Podstaknut porukom iz organizacije Crnogorska Andrijevica koja se odnosi na njeno aktuelno djelovanje u cilju podrške državi Crnoj Gori, ali i na rodoljubivo antifašističko ponašanje naroda tog kraja u Drugom svjetskom ratu, koje je za posledicu imalo da Andrijevica bude prvi oslobođeni grad u Evropi, htio bih da ukratko ukažem na tu patriotsku komponentu koja je uvijek karakterisala ne samo Andrijevčane nego i Vasojeviće u cjelini. Koji su kroz čitavu istoriju, zajedno sa svim drugim brdskim plemenima, bili čvrsta brana  nasrtajima neprijatelja na staru Crnu Goru koja je, zbog svoje slobodarske tradicije, bila njihova česta meta. Zato takvu ulogu brdskih plemena treba što više isticati kao izuzetno važnu kohezionu potporu jedinstvu Crne Gore (veoma nerado, iako se ponekad prosto mora, koristim izraz “pleme“ jer me asocira na nešto duboko anahrono što usporava razvoj društva – „plemenska svijest“, dok god opstaje nema napretka!).

A to jedinstvo građana Crne Gore se na veličanstven način manifestvovalo  kilomretarskim kolonama automobila u gotovo svim njenim gradovima, kao masovni otpor aktuelnoj vlasti da sprovodi svoj zlokobni plan uništenja Crne Gore. Jedna od tih  rodoljubivih kolona automobila nad kojima su se ponosno viorile mnogobrojne crnogorske zastave i gromko odzvanjale patriotske pjesme, u organizaciji Crnogorska Andrijevica, kretala se dolinom Lima obojivši crvenom bojom i njegove nemirne vode. Izgledalo je kao da se čitava Crna Gora slila u jednu zajedničku kolonu, spremnu i sposobnu da odbrani Crnu Goru od njenih rušitelja. Jer, kako naglasiše iz organizacije Crnogorska Andrijevica: „Crnogorci ne ljube lance!“

Ta slobodarska, živopisna varošica podno Komova, zvana i „sjeverno Cetinje“ zbog časti i ugleda svojih žitelja, ali i kulturnog ambijenta koji je karakterisao i bogatog istoriskog nasleđa, bila je mjesto u kome su dio života proveli knjževni velikani evropskog nivoa, kakvi su Mihailo Lalić i Radovan Zogović,  kao  i mnogi drugi iz svijeta umjetnosti, nauke i kulture. I brojni rodoljubi i patriote koji su hodali njenim prostorima. Velika većina njih su bili vjerni pristalice svoje domovine Crne Gore, bez obzira kako se osjećali, Crnogorcima, Srbima ili predstavnicima drugih naroda. To je ono što je karakterisalo ovu varoš kao građansku sredinu u kojoj je uvijek bilo prijatno boraviti. 

Ovo je i prilika da se istakne, da su  najveća imena u istoriji mudrog i odvažnog plemena Vasojevića bili vjerni pristalice države Crne Gore. Iguman Mojsije Zečević čiji je cilj bio ujedinjenje Vasojevića i ostalih brdskih plemena u jednu državu, Crnu Goru. Bio je svjetovni i duhovni vladar Vasojevića i „desna ruka“ Svetog Petra Cetinjskog koga je na kraće vrijeme i mijenjao „u stolici“ dok dođe mladi Rade Tomov na prijesto. 

Vojvoda Miljan Vukov Vešović, čovjek velikoga uma i opjevane hrabrosti bio je na čelo Vasojevića  prilikom otcjepljenja od Turaka i njihovog pripajanja Crnoj Gori 1853. godine u vrijeme vladavine knjaza Danila. 

Vojvoda Gavro Vuković, prvi diplomirani pravnik iz Crne Gore i dugogodišnji ministar inostranih djela Knjaževine Crne Gore. Sin, po mnogima, najvećeg vasojevičkog junaka Miljana Vukova. Po osjećanju Srbin, vojvoda Gavro je bio neprikosnoveni pristalica samostalne, nezavisne države Crne Gore.  Znao je često opominjati knjaza Nikolu da bude krajnje oprezan i rezervisan prema srpskoj politici jer ona ne bira sredstva kako bi obezdržavila Crnu Goru i pripojila je svojoj teritoriji.  U tome je bio veoma uporan, što se može vidjeti iz njegovih sugestivno napisanih dragocjenih memoara, koji svjedoče o jednom vremenu u kome je Crna Gora nastojala izgrađivati sebe kao modernu evropsku državu. Takav odnos vojvode Gavra Vukovića kao Srbina, mogao bi biti lijep primjer, ali i opomena aktuelnoj vlasti u Crnoj Gori u kojoj su, uglavnom Srbi, kakav odnos bi trebala imati prema državi koju predstavlja. 

Zatim, general crnogorske vojske i ministar vojni Radomir Vešović, veliki rodoljub i neprikosnoveni borac za nezavisnu Crnu Goru, uhapšen od strane okupacionih srpskih snaga krajem 1919. godine i sproveden u Beograd đe je je neko vrijeme robijao.

Ovo su samo neka od imena najčuvenijih Vasojevića, boraca za Crnu Goru i njenu nezavisnost, a ima ih još mnogo, više ili manje poznatih, iz svih oblasti života. 

Na kraju, još samo želim napomenuti, da je rijetko u kojem dijelu Crne Gore kao u Vasojevićima, velikosrpska propaganda imala uticaja, prije svega kroz obrazovni sistem koji je kreirala shodno svojim planovima poništenja Crne Gore, koji je potencirao izučavanje srpske a ne crnogorske istorije. To, nažalost, iako u manjoj mjeri, traje do dana današnjeg. Zato je najrealnije zaključiti da se tu krije odgovor na pitanje zašto danas u Vasojevićima imamo ne baš zanemarljiv broj onih koji osjećaju veću bliskost prema tuđoj državi, nego onoj u kojoj su vjekovima živjeli njihovi predci. Čak i na suprot opredjeljenju najvećih ljudi iz svoje istorije. No, uvjereni smo da će vremnom takvih biti sve manje, na čitavom prostoru Crne Gore, jer ćemo se sve više suočavati sa istinom, koju će osvjetljavati objektivno izučavanje crnogorske istorije. A to će za posledicu imati i sve veću privrženost građana Crne Gore, pa naravno i Vasojevića, svojoj državi. A nacionalno osjećanje neka svako zadrži kakvo želi, to u građanskim društvima ostaje na nivou intimnosti. Nikako kao javno manifestvovanje koje ima za cilj favorizovanje i promovisanje druge države prema kojoj je ono okrenuto, ma koja druga država bila u pitanju.

Zato svi zajedno čuvajmo i gradimo Crnu Goru kao građansku i sekularnu državu, jer je to jedina garancija za njen napredak i uspješan suživot njenih građana, bez obzira kako se u nacionalnom smislu osjećali i kojoj religiji pripadali.