih štiti.