Škrinja

„PRAVDA“ PO DIKTATU DEMOKRATSKOG FRONTA

Dec 11, 2022 4 Komentara

(15 riječi)

Piše: Milorad Minjo Ražnatović

Ovih dana u crnogorskoj javnosti je ponovo aktuelizovan slučaj suđenja za terorizam/„državni udar“ akterima optuženim i u prvostepenoim postupku pred Višim sudom osuđenim za to (ne)djelo, čiju je presudu, po osvajanju vlasti na posljednjim parlamentarnim izborima sadašnje većine, vijeće Apelacionog suda poništilo i vratilo prvostepenom sudu na ponovno suđenje pred novim sudskim vijećem. Tom odlukom je prvostepena presuda Višeg suda kojom je 13 aktera ovog događaja osuđeno na višegodišnje zatvorske kazne među kojima su A. Mandić i M. Knežević, predśednici partija prosrpske klerofašističke parlamentarne većine, vraćena na ponovno suđenje voljom dvoje, od troje sudija naznačenog suda, što je presedan u crnogorskoj sudskoj praksi. Ova odluka, rekli bi, je jedan od  od najočiglednijih  primjera ogromnog partijskog uticaja „nove vlasti“, spregnut sa ideološkom i vjerskom pripadnošću, te nevjernošću državi, konkretnih sudija, što je bilo preovlađujuće u donošenju sudske presude. Ni obilje dokaza i činjenica koje sadrži presuda napisana na više stotina stranica utvrđenih u sudskom postupku  koji je trajao  više od godine i po, ni podaci i dokazi koje su najmoćnije svjetske obavještajne agencije – američke i britanske, dostavljale crnogorskoj Agenciji za nacionalnu bezbjednost o pripremi državnog udara, ni činjenice koje je saopštio predśednik Srbije Aleksandar Vučić „da su bezbjednosni organi Republike Srbije došli do nepobitnih dokaza da su, između ostalog, i na teritoriji Srbije, pripremane različite nelegalne aktivnosti za teritoriju Crne Gore“ te da se „došlo do dokaza da su određena lica pratila putanju kretanja premijera Crne Gore i to na dnevnom nivou svake sekunde i obavještavala druga lica“ („Vučić: Otkrivena lica koja su pratila premijera Crne Gore“ – izvor: Nedeljnik Vreme, www.vreme.com ), niti bahate i agresivne prijetnje funkcionera Demokratskog fronta, javno upućivane prije parlamentarnih izbora 2016. godine, koje su razotkrivale njihove postizborne namjere, nijesu bile dovoljne za dvoje (od troje) sudija da potvrdi prvostepenu presudu. Povodom takvog postupanja u javnosti postoji ozbiljna sumnja da će novoizabrano sudsko vijeće podgoričkog Višeg suda, shodno političkoj realnosti nastaloj izborima 2020. godine, a u svijetlu činjenica koje govore o neprimjerenoj i dosad nezabilježenoj politizaciji i ideologizaciji sudstva i tužilaštva, te stranačkog (pozicionih partija) pritiska na tužioce i sudije, biti pod potpunim ideološkim i političkim uticajem Demokratskog fronta i Crkve Srbije, kako bi se izdejstvovao povoljan ishod za dvojicu optuženika, kao i rezerva u pogledu nastavka suđenja. Te sumnje i rezerve su pojačane situacijom da je već u nekoliko navrata odgađan početak ponovnog suđenja. U tom kontekstu posebno je simptomatično posljednje odgađanje koje se dogodilo 29. novembra 2022. godine, za 20. februar 2023. godine, čemu je prethodio nalog SDT-u da u roku od 15 dana dostavi sudu izmijenjenu/inoviranu optužnicu, da bi devetog decembra 2022. godine uslijedilo hapšenje postupajućeg specijalnog tužioca u ovom predmetu sa optužbom da je  od sredine 2020. godine postao pripadnik kriminalne organizacije kavački klan i pored nepobitne činjenice da je posljdnjih godina upravo on podigao veliki broj optužnica protiv njegovih članova.  Sve ovo, u navedenim okolnostima, može biti i indikacija da su pod, za javnost nedovoljno vidljivim pritiskom pozicije i posebno DF, SDT i sudski organi, voljno ili nevoljno, pristali na scenario Demokratskog fronta, koji upravo predviđa ovakvo  odvijanje događaja, sa epilogom određivanja drugog specijalnog tužioca u slučaju optužnice čelnika DF i drugih optuženih za pokušaj terorizma, odnosno „državnog udara“, te njegovo odustajanje od optužnice!? O tome jasno i vrlo rečito govore i izjave čelnika ove partije, po hapšenju postupajućeg specijalnog tižioca u ovom slučaju! Kao što je to ovom prilikom očito, tako o namjerama DF i njegovih optuženih čelnika najslikovitije i najrečitije govori težina predizbornih prijetnji 2016. godine koje jasno upućuju na tadašnje rušilačke namjere ovih političkih aktera i same one daju dovoljno materijala za optužnicu i prvostepenu osudu. Podśećamo na neke od njih koje su vrlo otvoreno i neskriveno iznošene o postizbornim planovima DF i prijetnjama predśedniku Milu Đukanoviću: „Jedan od lidera Dražinog fronta i potpredśednik, faktički politički nepostojećeg Pokreta za promjene, Branko Radulović, u intervjuu Srpskoj RTV,   upućuje poziv građanima sljedećim riječima: ‘Pozivam sve građane Crne Gore, svu pravu opoziciju da 16. ili 17. oktobra, kako se dogovorimo, proslavimo ili da odbranimo našu pobjedu. Ili da ne priznamo i poništimo lopovske izbore. U sve tri varijante Mila Đukanovića više neće biti...’ i dalje ‘Nema šanse da će Đukanović 17. oktobra sjedjeti u svom kabinetu.’ (izvor: Pobjeda, srijeda 28. septembar 2016. godine). Istim stilom Milan Knežević, predśednik Demokratske narodne partije,  na predizbornom mitingu održanom u Podgorici, na Trgu nezavisnosti 14. oktobra, govoreći o  noći  poslije završenih izbora, kaže : ‘U devet časova i trideset minuta Demokratski front zajedno sa vama treba da saopšti da je oslobodio Crnu Goru i da je Đukanović G O T O V!, a četnički vojvoda Mandić sa istog mitinga poručuje: ‘Oni nas ne mogu zaustaviti. Narodna volja se ne može zaustaviti i haosa neće biti nigdje, haosa će biti jedino šesnaestog naveče u kabinetu premijera Đukanovića. On će morati te večeri da razmišlja o svojoj budućnosti.’ (Izvor: TV Pink, minut – dva, 25. oktobar 2016. godine).“[1]

U mojoj knjizi Sumrak suverenizma, takođe se konstatuje i sljedeće: „Sve ove zlokobne prijetnje, koje će još dugo odzvanjati Crnom Gorom, potvrđene su u noći između subote i neđelje, prije otvaranja biračkih mjesta, kada je akcijom crnogorske policije, kojom je komandovao glavni specijalni tužilac, uhapšena kriminalna organizacija od 20 članova, formirana u Srbiji i Crnoj Gori, koja je namjeravala da, poslije izbora, napravi haos, izazove nerede i krvoproliće u Crnoj Gori.“[2]

Kao što smo viđeli iz gore pomenutih skaj komunikacija vezanih za nabavku oružja  Crkve Srbije u Crnoj Gori od jednog kriminalnog klana, pokušaji državnog udara od 2016. do 2020. godine su se u kontinuitetu odvijali. I to je sasvim logična posljedica neefikasnog, u ovom slučaju sudskog sistema, koji je kroz sudski proces sudijice zadužene za ta suđenja okrivljenima u predmetu terorizma, otegla taj proces u nedogled, a uz to dozvolila da dvojica optuženih političara sa slobode svakodnevno vrše pritisak na susdstvo i čak prijete u slučaju donošenja po njih nepovoljnih presuda. Kada ovakvi teroristički akti usmjereni na rušenje  državnog poretka ne dobiju svoj jasan, nedvosmislen i brz krivično-pravni odgovor sudskih organa, ili kada se atmosfera konstantnog pokušaja državnog udara prisutna u Crnoj Gori od 2006. godine kroz razne oblike rušilačkih demonstracija profašističkog Demokratskog fronta usmjerenih na rušenje pravnog poretka, od strane nadležnih sudova i tužilaštva, kao i od strane tadašnje vlasti, toleriše i podvodi pod „demokratiju“, a ne kao opasno djelovanje po opstojnst države, koje je zasluživalo i zabranu djelovanja ovog političkog subjekta, onda se ne može ni očekivati ništa drugo do da se sa takvim aktivnostima nastavi još jačim intenzitetom i svim mogućim sredstvima koja stoje na raspolaganju protivnicima Crne Gore – sada pozicionim partijama. Takav mlak,  suzdržan, neadekvatan i nedržavnički odnos nadležnih državnih subjekata je ohrabrio aktere koji su učestvovali u pokušaju državnog udara 2016. godine da nastave započete aktivnosti sve do avgusta 2020. godine kada su pobijedili na parlamentarnim izborima. Po osvajanju vlasti su još većom žestinom nasrnuli na urušavanje institucija i pravnog poredka, samo što je taj atak sada uslijedio drugim metodama i sredstvima. Sada im više nije trebala fizička sila i naoružavanje, već su rušilačke aktivnosti nastavili demontiranjem institucija sistema preko donošenja ili stavljanja van snage pojedinih zakona, a sve u parlamentu preko skupštinske većine od 41 poslanika ili posredstvom vlada koje su djelovale u ovom dvogodišnjem periodu. Kulminacija toga rušilaštva i ataka na crnogorsku državnost u režiji Demokratskog fronta i zajedničkoj izvedbi sa ostalim pozicionim partijama, oličena je u donošenju takozvanog Zakona o predśedniku u Skupštini Crne Gore voljom 41  poslanika. Time se na njbrutalniji i najpodliji način (u  situaciji kada je zbog odlaska jednog sudije u penziju, te neizbora sudija, Ustavni sud postao nefunkcionalan), dosad nezabilježen u pravnoj i političkoj istoriji Crne Gore gazi Ustav i na taj način pokušava, sasvim svjesno i planski, mijenjati pravni poredak Crne Gore. Potpisivanje  inicijative za neustavnu smjenu predśednika Đukanovića u parlamentu bez prethodnog izjašnjavanja Ustavnog suda o eventualnoj  povredi Ustava, a kasnije i glasanjem za neustavni Zakon o predśedniku kojim se, dakle nižim pravnim aktom i prostom većinom od 41 poslanika mijenja, najviši pravni akt donešen dvotrećinskom većinom (čije se izmjene mogu u parlamentu izglasati istom većinom), a kojim se „dorađuju ustavne norme“ u pogledu utvrđivanja dužnosti predśednika Crne Gore – oduzimajući mu prava data Ustavom prilikom predlaganja kandidata za predśednika vlade (što je potvrdila i Venecijanska komisija kojoj se predśednik Đukanović obratio u svrhu davanja svojeg stručnog mišljenje o ovom zakonu), kako bi im one, u slučaju odbijanja Predśednika da postupi po njima, poslužile za njegovu neustavnu smjenu, ne može se drugačije tumačiti do kao pokušaj nastavljanja, ovog puta, „tihog“ državnog udara svih onih koji su takvu inicijativu potpisali i za neustavni zakon glasali. Iz toga se ne mogu izuzeti ni najodgovorniji u tužilačkoj organizaciji i u pravosuđu koji su morali djelovati u cilju sprječavanja urušavanja ustavnog poretka Crne Gore, a ne ćutke i podanički, pod pritiskom političkih partija na vlasti, prelaziti preko njegovog rušenja. Nadamo se da će donešene odluke, u skoroj budućnosti, biti preispitane od slobodnog i pravednog sudskog sistema, a svi njeni donosioci snositi krivičnu odgovornost za svoja eventualna nepočinstva!!!

Sve prethodno kazano upućuje na to da je jedino rješenje za prevazilaženje ukupne/teške društvene krize i vraćanje Crne Gore na put: pravde i pravičnosti; razvoja sekularne i demokratske države; povratka evropskim integracijama, što hitnije organizovanje vanrednih parlamentarnih izbora, koje sigurno ova klerošovinistička i klerofašistička većina neće dragovoljno prihvatiti, jer, u svojoj brutalnost i svemoći, ne mari za stavove evropskih partnera, niti su im prioritet evropske integracije. Zato je potreban još snažniji i brojniji vaninstitucionalni pritisak oličen u u Građanskom pokretu „Ima nas“.  Pritisak koji bi različitim odlučnim i upornim aktivnostima, pokušao, od sadašnje pozicije, izdejstvovati ono što je normalan odgovor za ovakve krize u svim držvama parlamentarne demokratije (ne samo u savremenim),  a to su vanredni parlamentarni izbori koji bi morali biti organizovani u skladu sa najvećim evropskim demokratskim standardima.