Škrinja

Dušan Ičević

Montenegro/Crna Gora

Avg 30, 2025 0 Komentara

(15 riječi)

U nesustalome poricanju i istovremeno prisvajanju svega crnogorskoga Srbi krivotvorinama nastoje da ispune naloge Načertanija i Srpskoga sveta. VeljeSrbi i MaloCrnogorci ime Crne Gore svode na naziv države, kao da prije nego je spomenuta u povelji kralja Milutina 1296. godine- nije ni postojala.. Duklja i Zeta, nezavisne države, prethode nezavinoj Crnoj Gori. Moglo bi se isto ustvrditi za Srbiju da kao Raška nije postojala. Ne spominju Serviju kao uslužnu zemlju.

Risto Zlousti, kako nazivam gn Amfilohija Radovića, sa podsmijehom je kazivao  “Ovo sada nije Crna Gora ovo je Montenegro”. Istovremeno sa dodatkom krivotorine, da upotijebim blagu riječ, da je  Mitropolija crnogorsko-primorska stvorila nezavisnu Crnu Goru i dala joj ime prije mnogo vijekova. (A. Ka. / BN 04.10.2020) na zahtjev da se Crkva Srbije registruje kao neka novoformirana vjerska zajednica, što je „bezumlje ljudi zatrovanih ,brozomorom''. (A. Ka. / BN 04.10.2020) Rado ponavlja i krivotvorinu, kako prenosi Beta, da “Митрополија у оваквој форми и облику постоји већ 800 година.”U tekstu Ništavni ugovor objavljenom u Crnogorskom portalu činjenički osporavam Amfilohijevu netačnost.

Temeljnije istraživanje brojnih dokumenata omogućilo je Vojislavu D. Nikčeviću da u studiji Prevalitana i Kraljevstvo Slovena[1] na novi i drukčiji način osvijetli istorijski razvoj na crnogorskome prostoru od antičkih vremena do Kraljevstva Slovena. Autor hronološki slijedi paleoslovensku istoriju od prvih tragova Skita i Sarmata, praslovenskih matica, do druge polovine 12. vijeka kada nestaju nji­hovi spomeni. U dvije knjige, sistematizujući ogromnu građu, naročito onu koja nije dovoljno do sada korišćena ili je bila nepoznata, obrađuje Skitsko-Sarmat­sko carstvo i njegovo kraljevstvo na Iliriku, i Kraljevstvo Slovena od Konstan­tina do Kraljevstva Dalmacije i Duklje.

Nikčevićeva rasprava pokazuje kontinuitet praslovenskoga i slovenskoga prisustva na Balkanu sve do danas.

Duklja/Zeta/Crna Gora ima vladare, po prvome pisanome spomeniku, Petra arhonta Duklje iz 9. vijeka. Iz Kraljevstva Slovena popa Dukljanina, zapravo Grgura Barskoga iz druge polovine 12. vijeka, u kojemu se miješaju le­genda i istorija. Dukljanska hronika, kako je naziva V. D. Nikčević, prvi tekst koji se ne zasniva na Exordia Scytica, niti se poziva na skitsku tradiciju, „Slo­veni sa Ilirikuma su „hrišćanski narod” i pripadaju „hrišćanskom carstvu” čiji je simbol Vizantija”. ( Vojislav D. Nikčević, Prevalitana i Kraljevstvo Slovena, Dukljanska akademija nauka i umjetnosti i Pobjeda, Podgorica 2008, str. 317) U spisu poznatome kao „Dukljanskoga prezvi­tera Kraljevstvo Slovena” počinje istorija vladavinom gotsko-slovenskih vla­dara, čija je prestonica prevalitanski stoni grad Diokleja, a završava se epohom vlasti „bazileona” Petra Slovena i nasljednika Jovana Vladimira. (Isto, str. 362)

Vremeplov kazuje da su u Velikoj seobi naroda u 6. vijeku brojne Sklavi­nije, kako su nazivane skupine Slovena, naselile prostore na široj teritoriji Bal­kana. U nauci nije prihvaćeno mišljenje da su se preci Crnogoraca selili na sjever, nego da su porijeklom iz saveza plemena Veleta/Ljutića/Vilca Abro­dita/Obodrita/Bodriča iz Polablja-Pomorja, u prvoj masovnoj seobi sa evrop­skoga sjeveroistoka došli u novu postojbinu na Balkan. (Radoslav Rotković, „Odakle su došli preci Crnogoraca”.)

 Jedna Sklavinija se naselila u rimskoj provinciji Prevalitani (Prevali) u okviru Vizantije, i prostirala u ravnicama oko Skadarskoga jezera, pa dobila ime po istoimenome ilirskom plemenu Dokleata, odnosno antičkome rimskome gradu Doclea (slov. Duklja), znači Dukljani, i država Duklja. Doseljavanjem na Balkansko poluostrvo, Južni Sloveni (ima pretpostavki da su se preci Crnogoraca doselili u prvome talasu), vode nepre­kidne borbe da se oslobode zavisnosti.

          Crna Gora/Monte Nigro

Toponim Crna Gora/Monte Nigro prvi put se spominje na latinskome je­ziku u vrijeme Justinijanove vladavine, u VI vijeku, kada je Prevalitana sje­dište slovenske države ili slovenske crkve, a mladi Tuđemir preuzima, naj­vjerovatnije nakon Petoga vaseljenskoga sabora 553., najkasnije 555. godine, na Ilirikumu, u Diokleji ili Skadru, upražnjeni tron Kraljevstva Slovena, potom u Historias Pelagiana i Crna Gora – Montis niger ili „Crna Planina” u djelu izvjesnoga anonima, autora vjerovatno s kraja Justinove i Justinijanove vladavine. (Vojislav D. Nikčević, Književnost Duklje i Prevalitane, isto, str. 288-290.)

Pominje se kasnije u papskoj poslanici 9. novembra 1053. godine, na latinskome jeziku, sa imenima na italijanskome jeziku Montana negra, Montenegro ili Monte Negro.

Crna Gora stvarana u hiljdugodišnjoj povijesti ne može da se svodi ni na Srpsku Spartu, ni na tradicionalnu Crnu Goru sa srpskim naslagama I nasdama, pogotovu na prolazni bućkuriš koji pokušavaju da začine vladajući politikanti. Biće i Montenegro u Evropskoj Uniji, svejedno kako bi “krstitelji” iz popovske najezde željeli.

Da je Vječna Crna Gora sada i zavazda…