Da se, zahvaljujući populizmu, lako može vladati i proizvoditi masovno zlo, osvjedočila se i nekadašnja nacistička Njemačka koja se još liječi od ostataka slične pošasti. Njemačka se, između dva svjetska rata, lako zalećela u nacionalne mitove i umilnu predstavu o sopstvenoj nacionalnoj, rasnoj i drugoj superiornosti, pa je ugazila u ratnu avanturu koja je rezultirala pogibijom i patnjama velikog dijela čovječanstva, da bi se mučno, sa jasnom sviješću o uzrocima sopstvenog poraza, decenijama liječila, moleći svijet za oproštaj.

Nije njemački primjer mnoge osvijestio. U mirnom vremenskom odjeljku Evrope, Srbija se sjetila da joj u Jugoslaviji navodno nije bilo sve potaman, pa se, kako bi rekao njen nosilac ordena Hitlerovog gvozdenog krsta, vladika Nikolaj Velimirović, prisjetila da je ono što je Hitler značio za Njemačku, to isto je za Srbiju uradio Sveti Sava - pa se zakonomjerno zalećela na dobar dio susjednih naroda sa kojima je živjela u zajedničkoj državi, da konačno dokaže kako joj nije dovoljno priznata umišljena veličina i „sveto“ pravo da hegemoni na Balkanu. Istina, kolika god je sila, Srbija to nije mogla pregnuti bez vruće pomoći crnogorskog prisrbljujućeg mentaliteta. Tako se Srbija, sa svojom istomišljujućom sestrom Crnom Gorom, zagnala da tobože brani Jugoslaviju od jugoslovenskih naroda i, opet zakonomjerno, poslije četiri izgubljena osvajačka rata, dobila po labrnji. Nije računala da, pored teorijski mogućih gubitaka izvan vlastite teritorije, kao krunu svojih osvajačkih ambicija može još izgubiti i Kosovo?!

Nije slučajno ovdje navedeni prisrbljujući crnogorski mentalitet, pomenut kao vrući pomagač Srbiji, u njenim osvajačkim pohodima devedesetih prošloga vijeka. Bio je to jedan od razloga da Evropska zajednica i svijet, poslije dužeg oklijevanja, odobre Crnoj Gori pravo na referendum o nezavisnosti, kako bi snažno balkansko nacionalističko jezgro koliko toliko bilo razdvojeno i oslabljeno. Nije Evropa slučajno primijetila da među vođama velikosrpskog pohoda na Jugoslaviju ima, pored Slobodana Miloševića ili Radovana Karadžića, mnogo odrođenih Crnogoraca spremnih da služe interesima fašizacije velike Srbije. Tek tako su, u dvije odvojene države, crnogorske demokratske snage došle u priliku da nenacionalističku Crnu Goru upute ka Evropi i evroatlantskim integracijama, da se vrate sopstvenim istorijskim i moralnim korijenima, njegujući prijateljstvo i istinsku saradnju sa susjedima. Nikad tu „izdaju“ srpskog imperijalizma Srbija Crnoj Gori nije oprostila.

Sve što se događalo poslije crnogorskog referenduma o nezavisnosti 2006. godine, predstavlja samo očajničke pokušaje Srbije da pokori i ovlada Crnom Gorom, bar, ako ništa drugo, onoliko koliko je Crnom Gorom vladala u komunizmu, kad su sami Crnogorci, za interese Srbije, sa velikim zadovoljstvom oborili vlastito rukovodstvo januara 1989. godine.

Da velikosrpski nacionalizam stalno jača, što preko fašisoidne Srpske pravoslavne crkve, što preko beogradskih državnih i drugih institucija, svjedoči nedavna tijesna izborna pobjeda velikosrpskih snaga u Crnoj Gori, istina nad debelo korumpiranom, sebičnom i državnički nesposobnom DPS vlašću.

Sudeći po onome na čemu se zasniva, na, drukčije rečeno, političke fermente na koje se oslanja, nova skupštinska većina sve jasnije pokazuje da je bliža padu nego trajanju. Na prvom koraku „merači“ negiranjem genocida u Srebrenici i odbijanjem da uvaži međunarodne sudove, zatim nastoji da jeftino predribla Evropu oko Zakona o tužilaštvu, prenemaže se u nastojanju da se pomire predsjednik Vlade i ministar Leposavić, kao da je to privatni sukob oko, recimo fircika, pokušava da planiranim etičkim inženjeringom destabilizuje Crnu Goru i pripremi popis za „srpski svet“, posebno nedovoljno primjećujući da pored Srba u Crnoj Gori živi i još poneki narod. Uz sve pobrojano držeći se jedne, i samo jedne nacionalnosti u višenacionalnom biću Crne Gore, kao, razumljivo, jedinog subjekta vlasti, nova parlamentarna većina prezire realnost postojanja manjinskih naroda, da ne kažemo još i Crnogoraca?

Srpski populizam, u punom sadejstvu sa novokomponovanim crnogorskim srpstvom, nema namjeru da odustane od svojih ciljeva koji, u prvom redu, podrazumijevaju unutrašnje razaranje građanskog bića crnogorskog društva i, sljedstveno tome, temeljnu razgradnju crnogorske države. Srpski populizam iz devedesetih godina proteklog vijeka uporno pokušava da se nastavi, ojača i proširi, tim prije što Evropa sve manje vidi, ili se pravi da ne vidi, njegovu staru i osvjedočenu zločinačku prirodu.

Da li se jednom odigrana tragedija, u prvom redu, mora ponavljati kao još tragičnija farsa?