Srpski crnorisci nastoje svim sredstvima da potru ili posrbe sve crnogorsko. Najnoviji pokušaj je srpskoga patrijarha Porfirija koji je iskoristio boravak na proslavi deset godina od osnivanja hrama Hristovoga Vaskrsenja u Podgorici da proglasi da su svi pravoslavni vjernici –  Srbi. Poručio je u Podgorici okupljenim gradjanima da u svakoj prilici sa dostojanstvom ispoljavaju i svedoče ono što jesu – srpski identitet, srpski jezik i da su vernici Srpske pravoslavne crkve.
Podsjetiću na svečano otvaranje Hrama 15. oktobra 2013. godine. Zapisao sam:                                                                          „Sagrađen je veleljepni hram Hristovoga vaskrsenja u Podgorici, najveći na Balkanu, kako tvrdi mitropolit Amfilohije. Održana je Svečana akademija, koja je bila ispunjena žestokom srpsko-svetosavskom propagandom. Amfilohije je održao zapaljivi govor u slavu pravoslavlja.  Netačno je u mitropolitove izlaganju:            

Da je Dioklea/Duklja, rimski municipijum, prethodnica Podgorice, koja je poseban grad. Da je Stevan Nemanja rođen u Ribnici, nego u župi Ribnici. Rijetki su gradovi u svijetu nazvani po imenu rijeka. Za Ribnicu nema nikakvoga arheološkoga ili pisanoga dokaza. Nemanja je rođen u Spužu.                                                                                              Da je Nemanja ujedinio Rašku i Zetu. Zetu je pokorio “ognjem i mačem”, srušivši sve gradove, osim Kotora.              Svetorodna loza Nemanjića je sve i svja. Nijesu pomenute dinastije Vojislavljevića, Balšića i Crnojevića. Svetorodna dinastija Petrovića je priznata kao srpska dinastija. Crnogorska država Duklja se ne spominje. Vladimir je zetski svetac.  Posvojio je za Srpsku pravoslavnu crkvu sve crkovne kulturno-duhovne vrijednosti u Crnoj Gori“.

Srpski patrijarh Porfirije u besjedama povodom proslave nastavlja, i ponavlja, netačnosti:

Prvo, da je u Podgorici “rođen (je) srpski župan Stefan…” nema nikakvoga dokaza. Prinuđen sam da i sada  ponovim tekst “Podgorica nije Nemanji grad”. Sažeto:  “Nemanja je u Ribnici kršten a ne rođen, a Ribnica kao grad nikada nije postojala, što je dokazao Mihailo Dinić.[1] U Žitiju Nemanjinome stoji da je cijela Dioklitija „mesto roždenija“ njegovoga! Zato Dinić veli da u starijim tekstovima ima značenje manje ili veće oblasti. Stefan Prvovenčani ističe da mu je otac Nemanja kršten po katoličkom običaju „u mjestu zvanom Ribnica, u hramu presvete Bogorodice“, a ne da je u hramu „rođen“.[2]                                                                    

Analizirajući Gorički zbornik Nikona Jerusalimca i pariski rukopis Žitija sv. Simeona od Stefana Prvovenčanoga, Ljiljana Juhas je dokazala da se u pomenutoj biografiji ne pominje Nemanjino rođenje u Ribnici, već da je tu primio latinsko (katoličko) krštenje… Zaključuje da se Ribnica „mora uzeti ne kao mjesto Nemanjinoga rođenja, nego kao mjesto hrama u kome je Nemanja kršten“. Do pominjanja Ribnice kao mjesta u kome se Nemanja rodio došlo je greškom prepisivača Pariskog rukopisa Nemanjinoga žitija od Prvovenčanoga, jer je slučajno preskočen jedan red, što je uobičajena srednjovjekovna greška, pa je ispalo da je Nemanja rođen u crkvi.(!)[3] Zapisano je da je rođen u Spužu. Najprije je vladika Vasilije Petrović u svojoj Istoriji o Černoj Gori 1754. godine zapisao da je rođen „u Zeti gdje je sada grad Spuž“, što je potvrdio srpski istoričar Pantelija Srećković koji je 1869. godine u manastiru Voljavči podno Rudnika našao crkveni zapis da je Stevan Nemanja „rodilsja vo grade Spuž“. Ako je rođen u Spužu, najvjerovatnije je da je, pretpostavlja R. Rotković, u katoličkom obredu kršten u Martinićkoj gradini, koja je Lontodokla.[4]                                                                             Turska tvrđava Depedögen, zidana 1474. godine, proglašena je Nemanjinim gradom. (Depedögen, prevođen “koji bije, tuče”, pa ispravno “ispod brda”, gorice, kao „tvrđava varoši Podgorice“, upisan je u turski defter 1485. godine).”

Drugo, da je župan Stefan “odavde dejstvujući ujedinio (je) Rašku i Zetu”. Istina je, ponavljam, da je Stevan Nemanja “ognjem i mačem” pokorio Zetu. Svjedoči Nemanjin sin: U Duklji je porušio sve gradove,  Danj, Sardoniki, Rosaf zvani Skadar, Svač, Ulcinj, grad slavni Bar, i Kotor, u koji prenese svoj dvor.[5]

Treće, može patrijah da umišlja da je u Podgorici “duboko zasađen naš početak i naš korijen… i da  ovdje bolje nego na drugim mjestima znamo ko smo, koje smo vjere i ona nas odlikuje i afirmiše, znamo i kojim jezikom govorimo i kojem narodu pripadamo...” do sada niko nije tako označio i pravoslavno-svetosavski uzdigao podgoricu, pošto nije imao nikakvoga dokaza.Vjerovatno mu godi što je tekuća vlast u Podgorici  “frontovska”, sa predsjednicon Skupštine Glavnoga grada bivše apostolke.

Četvrto, da je Njegošev najčistiji srpski jezik. I da je srpski jezik jezik Stefana Ljubiše i Marka Miljanova. Svi oni govore i pišu izvornim crnogorskim jezikom. Može da se krivotvoritelj ponosi što govori svojim srpskim jezikom, “poštujući sve druge narode", ali nema pravo da prisvaja tuđi jezik. Da je čitao Skerlićevu knjigu o Ljubiši našao bi “čisti srpski jezik” u naznaci da je provincijalizam i „Rečniik kao što je Ljubišin može oduševiti filologa, ali će obeshrabriti čitaoca i učiniti celo delo gotovo nemogućim za sve druge krajeve gde se taj jezik ne govori.“ Marko Miljanov, kako se obično “krsti”, nije Vojvođanin, nego po predanju potomak Đerđa Kastriota, opismenio se na crnogorskome jeziku koji se učio u školama, kako svjedoči Ljubomir Nenadović. Naslutio je posrbitelj još 1878. godine da vremenom može doći do razdvajanja dva jezika. “Ako Crnogorci produže svoje škole kao do sada, onda posle sto godina, između ta dva jezika biće veća razlika nego što je između portugalskog i španskog”.[6] Može patrijarh da ne zna, ili taji, ali nema pravo vara.

Peto, što posrbljuje da “kao dični pripadnici srpskog naroda koji je u svim istorijskim iskušenjima blistao najpre čojstvom i junaštvom.[7] Viševjekovno robovanje i rajetinski duh se ne mogu naknaditi crnogorskim čojstvom i junaštvom: “Neka bude borba neprestana…” (Njegoš), kojom se Crna Gora oduprla moćnim imperijama i osvojila slobodu i nezavisnost.

Šesto, na prečac, prvi put, prvi Srbin, “dosjetio” se patrijarh da Podgoricu posveti, proglasi da je rodno mjesto Srpstva, što naknađuje izgubljeno Kosovo Kolevku Srba.                                                  

 “Svaki Srbin, gdje god se nalazi, pravoslavne vjere, može reći da je Podgorica njegovo duhovno rodno mjesto. Svi smo na neki način odavde potekli. Iz tog razloga, ovdje u Podgorici, ne postoji nikakva potreba da nam bilo ko kaže ko smo i šta smo. Ovdje znamo koja je naša vjera, ko su naši preci, kojim jezikom govorimo i kom narodu pripadamo. Otuda dubinski osjećam da je ispravno nastaviti putem svetog i Simeona i svetog Save jer živimo u vremenu razaranja trajnih, tradicionalnih, ali objektivnih identiteta. Može da mu godi što je predsjednica Skupštine Glavnoga grada dr Jelene Borovinić Bojović, “frontovka”, bivša apostolka , koja posvaja “Naša Podgorica”.

Sedmo, pominje nametanje konstruisanih identiteta, bez imenovanja, u svrhu manipulacija i dominacija, da svoj vjerski, lični, porodični, nacionalni identitet naših predaka i naših potomaka“. srpski identitet  stapa sa Srpskom crkvom… podržim da u svakoj prilici sa ponosom i dostojanstvom, potpuno slobodno i odlučno ispoljavate i na najbolji način svjedočite svoj identitet kao vjernici svete Srpske pravoslavne crkve.[8]

Osmo, Patrijarh je rekao i da je “srpski narod mnogo vjekova živio bez bilo kakve svoje države ali da nijednog trenutka nije odustao od sebe i svoga identiteta”. Tačno je da je vjekovima bio u ropstvu Osmanlijske imperije, ali prazninu svoje državnosti i identiteta nastoji svim sredstvima da krivotvorinama naknadi prisvajanjem i posrbljivanjem crnogorske državotvornosti, nezavisnom Dukljom, Zetom i Crnom Gorom.

Srpski patrijarh Porfirije došao je na proslavu desetogodišnjice Hrama Hristovoga Vaskrsenja, sa osnovnom namjerom da u predpopisnoj kampanji objavi kako se  valja boriti za Srpstvo svuda i u svakoj prilici. Crnogorski zvaničnici su gostoljubivo,  poslušno, prećutali popovsku, prozelitsku, politikantsku pridiku poglavara i poglavnika tuđe crkve