Piše: Danica Drašković

Uveliko, i veoma jasno, u toku je sramna rehabilitacija Slobodana Miloševića i njegove žene u seriji RTS-a "Porodica" i u javnim nastupima političara koji ga ocenjuju kao velikog državnika. Traži se i podizanje spomenika njemu kao simbolu borbe protiv celog sveta.

Taj budući spomenik kao i sadašnja TV serija Porodica, jasno su ogledalo naroda zaljubljenog u zločine i zločince.

Milošević im je junak jer je rasturio Jugoslaviju, ratovao u Sloveniji, Hrvatskoj, Bosni, na Kosovu, i ostavio zločinačke krvave tragove gde god je sa vojskom ratovao većinom sa civilima, ubijao, pljačkao, palio kuće, proterivao ih sa ognjišta.

Naredio je razaranje Vukovara i dogovorno sa Tuđmanom iselio iz Hrvatske stotine hiljada Srba koji su u slikama biblijskog stradanja nesrećni, sa zavežljajima, na traktorima i sa kravama na njima, tumarali po Srbiji dugo jer ih ovde nisu želeli i terali su ih na Kosovo.

U Sarajevu su ti junaci sa Pala četiri godine pucali nasumice na narod, decu, žene, starce, i ubili više od 1000 dece i 10.000 civila. Orgijali su po celoj Bosni sa oružjem i zločinima koji su kulminirali strašnim genocidom u Srebrenici.

Na Kosovu su pokrenuli iseljavanje celog naroda koji je srpska vojska i policija isterivala iz kuća i stanova i terala preko Prokletija u kolonama koje je snimao ceo svet i ti prizori stradanja su bili povod za odluku o bombardovanju Srbije.

Paravojska i specijalne jedinice sa kriminalcima pljačkali su zlato, novac, sve vredno iz kuća i stanova koje su Albanci pod njihovom prisilom napuštali. Ubili su i celu porodicu Jašari koju su spalili u kući sve zajedno sa ženama, decom i starcima, ukupno 68 članova.

Po nalogu Miloševića, Legija je u Peći, u kafiću Panda ubio šestoricu srpskih mladića a za taj zločin su optužili Albance. U Podujevu su Miloševićevi državni banditi ubili 14 žena i dece porodice Sarande Bogujevci, tada devojčice od 12 godina, koju su takođe pogodili sa 16 metaka, u ruke i noge, ali je ona čudom preživela. Sada je ona izabrana za potpredsednicu skupštine Kosova.

Takvih zločina je bilo svakodnevno i samo bombardovanje je to i moglo da prekine.

Napuštajući Kosovo pred bombama pobijene Albance su tovarili u hladnjače i vozili u Srbiju gde su ih potapali u jezera, a deo leševa su preneli i pokopali na policijskom poligonu u Batajnici, što znamo,i ko zna gde još, što ne znamo.

Ubili su i opljackali Miloševićevi junaci Legija i banda i braću Bitici, američke drzavljane, zbog kojih Amerika i danas od Srbije traži kazne za ubice kao uslov za normalizaciju odnosa.

Pored takvih ratovanja i zločina širom bivše Jugoslavije, taj junak Milošević kome spomenik lebdi nad Srbijom danas i od koga prave žrtvu u seriji Porodica, komandant je i državnog terorizma nad građanima Srbije, političkim protivnicima i svima koji su se suprostavljali sumanutoj politici njega i njegove poremećene žene.

Legija, komandant jedinice za ubijanje, po njihovom nalogu ubio je moga brata Veselina, Zvonka, Gagu i Vucka kamionom sa peskom na Ibarskoj magistrali, u pokusaju atentata na Vuka Draškovića. Surovo je ubio i Ivana Stambolića, bivšeg predsednika Srbije, takođe po nalogu Miloševića i supruge, pucao mu u glavu, bacio u iskopan grob i zalio krečom.

Ubio je i Slavka Ćuruviju, vlasnika Srpskog telegrafa, novine koja je pisala kritički o njegovoj politici. Ubio je i sudiju Nebojšu Simeunovića i bacio u reku, i mnoge jos članove SPO, u demonstracijama i po Srbiji dok su lepili plakate.

Ubili su Branivoja Milinovića, Peđu Starčevića, Gigu Moravca...Ubio je i Gišku i Belog. On i ona ubijali su i svoje drugove Badžu, Kundaka, Ziku Petrovića, Pavla Bulatovića, Boška Peroševića i bog zna koga još.

Sve ovo nažalost nisu teme za serije i serije o serijskim ubicama, Miloševiću i Miri Marković i njihovim krvavim godinama raspleta i vlasti, koje su donele samo nesreću građanima Srbije i svim susedima.

Umesto toga, danas, posle svega, Srbija gleda kako su ga na kraju puta zločina, zamislite, hapsili. Narod ih sažaljeva, u štampi i na svim televizijama defiluju udbaši i ubice svakodnevno, veličaju Miloševića, kao nacinalnog junaka, pričaju laži i bajke o njemu i Legiji, koji je zaboga tada plakao, o Slobinoj brizi da niko ne strada te noći hapšenja, da se ne prolije ni kap krvi, on,koji je reke krvi proizveo, leševe i pustoš ostavio svuda kuda je vojsku, policiju i eskadrone smrti slao i huškao narod da ratuje i ubija za veliku Srbiju.

A Srbija će, mislim, biti velika tek kada bude mala. To nam je,nadam se, budućnost.