Dušan Ičević
Zločin Ujedinjenja
Novi Ujedinitelji pokušavju da brišu nasilje i aneksiju Podgoričke skuptšine i da ponove Ujedinjenje u Srpskom svetu.
Istorijske činjenice kazuju da je Podgorička skupština izvršila zločin nad Crnom Gorom, koji je unaprijed pripremljen. U depeši načelnika Vrhovne komande Srbije upućene komandantu jadranskih rupa 19. 11. 1918. godine, kakav raspis je poslat svim armijskim komandama srpske vojske na bivšoj teritoriji Austro-Ugarske, naređeno je: „Nastavite najenergičnije i svim sredstvima da se na teritoriji koju je naša vojska okupirala uguši svaka agitacija, pa ma od koga ona dolazila. Za ovo vam stoje na raspolaganju sva sredstva koja možete raspolagati bez ikakvog prezanja“. (Dimitrije Dimo Vujović, Ujedinjenje Crne Gore i Srbije )
Podsjećam: Pristalice bezuslovnoga ujedinjenja stvorile su u Andrijevici oktobra 1918. godine Centralni izvršni odbor za ujedinjenje Srbije i Crne Gore, koji je organizovao cjelokupnu praktično - političku i organizacionu aktivnost, koja će osigurati ujedinjenje bez ikakvih uslovljavanja (proglasi, organizacija skupova, nametanje kandidata, imenovanje pouzdanih predstavnika itd.). On je došao u Crnu Goru sa srpskom vojskom, a činili su ga strani državljani, odnosno podanici Srbije, koji su sa sobom donijeli dosta novca i dijelili ga svojim ljudima. Iako je obezbijeđen izbor pristalica bezuslovnoga ujedinjenja “u svakom slučaju vojska je trebalo da obezbijedi izglasavanje ujedinjenja i onemogući svako drugo rješenje”.
Poznato je da su okupacija Crne Gore i Podgorička skupština izazvale narodnu pobunu.
Nezadovoljstvo u narodu bilo je veliko. U izvještaju pomenutoga generala Drag. Milutinovića od 2. januara 1919. godine komanadantu II armije piše da je nezadovoljstvo sa Srbijom – opšte, jer su razočarane sve nade: i političke i ekonomske. Dosadašnji politički provizorijum „ne zadovoljava apsolutno nikoga, ideja o ujedinjenju sa Srbijom doći će nesumnjivo u pitanje“. Zato traži da se bezuslovno „administrativne, sudske i vojne vlasti najhitnije saobraze sličnim vlastima u ostalom delu Srbije“. U drugoj depeši 6. januara istome komandantu ponavlja:
„Nade u Srbiju su propale. Nezadovoljstvo zbog toga u svim slojevima veliko“. Kritikuje rad Narodnoga odbora i ponašanje Andrije Radovića, koji prisvaja atribut guvernera. „Vlasti nemaju nikakvog autoriteta niti imaju sredstva za egzistenciju... (Dr Šerbo Rastod, Skrivana strana istorije, I, str. 154. Crnogorska buna i odmetnički pokret 1918-1929, Nydamentum Montenegro, Bar 1997.)
Moglo bi se u tome, a ne samo u spoljnim miješanjima, tražiti razlog za „Božićnu pobunu“.
Zločinačke namjere i djela potvrđuju inostrani izvječtači i publicisti. Navodim osnovne nalaze engleskoga grofa Džona de Salisa, poslanika engleskog parlamenta M. Nejla i Amerikanca Vitnija Vorena.
Britanska vlada je poslala grofa de Salisa u Crnu Goru da utvrdi pravo stanje. Salis je u obilasku Crne Gore i razgovarajući s mnogim učesnicima događaja saznao da je Crna Gora okupirana od srpskih trupa. Salis navodi da srpski general tvrdi da je on glavna vlast, da je civilni guverner poslat iz Beograda, dok su „u glavnim pozicijama administracije Crnogorci zamijenjeni Srbima. Vlada proističe iz čiste vojne sile“. Protivnici aneksije, tvrdi Salis, „žele da uđu u jugoslovensku državu, ali da uđu kao Crna Gora, a ne kao prefektura Srbije, kao slobodni Crnogorci u skladu s prošlošću i tradicijama svoje zemlje, a ne kao poslušnici Beograda, da uđu u nju na istoj ravni kao Slovenci, Hrvati i sami Srbi... Kralj Nikola je sam među najglasnijim zagovornicima takve unije... Jedna i možda fatalna prepreka takvoj uniji je bila politika Velike Srbije...“ Izvještaj grofa Salisa je bio tajan. Objavio ga je Monitor septembra i oktobra 1998. godine. O Salisovom izvještaju je u engleskome parlamentu vođena žustra polemika. Poslanik M. Nejl je, između ostaloga, potvrdio da je „...Crna Gora zauzeta srpskom vojskom, koja se ponaša kao neprijatelj prema narodu, dok su crnogorski Kralj i Vlada drže kao zarobljenici u Parizu, ili – ako je to jak izraz – do sada velike sile nijesu ništa učinile da bi im se olakšao povratak, niti da se srpska vojska izbaci sa crnogorske teritorije. Ne samo da su Srbi zauzeli zemlju, nego i počinili nasilja najgore vrste. Srpske trupe hapse domoroce (!?, moj kurziv, D. I.) ili ih odgone u planine“. Neil traži da se Crnoj Gori dozvoli da slobodno izrazi svoju volju. Kakva će biti forma ujedinjenja: federacija, totalna unija ile nezavisnost, neka odluče Crnogorci. Za njega je najčudnovatije što Crna Gora strada od jednoga prijatelja i saveznika – Srbije.(Dr Šerbo Rastoder, Skrivana strana istorije, II, str. 922-929.
Protiv nasilnoga pripajanja Crne Gore Srbiji koju su priznale velike sile pobunio se američki publicista Vitni Voren, koji je u Njujorku 1922. godine objavio knjigu sa optužbom da je Mirovna konferencija napravila zločin prema Crnoj Gori. Čak nagovještava da će ako se dopusti takva tiranija i prevara koje su zbrisale Crnu Goru, jedan veći rat biti neizbježan. Voren navodi sve zasluge Crne Gore u ratu i zaštitu koje je crnogorska vojska dala srpskoj vojsci u odstupanju. A na kraju rata, Vlada Crne Gore nije se vratila u zemlju, kako su učinile vlade Belgije i Srbije. Prigovara Amerikancima i Vilsonu što nijesu istrajali u primjeni principa samoopredjeljenja. Svijet se s razlogom uzbunio, piše, što se Njemačka siledžijski ponijela prema Belgiji, ali niko nije digao ruku da prekine nasilje kada je Srbija ispoljila svoje siledžijstvo prema Crnoj Gori. Umjesto da pomogne u obnovi nezavisnosti Crne Gore, Srbija je apsorbuje.“
I predsjednik SAD Vudro Vilson okarakterisao je Podgoričku skupštinu kao neustavnu, sumnjao je u legalnost vlasti u Crnoj Gori koja je pod uticajem Srbije. Na sjednici Mirovne konferencije u Parizu Vilson je ustvrdio:
Prvo, „Nema nikakvoga razloga da srpske trupe budu u Crnoj Gori“.
Drugo, „Draga gospodo, htjeli vi to prihvatiti ili ne, Podgorička skupština je neustavna“.
Od poznatih 14 tačaka o samoopredjeljenju Vudroa Vilsona, predsjednika SAD: Da se izvrši restitucija Belgije, Srbije i Crne Gore, samo jedna, u detalju, nije ispunjena: Za Crnu Goru.
Na Konferenciji Mira u Parizu, najviše pod uticajem Francuske, donesene su odluke koje su bile nepovoljne za kralja Nikolu i koje stvarno nijesu priznavale nezavisnost crnogorske države. Na njoj je stolica Crne Gore sve vrijeme ostala prazna. Veliki saveznici, sa podškom masona, izdali Crnu Goru koja je prva objavila rat Austro-Ugarskoj za pomoć Srbiji. Ukinuta je država sa hiljadugodičnjom tradicijom, a uvećana država koja je bila 400-500 godina u ropstvu Osmanlijje Imperije
Ujedinjenje je izvršeno po osnovnoj koncepciji predsjednika srpske vlade Nikole Pašića o pripajanju Crne Gore Srbiji. Tako se ispunjavala „zavetna misao Srbinova” da svi Srbi žive u jednoj državi, koja je oglašena Kraljevstvom/Kraljevinom Srba, Hrvata i Slovenaca, odnosno Jugoslavijom. U ideologiji Svesrpstva praktično je značilo teritorijalno proširenje Srbije.
Nastavljam: „Za Vitnija nema ništa novoga u programu srbijanskih ambicioznih majstora intrige, pa podsjeća na riječi ministra spoljnih poslova Srbije koje je 1908. godine uputio srbijanskoj Skupštini: „Moramo da imamo rat u Evropi. Nadamo se da će ga neki nepredviđeni događaj izazvati. Evropa nam mora dati teritorije koje tražimo ili ćemo se uplesti u veliku i krvavu borbu“. (Vitni Voren, Crna Gora – zločin Mirovne konferencije, Kulturno-prosvjetna zajednica Podgorice, Podgorica 2000)
Srpskim ratnohuškačima se ispunila želja i namjera Principovim atentatom za izazov Prvog svjetskog rata. Sadašnji Ujedinitelji samo što ne prizivaju Ujedinjenje ili smrt! Poklici koji se čuju u Pljevljima za proslavu Dana Ujedinjenja o povratku u Prizren naslućuju... Srbija se naoružava...
Završno: „Za Vitnija nema ništa novoga u programu srbijanskih ambicioznih majstora intrige, pa podsjeća na riječi ministra spoljnih poslova Srbije koje je 1908. godine uputio srbijanskoj Skupštini: „Moramo da imamo rat u Evropi. Nadamo se da će ga neki nepredviđeni događaj izazvati. Evropa nam mora dati teritorije koje tražimo ili ćemo se uplesti u veliku i krvavu borbu“. (Vitni Voren, Crna Gora – zločin Mirovne konferencije, Kulturno-prosvjetna zajednica Podgorice, Podgorica 2000)
Srpskim ratnohuškačima se ispunila želja i namjera Principovim atentatom za izazov Prvog svjetskog rata. Sadašnji Ujedinitelji samo što ne prizivaju Ujedinjenje ili smrt!Crna ruka. Poklici koji se čuju u Pljevljima na proslavi Dana Ujedinjenja o povratku u Prizren naslućuju... Srbija se naoružava...
0 Komentara