Piše: Borislav Jovanović

Jedan veliki, istorijski, ljudski i patriotski aplauz, za crnogorske momke i đevojke, za crnogorsku mladež, crnogorsku omladinu. Njihovim očevima i đedovima za ugled birokratskim uSJeđelicama i čekačima za sramotu.I to ne samo od skupa kod Lovćenske vile, već i od skupa na Ivanovim koritima pod Lovćenom kao i  od 6. septembra prošle godine na Trgu nezavisnosti u Podgorici. Kapa dolje tom našem iskonskom biću, s crvenim krstašem na čelu, omotanom oko vrata, ili preko grudi. S buntivničkom promenadom ulicama i trgovima Cetinja.

Tamo ne bi fašističkih znamenja. Ne bi ni antiurbanih faca, pivopija, dentalno deficitarnih, kao i onih koji nijesu odmakli daleko od analfabetskog, opasnog. Ne bi oktroisanih urlatora.A, pogotovo ne bi mitingaša organizovano importovanih da bi sve bilo ekspresivije. I folklornije.

Tamo se dešavala, očekujmo, prava, probuđena Crna Gora. Gopodstvom i urođenim dostojanstvom opervažena.Kruna genetskog, esencijalnog, a ne partijski doziranog i receptuiranog suverenizma.

Jer, suverenizam, samobitnost, nije ideologija, pragma, već istorija. Njeno savremeno produženje. Recentno regenerisanje. Prostor za svobodijadu svih nijansi.Država je opštenarodno dobro i ona se može braniti samo dobro utemeljenom državom. I iznad svega, ličnom i kolektivnom moralnom stegom.Visokim rodoljubivim ulogom. Pogotovo, ako se moralo znati pamtiti da je istorijski uspjeh obnavljanja crnogorske države promovisan s cjelokupnom međunarodnom regulativom neće biti preko noći zaboravljen od onih koji su je svojevremeno tako zločinački zgazili s uvjerenjem da do njenog vaskrsa nikad više neće doći. Ne odustajanje o Zlatnog runa na obalama Jadranskog mora je, prosto, fanatička opsesija.

Dakle, riječ je o sjajnim prozorima od 22. avgusta na Cetinju  jedne masovne mladosti koja bez ikakve inferiornosti, uprkos svim militantnim i antizakonskim prijetnjama,  izlazi tamo đe je već uveliko biti ili ne biti. Generacije pred čijom će ljepotom i domaćim vaspitanjem i najokoreliji policajac skinuti blindirani šlem. Momci i đevojke koji su nas odjednom podsjetili na  komitsko nepristajanje, na Belvederske događaje, na Trinaestojulski duh. Na bjelopavlićku mladost strijeljane u julu 1944. na Lazinama.

A riječ je o novomilenijumskoj, digitalnoj generaciji, istovremeno i u mondenskoj i u patriotskoj razigranosti. Nešto novo se desilo ovoj u okupatorskim zamkama uhvaćenoj državi. Kao da poslije  viđene masovnosti, slobodarske raspjevanosti, hrabrosti, poletnosti, više ništa nije isto u Crnoj Gori a, pogotovo, od dolaska marionetske vlasti na čelu sa dobro podmašćenom, malenom ali u tuđem sedlu dobro ustoličenom UROM. Kvartetom koji je u ime navodne demokratije većinsku Crnu Goru pretvorio u manjinsku držeći svijeću ideološkim i etničkim čistkama, zavijajući Crnu Goru u crno. Uzalud su se tog kvarteta I njegovog predvodnika - vidjevši crnu uru pred očima -  odrekli i njegovi uraški roditelji. Siroti, mali, veliki, dobrostojeći, cvrčci. Viteški saučesnici u krašenju ljudskih prava I amputaciji crnogorska prošlosti.

No, da se vratimo onom početnom diskursu. Na patriotsko - političkoj sceni Crne Gore pojavila se, u ovom dobu sve invazivnije segregacije, njena prava snaga koja je, u stvari, oduvijek bila njena uzdanica i povratila nadu da nijesmo pali pred ortodoksnim protivnikom i predali vlast velikosrpskim činodejstvenicima i ostaloj njima logističkoj bratiji koja je  svoju poslušnost pretvara u više nego simbolični čin klečanja i ljubljenja onih koji su ih doveli na vlast sa uveliko započetim programom tzv njenog preobražaja čiji bi ekvivalent bilo njeno ubrzano pretvaranje u monumentalno Guslarsko društvo     Sveti - Hadži  Milutinović - Ilija Garašanin.

Ono što je najbitnije u ovoj ovih dana iz korote izašloj Crnoj Gori, jeste da se u ovom mladalačkom pokretu ne radi o parolaški već izlizanom suverenizmu, o salonskim i patetičnim retorikama na tu temu, o suverenistima od ure do ure, već o čistokrvnoj ljubavi prema domovini. Riječ je o generaciji koja je  prihvatila defalsifikovane istine o prošlosti svoje zemlje, i koja ne dozvoljava da bude zatucana litijašenjem i ćuškanjem Crne Gore.

I da nema što drugo očekivati osim da bude svjedok nestanka svoje zemlje i bude, ako već nije, dovedena u situaciju da će  morati svoju evropsku emancipanovanost i slobodoumlje zamijeniti kvazi – crkvenim presingom i zaboraviti ko je i što je.

Da mrzi svakoga ko nije  jednoga, jednorodnoga, roda. Da joj se grobovi predaka nalaze u vlasništvu drugih i tako postanu ono što nikada nijesu bili – posmrtni potuđenici.

Učimo od ove mladosti kraj Cetinjske vile kako se ne bismo gorko kajali. Ugledajmo se na onu vitku, elegantnu, visoko podignute glave, đevojku ođevenu u šik crvenoj haljini i okrunjenu crnogorskom zastavom dok ide na Zbor ulicom Crnogorskih junaka, ili, nekom od budućih - ulicom Zvicera.

Pozovimo se na one koji su kao svoj zaštitni znak uzeli podignuta dva prsta a nijesu bili ni rođeni kada se taj amblem pojavio na našem novovjekovnom istorijskom nebu!

Pozovimo sami sebe na ove kojima politika, bilo kog opredjelljenja, nije biznis, status žiro - raučuna i opsesija kvadraturom ličnog komfora, već nešto  što ima konzistentnu nacionalnu i aksiološku vrijednost.

I sve je ovo, iapk, napisano bez egzaltacije i njoj pratećih konteksta. Pogotovo, od onih s tipičnom patogenom I ultradesičarskom percepcijom.

Mladi su prvo učili od Sokrata, a onda je on počeo da uči od njih.