U fokusu

Već viđeno

Avg 26, 2021 4 Komentara

(15 riječi)

Piše Goran Sekulović

Dijelu srpske političke, kulturne i naučne elite poodavno već nijesu bili toliko značajni čak ni prošlogodišnji izbori u Crnoj Gori koliko redovan popis stanovništva i imovine koji bi trebalo da se održi u ovoj godini. O tome uostalom svjedoči i izjava predsjednika  Srbije Aleksandra Vučića. Treba zato podsjetiti kako su se ponašali predstavnici države Srbije prilikom dva prethodna redovna popisa. U vrijeme popisa 2011. g. savjetnik tadašnjeg predsjednika Srbije Borisa Tadića za Srbe u dijaspori Mlađen Đorđević više puta boravi u Crnoj Gori što se uvijek poklapa sa nekim događajima kojima država Srbija pridaje prvorazredni politički značaj. Đorđević je boravio u Crnoj Gori za vrijeme održavanja lokalnih izbora kada ga je Milo Đukanović, tadašnji predsjednik Vlade Crne Gore, javno prozvao da se miješa u izborni proces, tj. da aktivno pomaže (pro)srpske političke stranke u izborima. Predsjednik Srbije Tadić je to demantovao, ali je  Đukanović odgovorio da on ima i dokaze za svoju tvrdnju. Mediji u Crnoj Gori su objavili vijest da je Đorđević sa sobom donio znatan novac kojim se finansira propaganda pomoću koje se pokušava asimilacija Crnogoraca i njihovo „pretvaranje” u Srbe, odnosno, želi se ostvariti cilj da se što veći broj stanovnika Crne Gore izjasni da su Srbi i da govore srpskim jezikom. Da su ovo apsolutno nesporne i do sada toliko puta provjerene i u praksi dokazane činjenice, pokazale su sve u kontinuitetu, od tada, a i ranije, pa sve do današnjih dana, aktivnosti i akcije najviših državnih organa Srbije i vrha Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori.

Uoči redovnog popisa stanovništva u Crnoj Gori i Hrvatskoj 2011.g, u okviru koga su njihovi stanovnici odgovarali i na pitanja o nacionalnoj, religioznoj i jezičkoj pripadnosti, tadašnji predsjednik Srbije Tadić okupio je na sastanku i konsultacijama u svom kabinetu predstavnike srpske dijaspore i Srba iz regiona, kao i vodeće političare opozicionih prosrpskih stranaka iz Crne Gore, kao i tadašnjeg mitropolita Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori Amfilohija Radovića. Dogovoru u Beogradu prisustvovali su i ministar vjera u Vladi Srbije dr Bogoljub Šijaković i savjetnik predsjednika Tadića za Srbe u dijaspori i u regionu Mlađen Đorđević koji su potom i boravili u Crnoj Gori. Njima, kao i tadašnjem ambasadoru Srbije u Crnoj Gori Zoranu Lutovcu, Srpska pravoslavna crkva pružila je svu logistiku i svoje objekte za vođenje kampanje asimilacije Crnogoraca. Tako se religiozni objekti u Crnoj Gori kojima upravlja Srpska pravoslavna crkva u kontinuitetu politički zloupotrebljavaju u kleronacionalističke i antidržavne svrhe, da bi to sve dostiglo vrhunac krajem prošle godine kada se u istima (konkretno u Manastiru Svetog Vasilija Ostroškog) i dogovorala i birala i formirala aktuelna crnogorska vlast, tj. Vlada. To je jedinstveni primjer u svijetu.

Crnogorski mediji su 2011.g. tada informisali javnost da su se u Manastiru Ždrebaoniku na tajnom sastanku okupili predstavnici državnih organa Srbije, Srpske pravoslavne crkve i opozicionih prosrpskih stranaka iz Crne Gore radi formiranja štaba koji bi koordinirao i rukovodio svim aktivnostima na asimilaciji Crnogoraca, odnosno na realizaciji strateškog plana da se što više stanovnika Crne Gore izjasni na popisu da su Srbi i da govore srpskim jezikom. Nažalost, država Crna Gora, odnosno ondašnja Vlada Crne Gore je sve ovo samo konstatovala, ali nije preduzimala skoro ništa što je dužna po Ustavu i zakonima zemlje da to spriječi i omogući da se u mirnom, konstruktivnom, slobodnom, demokratskom i civilizovanom ambijentu svaki stanovnik zemlje, bez ikakvih pritisaka, sile i agresivne propagande, dobrovoljno i autentično izjasni u smislu osjećanja nacionalne, religiozne i jezičke pripadnosti.

Očigledno je da se 2011. g. ponovila 2003. g. kada je održan prethodni redovni popis stanovništva u Crnoj Gori. Tada je mitropolit Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori Amfilohije isto tako oformio štab na čelu sa dr Bogoljubom Šijakovićem pred popis i agresivnom kleronacionalističkom propagandom uspio da asimiluje više od 25 posto Crnogoraca. 2011. g. je razlika bila samo u tome što je Crna Gora postala suverena država. Međutim, državni organi Crne Gore nijesu reagovali adekvatno, kao ni Evropska Unija, koja je i ranije i tada (a i danas!?), mirno posmatrala kako se od strane zvaničnih državnih organa Srbije i Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori crnogorski narod u srcu prosvjetiteljske i progresivne Evrope u dvadesetiprvom vijeku nastoji agresivno, imperijalno, nedemokratski i necivilizovano denacionalizovati, asimilovati, obezglaviti i uništiti.

S obzirom na slobodno se može reći pogubne učinke prethodne vlasti i Vlade kada je riječ o nacionalnoj i vjerskoj politici, proizilazi da je aktuelni agresivni velikosrpski fašistoidni pritisak na ovom planu koji dolazi sada udruženo i od ’’crnogorske’’ vlasti i od državne vlasti Srbije i od Srpske crkve samo logični i očekivani, dakako radikalizovani, strateški odlučni, skoro fanatični i potpuno teorijski osmišljen i razrađen, sasvim bjelodani i transparentni nastavak, produžetak i finalni proizvod iste na već, dakle, pripremljenom i utabanom putu.  Sada dolazi na naplatu sve ono što su prethodne vlasti i Vlade DPS i ostalih suverenističkih stranaka slabo i pogrešno radile ili nijesu uopšte radile na polju nacionalne i vjerske politike kao odsudnih i presudnih politika za opstanak i razvoj jedne države. Osobito je to (bilo, jeste i biće) kada je u pitanju Crna Gora značajno, s obzirom na jačinu, prirodu i vremenski kontinuitet velikosrpskih i anticrnogorskih fašistoidnih pritisaka i planova, akcija i projekata, od kojih je tzv. ’’srpski svet’’ najnoviji ’’vuk u jagnjećoj koži’’.  

Srbija nije odustala od projekta Velika Srbija, odnosno, projekta „Načertanija” Ilije Garašanina o geopolitičkom izlazu na Jadransko more i projekta tzv. „Memoranduma” Srpske akademije nauka i umjetnosti. Dokaz za to je bio, između ostalih brojnih, i velikodržavni zvanični srpski projekat „Strategija očuvanja i jačanja odnosa matične države i dijaspore i matične države i Srba u regionu”, koju je Vlada Republike Srbije usvojila 21. januara 2011. godine. Vlada Crne Gore oštro je kritikovala taj dokumenat upozorivši da se Srbija njime direktno miješa u unutrašnje poslove Crne Gore.

Ako se i kada desi da predsjednik Srbije kaže javno da se odustaje od ovih retrogradnih, nacionalističkih i velikodržavnih aspiracija i projekata, i iskaže iskreno žaljenje prema državama i narodima u susjedstvu – BiH, Hrvatskoj, Crnoj Gori, Makedoniji i Kosovu, priznavajući njihovu ravnopravnost, suverenost i teritorijalnu nepovredivost, identitet, integritet i dignitet u etničko-nacionalnom, političkom, kulturnom, jezičkom i svakom drugom pogledu, smatraće se da je stavljena tačka na jedan tužni i ružni period balkanskog vremena. Tek tada će Srbija istinski krenuti u demokratizaciju društva i brzim koracima ka evro-atlantskim integracijama, što će biti velika sreća za sve nas na prostoru Zapadnog Balkana, kao i u Evropi u cjelini.  (izvor: gradski.me)