Piše : Čedomir Lješević

Što bliže kraju reformama u maniru i sadržaju Evropske Unije, što bliže društvu otvorenih vidika i demokratskog sadržaja, što dalje od “slavne” tradicije “kako kaže vladika - kako naređuje knjaz - kako misli gospodar”, ili - što dalje od veljanja školovanih zaludnjaka koji žive na grbači Crnogorskog naroda, ili - što bliže razuru stege o rodovskoj, bratstveničkoj ili plemenskoj svemoći, ili - što bliže svijesti da se rađamo, rastemo i  živimo kao Crnogorski narod – svih nacionalnih I vjerskih određenja, kao antropološki Dinarci i sa Starincima mješanci - kao Crnogorski pravoslavci i oni vjerujući - to se više “unutrica” bića Crnogorskog naroda anatomatski mijenja na njegovu štetu. Dokle?

I pored uspješnog evropskog i evroatlantskog puta politička geografija Crne Gore je i dalje srbo-okupatorska, srbo-asimilatorska i svetosavsko-fašistička, istorija je polutanska i srbo-prepisivačka - prosrpskim doktoratima polukvalifikovana, više od pola toponima nose anticrnogorska i ponižavajuće okupatorska imena, kultura se i dalje mjeri po srdnjovjekovnoj logistici jedne dugovladajuće dinastije, ali i školovanih jadovića, prosvjeta i obrazovanje su u biti anticrnogorski i vaspitno nedolični, ekonomija uvoznički zavisna i izvozno minorna, parlamentarna demokratija moralno nemjerljiva i zaplotnička – opozicijski otvoreno antidržavna, među  oko 700 medijskih čimbenika crnogorski se mogu prebrojati na deset prsta: apsolutna većina je sadržajno primjerena velikosrpskim  interesima, ali i inostranim desničarskim zlonamjerama. Ružno je, ali se mora dodati, u vrhu crnogorskog korupcionaškog bogaćenja, nažalost i javnog afirmana,  spada i nekoliko desetina “učenih-uglednika” kao i desetak NVO organizacija “za zaštitu ljudskih prava” koje su do sada tajno-javno “potrošile” blizu 500 miliona eura evro - američkih poreskih obveznika da bi oborili legitimnu vlast Crne Gore.

Kad je to tako, red je da, bar “laički”, razmrsimo to korupcionaško-političko i anticrnogorsko-crnogorsko-velikosrpsko klupko,  da damo oduška istini, da zatvorimo otrovna usta falsifikatorima, improvizatorima, uzurpatorima, zlobnicima, stranim plaćenicima i inozemnim “ekselencijama” koje od Crne Gore “napraviše” zemlju političke i svake druge korupcije, ocrniše je i ogrnuše vlastitim ogrtačem korupcionaške moći.

U mnogim svjetskim riječnicima (jer mi domaćeg te vrste nemamo) KORUMPIRATI znači KVARITI, POKVARITI, IZOPAČITI, PODMITITI, PODMIĆIVATI, POTPLATITI, POTPLAĆIVATI, POTKUPITI, POTKUPLJIVATI, a nosioce te ljudske pošasti zovu KORUPCIONISTIMA ili PODMITLJIVCIMA.  U državno-pravnom žargonu RADI SE O IZRODIMA, IZDAJNICIMA, KOLABORACIONISTIMA,  KAPITULANTIMA i EKONOMSKIM PLJAČKAŠIMA i POLITIČKIM ZLOČINCIMA.

Sada,  da  prebrojimo samo neke političke vrste  tog “korupcijskog kolača”: prvo –  za zemana Miloša Obrenovića, Garašanina i Karađorđevića više desetina crnogorskih stipendista (osim trojice) potkupljeno (korumpirano) je novcem, imovinom, državnim, prosvjetnim i kulturnim položajem, ugodnim gradskim i ženidbenim životom, da bi se “otklonili” od crnogorskih vladika i knjaževa i tako  svrstali u red izdajnika, okrenuli protiv svog roda, svog naroda i svoje  Crne Gore; drugo – predaja crnogorske vojske pod komandu srbijanskih oficira, i iza toga “podgorička skupština”, najogavniji i najzločinačkiji  korupcionaški je primjer. “Srbujući crnogorci” su u oba slučaja primili novac, postali vlasnici srbijanskih imanja, zasjeli na položaje sa kojih su prodavali svoju domovinu,  osramotili svoje pretke, ocrnili  i svoj i svog potomstva obraz – i sebe svrstali u veleizdajnike - Crnu Goru osakatili za narednih sto godina – do današnjih dana; treće, vrh političke korupcije je kada su Karađorđevići, uz pomoć Francuza,  silom puške i noža, žandarskom i policijskom čizmom, uz pomoć domaćih izdajnika i potplaćenika, poslije Prvog svjetskog rata, “ukinuli” sve istorijske i nacionalne vrednote, opljačkali  kulturno-istorijske blago Crnogorskog naroda i dinastije Petrović, opljačkali i ratnu oštetu od 195 miliona zlatnih švajcarskih franaka ( osam milijardi i pet miliona konvertibilnih dinara) koje je Crna Gora dobila kao zemlja pobjednica u Prvom svjetskom ratu, i sa tim ogromnim novcem potplatili “podgoričke skupštinare”, ali i popunili “bisage” prezadužene i siromaške  dinastije  Petra i Aleksandra Krađorđevića; četvrto, političkom korupcijom   1918. godine se išlo na gašenje imena i države Crnogorske, a kosovsko-mitološkom 1991. godine na urušavanje Dubrovnika, Vukovara, Sarajeva, Mostara, Srebrenice kako bi se “osigurao” svetosavsko-nemanjićki  i klero-fašistički primat nad Crnom Gorom – sa njom stvorila “velika srpska država”,  “zakučio”  ratni plijen, stekla “rasna” prednost, “pokazala” svemoć četničke i nedićevsko-ljotićevske nacional-socijalističke ideologije, a narod Crne Gore  vratio u katakombe svetosavske inkvizicije; i  peto – pri kraju miloševićevsko-koštuničevog velikodržavnog projekta potkupljivani su ostaci bjelaško-zelenaške, partizansko-četničke i crnogorsko-srpske pestokupljevine, a gebelsovsko-ždanovističkom propagandom (Beograda i Novog Sada) narod su pokušali prevariti, finansijski i materijalno “donacijama” potkupiti, “darivanim” štamparijama “opismeniti”, radio-televizijskim i agencijskim programima “opasuljiti” - protiv crnogorske slobode I građanske opredijeljenosti “usmjeriti”.

DRUGIH PRIMJERA, SVE DO DANAŠNJIH DANA IMA BEZBROJ !!!