U fokusu

Belada: Vladavina prava – što bješe to?

Jan 12, 2021 1 Komentara

(15 riječi)

Politički analitičar Ljubo Filipović objavio je na portalu CDM tekst pod naslovom “Do 8. januara Crna Gora treba da prenese crkvenu imovinu u državnu”.
Navedeni tekst ostao je bez odjeka i sa jedne i sa druge strane. Pojedine navijačke i neutemeljene reakcije ne mogu popraviti opšti utisak o ravnodušnosti, neupućenosti, neznanju, strahu ili nečem drugom. - kaže u svom obraćanju javnosti predsjednik NVU Crnogorski zbor advokat mr Nikola Belada.

Piše: Nikola Belada

Međutim, u pitanju su temeljne, suštinske obaveze nadležnih organa u implementaciji važećeg Zakona o slobodi vjeroispovijesti ili uvjerenja i pravnom položaju vjerskih zajednica. Naime, Zakon je u Skupštini Crne Gore usvojen 27.12.2019. godine i u završnim odredbama (član 66) navedeno je da Zakon stupa na snagu osmog dana od dana objavljivanja u Službenom Listu Crne Gore, a to je datum 8. januar 2020. godine.

U članu 63 važećeg Zakona stoji “da organ uprave nadležan za poslove imovine dužan je da u roku od godinu dana od dana stupanja na snagu ovog Zakona utvrdi vjerske objekte i zemljište koji su u smislu člana 62. državna svojina, izvrši njihov popis i podnese zahtjev za upis prava državne svojine na tim nepokretnostima u katastar nepokretnosti”. U stavu 2 člana 63 stoji obaveza katastra da upis zahtjeva od Uprave za imovinu izvrši u roku od 15 dana o čemu bez odlaganja obavještava vjersku zajednicu koja koristi objekte i zemljište iz stava 1 ovog člana.

Što navedeno znači? Da pojasnim.

Područne jedinice Uprave za nekretnine – opštinski katastri bili su dužni da Upravi za imovinu dostave sve hronologije upisa vjerskih objekata. Što sadrži hronologija upisa? U pitanju je tekstualni izvještaj sa zbirkom isprava o vlasnicima neke nepokretnosti – objekta i zemljišta. Hronologija sadrži prvu evidenciju o nepokretnosti. Ono što je posebno značajno, po članu 85 (knjžni prethodnik) Zakona o državnom premjeru i katastru nepokretnosti, upis se može dozvoliti samo u odnosu na lice koje je u momentu podnošenja zahtjeva za upis upisano kao imalac prava koje se upisom zahtijeva. Uz zahtjev podnosilac podnosi punovažne isprave za upis prava. Isprave mogu biti javne i privatne. Isprava koja predstavlja pravni osnov za upis, promjenu, ograničenje ili prestanak prava na nepokretnostima mora sadržati jasan i nedvosmislen pravni osnov. Upis se, dakle, vrši na osnovu zakona, izvršne odluke nadležnog organa, pravosnažne odluke suda i isprave o pravnom poslu sačinjene u skladu sa zakonom.

Dakle, ovlašćeno lice Uprave za imovinu je moralo imati sve hronologije upisa sa svim podacima počevši od zahtjeva pa do Rješenja o upisu prava sa poukom o pravnom lijeku. Nakon analize svih hronologija upisa, ovlašćeno lice Uprave za imovinu vrši popis svih vjerskih objekata koji su vlasništvo države i podnosi zahtjev za upis prava državne svojine Upravi za nekretnine. Krajnji rok za izvršenje ove obaveze je istekao 8. januara 2021. godine.

Ne oglašavaju se ni Uprava za imovinu niti Katastar nepokretnosti. Zašto? To je njihova zakonska obaveza i obaveza barem prema stotinama hiljada građana Crne Gore koji ovu državu smatraju za svoju, a sve vjerske objekte kao državne. Javnim objavljivanjem hronologije upisa (a čemu se energično protivi SPC), javnost Crne Gore, a posebno litijaši i mantijaši, potpisnici, jastrebovi, bi bili javno demantovani, odnosno pokazalo bi se da krilatica koju su uporno ponavljali “Ne damo svetinje”, nije u funkciji zaštite svetinja, već samo izgovor za rušenje države Crne Gore.

Hronologija upisa daje odgovor na pitanje čije su svetinje – da li države Crne Gore ili države Srbije. Ukoliko je Sprska crkva u Crnoj Gori sigurna da su svi vjerski objekti i zemljište (a koji su upisani u katastru kao njeno vlasništvo) upisani u skladu sa važećim Zakonom o državnom premjeru i katastru nepokretnosti, čega se plaši i zašto ne dozvoljava da se ovi podaci javno objave? Plaši li se istine da je ogromna većina vjerskih objekata i zemljišta upisana bez valjanog pravnog osnova i bez valjanih isprava podobnih za upis na njih? Plaše li se reakcije istinskih vjernika kad se utvrdi da su izmanipulisani i da nijesu branili svetinje već učestvovali u stvaranju države apostola, božjih sluga, fundamentalista I fanatika? Zato apelujem na nadležne državne organe, na sve oblike građanskog organizovanja, sve pojedince da istraju u zahtjevu da se podaci Uprave za imovinu o vjerskim objektima koji su državna svojina javno objave.

Potrebno je objasniti čemu žurba da se vrše izmjene i dopune Zakona o vjerskim slobodama?

Brisanjem članova 62, 63, 64, nema više obaveze da se izvrši popis imovine koja je državna i da se podnese zahtjev Katastru nepokretnosti za upis prava svojine na državu. Drugo, izmjenama se dodaje novi član 24 koji je diskriminatorski i suprotan međunarodnim standardima. Tim članom se SPC želi uvesti u pravni poredak Crne Gore, želi joj se priznati pravni subjektivitet i dati pravo da se evidentira, a ne registruje. Po važećem zakonu, istekao je rok u kom se bilo koja od 4 eparhije SPC u Crnoj Gori mogla evidentirati, pa zato pravnici administratora Mitropolije crnogorsko-primorske, stvaraju pretpostavke da se SPC proglasi “tradicionalnom crkvom”.

Po ko zna koji put želim da ponovim i ukažem javnosti na još neke nesporne činjenice na koje ne reaguje građanska Crna Gora, a koje vješto zamagljuje svojim izjavama SPC, ravnim izjavama Barona Minhauzena.

Poznato je (a što su pokazale ozbiljne analize i istraživanja) da je broj vjernika u Evropi u ozbiljnom padu. To posebno važi za države sa liberalnim konceptom načina života I razvoja. U Crnoj Gori se dešava suprotno. U 21. vijeku, u srcu Evrope drobijamo teokratsku državu. Međutim, služeći se metodom “korisne nejasnoće”, koji nam je jasno objasnio Aleksandar Radoman, vlast nas je ubijedila da je ovo prvo i pravo demokratsko društvo. Pitam, da li je ovim teolozima poznato, a jeste, da svi najvažniji predstavnici SPC demokratiju tretiraju kao “zlo u društvu” i “ozbiljan poremećaj poretka”?

Danas na svakom koraku teritoreije Crne Gore prisutni su dokazi svetosavlja i jevanđeoskog naciionalizma, plasiranja neistina, propagandnog rata, krečenja Crne Gore tuđim zastavama, agresivnim postavljanjem bilborda I sl. Očigledno je da državne institucije ne obavljaju svoju ustavnu I zakonsku obavezu, niti vrše svoju djelatnost. Da je tako govori I podatak da je Vlada predložena u Manastiru Ostog, da su izmjene Zakona o slobodi vjeroispovijesti radili pravnici SPC, da se procjena bezbjedonosne situacije uz prisustvo predstavnika državnih organa vrši u podzemnim prostorijama Hrama Hristovog Vaskresenja u Podgorici. Da li je moguće očekivati da će se za drugačija mišljenja I izjašnjenja saslušanja obavljati u podzemnim prostorijama Hrama u jednoj blažoj varijanti inkvizicije ?

Poznato je da je SPC najveći divlji graditelj. Da li nadležni državni organi namjeravaju da objave na hiljade i hiljade metara kvadratnih izgrađenog prostora i objekata bez građevinske dozvole ili suprotno datim konzervatorskim uslovima?

Poznato je da je SPC jedan od većih poreskih dužnika. To su za minimum hiljadu sveštenika, samo po osnovu poreza i doprinosa milioni i milioni eura duga.

Neophodno je ukazati i na preuzete obaveze SPC u Crnoj Gori, a posebno u okviru programa “srpski svet”. Kad je u pitanju Crna Gora, ostvaren je upliv na čitavoj teritoriji. To je urađeno na način što u Crnoj Gori djeluju četiri eparhije SPC. U odnosu na broj stanovnika i vjernika, to je izuzetak u odnosu na postupanje u drugim državama. Primjera radi, SPC ima jednu eparhiju – kanadsku sa sjedištem u Torontu, jednu eparhiju – frankfurtsku i sve Njemačke sa središtem u Frankfurtu, jednu eparhiju britansko-skandinavsku sa sjedištem u Stokholmu, jednu eparhiju austrijsko-švajcarsku sa sjedištem u Beču itd.

Da zaključim, gotovo je sve poznato o jednoj najmoćnijoj organizaciji u Crnoj Gori koja je ostvarila prevlast duhovnog nad svjetovnim, koja nema pravni subjektivitet, niti postoji organ koji je evidentirao ili registrovao, o kojoj niko u Crnoj Gori ne zna koji su joj atributi i osnovna djelatnost, a što je sve ne spriječava da zaključi milionske ugovore, da milione eura (kako mnogi smatraju) iznosi iz Crne Gore mimo legalnih tokova novca.

U svom licemjerju idu dotle da jednu crkvu (CPC) koja je registrovana po Zakonu iz 1977. godine i evidentirana po važećem Zakonu o vjerskim slobodama iz 2019. godine naziva “NVO i sektom”, a sami sebe, kao organizaciju koja nema utemeljenje u pravnom poretku Crne Gore, proglašavaju tradicionalnom crkvom i vodećim svjetovnim i duhovnim akterom jedne suverene države.

Ovakve pojave demokratska Amerika naziva pravim imenom, a građanska Crna Gora nejedinstvena i vođena emocijama, još uvijek ne može shvatiti što je zadesilo.- zaključuje  predsjednik NVU Crnogorski zbor advokat mr Nikola Belada.