Piše
Dr. Srđa Pavlović
University of Alberta, Edmonton

Doček aviona Vlade Srbije, koji je u srijedu, 17. februara, iz Beograda u Podgoricu dovezao tri crvena paketa vakcina i, usput, Anu Brnabić, je bio još jedna manifestacija servilnosti novoustoličenih “osvježivača-osvetnika” prema političkom lideru Srbije.

Inicijalno poređani kao lelekači, a potom kao vaktile Titovi pioniri spremni za Slet, nekoliko crnogorskih političkih hulja i njihovih vjersko-ideoloških askera, su djelovali više kao filmska porodica Topalović na radnom zadatku, nego kao odgovorna i sposobna vlast koja ima kičmu, i kojoj je stalo do zdravlja građana Crne Gore.

Ovoj patetičnoj predstavi je prethodilo tvitersko-fejsbukovsko-pressovsko utrkivanje političara oko toga ko će ubrati lovorov vijenac spasitelja Crne Gore od opakog virusa i biračima pokazati da zaslužuje rukovodeću funkciju u državi.

Politički lideri na vlasti u Srbiji i u Crnoj Gori više ne osjećaju potrebu da ćute o onom što svako vidi: ova donacija vakcina ima samo jednu svrhu, i ona nije očuvanje zdravlja građana Crne Gore. Crveni paketići su poslovicni danajski darovi apostolskoj vladi u Podgorici, jer su oni pomoć beogradskog hazjaina Demokratskom frontu, pred izbore u Nikšiću. Ako, ipak, ove vakcine završe u rukama nekih građana, onda će biti spojeno lijepo i korisno: osjećaj moralne čistoće i etičnosti političara poznatih po odsustvu pomenutih karakteristika, i korisni politički poeni pred lokalne izbore u Nikšiću i predstojeće rušenje apostolske vlade.

Beogradska glasnikinja je to jasno rekla u svojoj zahvalnici Andriji Mandiću na aerodromu Golubovci. Nakon sto je Amfilohije Radović otisao da “ore nebeske njive” lider DF-a može lakše ostvariti davnošnju želju i postati politički vođa Srba u Crnoj Gori. Ova donacija je gromoglasna poruka zvaničnog Beograda svojim političkim satelitima u Crnoj Gori da imaju bezrezervnu podršku u poslu spojanja ona dva poslovična oka u srpskoj nacionalnoj glavi oko koje se vrti svekoliki srpski svet.

Na pisti u Golubovcima, uz grmljavinu avionskih motora i u žurbi da se vrati voljenoj prestonici na ušću Save u Dunav, Ana Brnabićc je pred kamerama išamarala crnogorske apostolče, ponizila slabasnu i smušenu vlast, i svima stavila do znanja ko je gazda.

Više nema dileme koga u Crnoj Gori Beograd gotivi. Vraćajući se, za kraj, na priču o utrkivanju političara za titulu spasitelja Crne Gore, sada je jasno ko će, po preskakanju ciljne linije, u slast obrstiti taj lovorov vijenac.

Kada su u pitanju mnogi građani koji nastoje da prežive izvan ovog političkog hipodroma, bojim se da je veliki broj njih već obrao onaj poslovični bostan, te da su od Crne Gore ostali “samo dugmići”.