Ima toliko toga apsurdnog i nemoralnog na političkoj sceni Crne Gore, na dnevnom nivou, da je odavno postalo nemoguće sve to i pobrojati. Eto, na primjer, na svečanoj sjednici povodom praznika opštine Nikšić našao se tamo neki pop da sjedi dok se intonira državna himna.

S druge strane, vijest iz inostranstva: prilikom posjete predsjednika Đukanovića Češkoj, predsjednik te države Miloš Zeman ustao je iz invalidskih kolica uz pomoć pratioca, na himnu Crne Gore!  Naravno, ne pada mi na pamet da upoređujem svjetonazor ili mentalni sklop dvojice aktera ove priče, jer se radi o kosmičkoj udaljenosti njihovih moždanih sazvježđa koju ne može prevaliti ni najbrža čovjekova misao. Čak ne želim da ih smjestim ni u isti pasus ovog teksta.

Svaki dan je sve očiglednije da je na sceni neviđena  moralna i duhovna tragedija koja je pogodila  Crnu Goru. Nestvarna, ponižavajuća erozija svih ljudskih vrijednosti. I da nije nekoliko desetina naših vrsnih intelektualaca i časnih ljudi koji drže do ličnog i nacionalnog dostojanstva, koji sarađujući s istinski profesionalnim medijima koji nijesu podlegli uticaju vlasti, mislio bih da sam u dubokom snu.

Viđenje Crne Gore kao stare evropske države bitno je drugačije i za nju neuporedivo afirmativnije, od strane gotovo svih evropskih država, nego od dijela stanovništva koji u njoj vjekovima živi. Nezaboravni postupak predsjednika Češke to ubjedljivo potvrđuje.

Jedina država koja želi nestanak Crne Gore je ona koji taj dio njenog stanovništva doživljava kao svoju. Slično onoj primitivnoj individui u mantiji koja sjedi dok odzvanjaju zvuci crnogorske himne od kojih svakom patrioti podilaze žmarci kao uzvišeni odraz snažnog ushićenja i ponosa.