Ne bi nas uopšte morao interesovati kontinuitet SPC u Crnoj Gori, da ona svojim „svetim imperijalnim pravom jačega (i većeg)“ uporno ne potvrđuje to pravo, nepriznavanjem i (po)ništenjem milenijumskog istorijskog državotvornog crnogorskoga naroda-nacije, njegove povijesne i aktuelne CPC, čime ozbiljno ugrožava i sam suverenitet Crne Gore. Ova trajna imperijalna agresija učvrstila se u nacizamnom poliričko-crkveno vjerskom sijamstvu i ukorovilo se kao svetosrpsko-svetosavski total(itar)izam koji se može održavati samo na osnovu mnoštva falsifikata, faktofobije, sofističke laži, obmane i prevare.

Opštenito je već rečeno da je SPC u Crnoj Gori ,,protivrječnost u sebi“, što znači da se ona ne može odriješiti, a da se ta protivrječnost ne ukine. Proizvodi pričin „dvostrukosti“ (Njegoš): imperijalna SPC u Crnoj Gori, a nezavisna Crna Gora. Ovđe ukazujem samo na neke njene paradokse(alije) i drske falsifikate cr(kve)norukca Amfilohija.

1. Kako razriješiti ovu (logičku i činjeničku) paradoks(al)iju?! Povjerenik SPC mitropolit Amfilohije za to je imao prosto objašnjenje: viševjekovna crnogorska borba za slobodu, u kojoj je stvarana autokefalna CPC, je nenormalno istorijsko stanje, koje se vratilo u normalno stanje 1918-20, kao ostvarenje „zavjeta cara Dušana“. Ispada da je robovanje „turske Srbije“ i najotutašnije turske Pećke patrijaršije normalno, a crnogorska borba za slobodu nenormalno stanje!?

2. Neistinito se pozivajući na blagoslov patrijarha SPC Pavla, „mitropolit crnogorsko-primorski i skenderijski dr Amfilohije“ moli da se krivotvori Diptih Ruske pravoslavne crkve (RPC) iz 1850. u kojem je „Crnogorska mitropolija ubilježena u autokefalnu crkvu i da zaključak u Diptihu opovrgnete zbog okolnosti što u našoj svetoj SPC postoji tendencija raskola u Crnoj Gori“. Dalje se navodi u toj molbi da se „pristalice autokefalne tzv. crnogorske crkve pozivaju isključivo na Diptih Ruske crkve iz hiljadu osamsto pedesetih godina“ odakle se prenijela i u druga dokumenta. Molba se upućuje iz „Cetinjske mitropolije 1. juna 1992. godine broj 507“, a adresirana je na „Sveti arherejski sabor RPC i njegov predsjednik Njegova Svetost patrijarh Moskovske i cijele Rusije Aleksij II – Grad Moskva“.

3. ,,Ugroženo agresivni“, u „sumraku ratnički probuđenog sveto srpstva“, mitropolit Amfilohije ponovo moli da se falsifikuje Diptih RPC iz 1950. aktom „Cetinjska miropolija 10. juna 1992. broj 508“ naslovljen „Kratki izvještaj o istoriji SPC“. U njemu zaključuje „na koji način i zašto je unešeno ime Crnogorske mitropolije u Diptih RPC ostaje nelogična tajna“, pa uobičajeno manipuliše nepostojećom „Istorijom Crne Gore Sv. Petra I Petrovića“, kojega je inače tako podmetački beskrupulozno falsifikovao u njegovim užasnim kletvama i satanisanju svega autohtonog i autokefalno crnogorskog. („Śedok božje ljubavi“). Time je bio uzor njegovim svjetovnim sustopičarima, „novim“ litijaškim demonstracijama A. Bečića, uličnim davanjem podrške ruskoj agresiji na Ukrajinu mitropolita Joanikija, a naročito povodom popisa stanovništva na čelu B. Aleksića sa svojim junošama. Ovaj Kratki izvještaj završava: „Autokefalnost u današnje vrijeme je potreba muslimana, bivših komunista, socijalista i rimokatolika, koju hoće da ostvare represijama, pritiscima i strahom od vjernika“. Interesantno je da opet na kraju adresira „MCP, broj 571 u Cetinju, 18.08.1992, godine Saboru Ruske crkve“.

U svojim izjavama agresije Amfilohije je omalovažio sopstvene svetinje, ne samo Sveti arhijerejski sabor RPC i svetost patrijarha Aleksija nego i vladiku opštepoznatog srpskog kanonistu dr Nikodima Milaša, koji je objavio u tri izdanja i na više stranih jezika knjigu „Pravoslavno crkveno pravo“ u kojoj citira „Sintagmu“, čije je objavljivanje odobrila Carigradska patrijaršija 1855. u kojoj je autokefalna Crnogorska mitropolija među starijim autokefalnim pod rednim brojem 9, a crkva Kraljevine Srbije među novijim pod rednim brojem 14. Pizmatični Amfilohije je ignorisao činjenicu da je u rečenoj „Sintagmi“ CPC tek objavljena 1855, a da je i prije toga postojala. Uz to je Milaš u svojoj knjizi istakao da je CPC postala autokefalna sa ukidanjem Pećke patrijaršije.

 4. U organizaciji crnogorskog neozelenaškog pokreta, na zborovima za nacionalno izmirenje 12. juna, 1. i 9. jula 1992, Amfilohije i svi njegovi svjetovni politički istomišljenici pojedinačno su potpisali nacionalno izmirenje i građansku slogu na osnovu priznanja samobitne crnogorske nacionalnosti. Međutim, prvi koji je ubrzo prekršio ovaj pismeni do(u)govor bio je baš mitropolit Amfilohije.

 5. Nakon uzaludnog poricanja opšte poznate i priznate istorijske autokefalne CPC, a pod pritiskom Crnogorskog autokefalnog pokreta 1990, koji je osnovao Odbor za obnavljanje autokefalne CPC 1993, mitropolit Amfilohije je tek 1999. nezvanično proturio fotokopiju „Zapisnika Svetog sinoda Knjaževine Crne Gore br.1169 od 16.12. 1918. godine“ u kojem se imenuje autokefalna CPC, ali ujedno da je to i odluka da se ujedinjava u SPC. Pored dosta dokaza da je to nezakoniti akt, i obično opažanje može potvrditi da je to klasični falsifikat, jer je primjetno da je cio Zapisnik, sam njegov tekst, zajedno sa potpisima tri člana i sekretara (nečlana) jednog istog rukopisa (sekretara).

 Sve ovo iskazuje da je „nova“ većinska vlast bez ikakvog intelektualnog i moralnog poštenja aferaški pripisivala autokefalnu CPC i njene vjernike i pristaše Milu Đukanoviću i njegovog DPS, a zapravo su štitili besprizorne falsifikate Amfilohija, SPC u Crnoj Gori i njihovih svjetovnih „advokata“.