Za Antenu M piše: Željko Perović

Na konferenciji “Borba Rusije i Srbije juče i danas” održane 28. maja 2015. dr Vladimir Božović, tada vanredni profesor Univerziteta Crne Gore, u svom govoru pod naslovom - Analiza vektora ruske “meke moći” u Crnoj Gori - pregled i perspektive - u zaključnom dijelu kaže: “volumen srpskog nacionalnog osjećanja i političkog uticaja je statistički i sadržajno istovjetan proruskom osjećanju u Crnoj Gori. Stoga, usaglašena i strateški dobro osmišljena aktivnost na planu razvoja srpskih i ruskih kulturnih institucija u Crnoj Gori je apsolutni garant da će se ona vratiti svom originalnom, istorijskom duhovnom toku.”

Prethodno u tekstu Božović detaljno ukazuje na “poguban” uticaj cjelokupnog Zapada, naročito Amerike na “srpsko, odnosno, rusko pravoslavno biće Crne Gore”. U, bar po Ustavu, sekularnoj, multietničkoj i multikonfesionalnoj državi građanskog usmjerenja i opredjeljenja, budući rektor državnog Univerziteta priprema sljedbenike, ali i ukupno javno mnjenje “srpske Crne Gore”, kako ga najavljuje domaćin na pomenutom skupu. Poziva na mobilnost, angažovanje i “akciono jedinstvo” u vraćanju Crne Gore rusko/srpskom pravoslavnom svijetu. Ukazujući pri tome na krucijalan značaj državne crkve Republike Srbije (SPC), koja je po njemu “najznačajniji i najvitalniji proruski društveni organizam u Crnoj Gori i ima ogromni potencijal koji Rusija nije u potpunosti iskoristila”.

Božovic, dakle, šalje opštu poruku, preciznije instrukciju, političkim partijama, intelektualcima i građanima Crne Gore kako djelovati protiv Ustavom utvrđenog položaja svoje države.

Izlaganje budućeg rektora Univerziteta Crne Gore poklapa se nekako sa učvršćivanjem radikalske vlasti u Srbiji pod novim imenom Srpska napredna stranka i gradnjom kulta novog “vožda” AIeksandra Vučića. Spremnog i plebiscitarno podržanog i ovog puta, nakon neuspjelog Miloševićevog pokušaja, da sa starom pogubnom radikalskom politikom “krvi i tla”, ostvari vjekovni san stvaranja velike Srbije. Pogubnom prije svega po Srbiju i sam srpski narod, kao i za Srbiji susjedne zemlje i bliske narode. Nauk teških poraza i frustracija nakon zločina i krvavog raspada jugoslovenske države i izgubljenih ratova, koje je Srbija vodila, iako u njima “nije učestvovala,” nije bio dovoljan.

I poslu se prionulo.

Srpska nacionalistička i hegemonistička elita u Beogradu, vladajuća i opoziciona, socijalistička i rojalistička, preko svojih spin doktora Bećkovića, Lompara, Vučelića, Rakovića, Antića, Bokana, i ostalih (Manojla) Vukotića udarnički je upregnula snage i zajedno sa episkopima i preko 500 uvezenih popova državi Crnoj Gori neprijatrljski nastrojene SPC, intelektualaca/najamnika, postojećih i novoformiranih tabloidnih medija, civilnih i vojnih službi i crnih fondova krenula u razgradnju Crne Gore. Sa krajnjim ciljem aneksije, njenog potpunog nestanka i pripajanja neostvarivom “srpskom svetu”. Nakon prevarne litijaške kontrarevolucije, uz domaću kolaboraciju, tri marionetske Beogradu podređene vlade, u jeku geopolitičkih prestrojavanja i borbe velikih za sfere uticaja, Crna Gora se danas nalazi u najnezavidnijem položaju nakon obnove nezavisnosti 2006. A po snazi udara svih onih koje Rektor priziva, mobiliše i sabira jadnako onom najpogubnijem iz 1918. godine.

Crna Gora, deset godina nakon Božovićevih sugestija, sa vlašću predvođenom četničkim vojvodom i strankama iste ili slične provenijencije, uz puni doprinos manjinskih partija, revizijom istorijskih događaja i na činjenicama zasnovanih istina, tektonskih promjena na geopolitickom planu, živi 2025. Godinu kulminacije obnovljenog srpskog nacionalistickog projekta. Koja započinje odlaskom patrijarha SPC u Moskvu (Kremlj) i ponude tamošnjem autokrati (vojskovođi-osvajaču) da anektira Srbiju i “srpske zemlje”. Uz poziv sa srpskog portala na “ukidanje Crne Gore”. Jednom za vazda!

Današnja treća “oslobodilačka” vlada, posljednja, vjerujemo u svakom smislu, talac i podanik združenog zločinačkog poduhvata srpskog predsjednika i patrijarha SPC, nije ništa drugo nego produžena ruka obnovljene politike srpskog nacionalističkog velikodržavlja. Zato svaki dalji ostanak u njoj djelova PES-a i manjinskih stranaka nije ništa drugo do saučesništvo u urušavanju Crne Gore, pripajanje “srpskom svetu” i zaustavljanje njenog evropskog puta. Time i nestanka sa mape suverenih država. Jer valjda je svakom više jasno da se oni koriste do prve povoljne prilike, kada će kao nepotrebni biti odstranjeni. Ili, što je mnogo opasnije, svjesno učestvuju u tom “prirodnom savezu za neprirodne ciljeve”. Odnosno učestvuju, sanjujući iste snove, ali u okviru “svojih” naciona.

Dok ovakva koalicija traje neće biti prijeko potrebnih reformi i modernizacije, nema poboljšanja odnosa sa Hrvatskom i BiH, nema zatvaranja pregovaračkih poglavlja sa EU, nema izlaska iz krize i začaranog kruga nacionalizma. A zna se da to odgovara samo i isključivo vlastodršcima u Beogradu i Moskvi. Biće samo još više arogancije pomahnitalog predsjednika “svih Srba sveta” i podstrekavanja međunacionalnih tenzija. A sve manje šansi za toleranciju i međusobno sporazumijevanje. Upravo ono što uzdrmani vođa želi.

Nije srpski nacionalizam došao da prođe, već da ostane. Ako je moguće trajno. Njegove ambicije su mnogo dalekosežnije i razornije. I vode krajnjem cilju, potpunog nestanka Crne Gore. I zato se svako razumno rješenje za prevazilaženje krize u Crnoj Gori proglašava za mondijalizam, strano plaćeništvo i izdaju “tradicionalne Crne Gore”. Koju su upravo današnji branioci izdali prije nešto više od vijeka, svrgavanjem slavne crnogorske dinastije Petrović- Njegoš.

I kako su nastavili u svim po Crnu Goru kriznim godinama 1941. 1948. 1991. 2020. Pa ne treba da čude peticije, kao ona o uklanjanju spomenika velikom vojvodi Mirku, junaku sa Grahovca i jednom od najznačajnijih licnosti crnogorske istorije. Ili dovođenje u Skupštinu onog Paunovića sa glavnim ciljem da uprlja one koji su dali značajan doprinos obnovi crnogorske države. Naročito formiranjem Anketnog odbora u produženom trajanju, koji tek treba da odradi prljave poslove revizije, sa krajnjem ciljem obesmišljavanja referenduma o nezavisnosti, kao i napada na istorijskog predsjednika Mila Đukanoviža, zivog simbola obnovljene Crne Gore.

Biće toga još, Crna Gora nikad nije oskudjevala u fatićima, dakovićima, radovićima... paunovićima i “junacima” tipa Marka Kovačevića i Darija Vraneša. Kesa s novcima u Beogradu i Moskvi neće imati dna.

Koalicioni savez istinskih nacionalista iz DF i Demokrata, većinski prevarnog PES-a i korisnika usluga iz manjinskih stranaka ne može voditi Crnu Goru naprijed ka članstvu u EU, ukoliko, kako kaže uvažena profesorka Zaga Golubović, bude istrajavao na “patrijarhalnom etnocentrizmu kao idealu i nasilju kao njemu svojstvenom sredstvu”.

Zato u posljednjij fazi nacionalističkog velikodržavnog poduhvata čine sve da zaustave bilo šta razumno, pomirljivo i napredno. A prije svega svako približavanje crnogorskog i srpskog korpusa. Upravo onog važnog, Crnoj Gori potrebnog čina. Pa tako groteskni lik Budimir Aleksić žali što jugozapadni dio Crne Gore, koji on naziva Stara Hercegovina, pripada državi u kojoj je on potpredsjenik Vlade! Pljevljaci kao zvaničnu istoriju svoga grada uče laži Slavenka Terzića, koji svoje namještenje u Beogradu otplaćuje falsifikatom da je srpska vojska oslobodila Pljevlja u Prvom balkanskom ratu. Istovremeno, svako razumno rješenje ne samo da se odbija, već se apriori proglašava za nemoguće. Ili za izdaju, kao nedavno u Budvi kada je formirana crnogorsko-srpska koalicija. Koja je od dana stupanja smirila tenzije a “dvojac bez kormilara” Jovanović/Odžić svakim danom sve vise pokazuje da ono najprirodnije daje pozitivne rezultate.

Šešelj, Vučić i radikalska politika i njihovi sljedbenici u Crnoj Gori osiono najavljuju pobjede nad cjelokupnim Zapadom, slave pobjede nad Njemačkom u dva svjetska rata. Dok traze savezništva u politikama Orbana, Fica, Dodika, Mandića i Kneževića. Crna Gora je početak i kraj svih njihovih snova i nadanja o velikoj srpskoj državi, koja podrazumijeva otimanje djelova više suverenih Srbiji susjednih država. Zato se Crna Gora “drži” pod stalnom tenzijom. I preko svojih sljedbenika u crnogorskoj vlasti na svaki način pokušava blokirati ulazak u EU.

Sa Crnom Gorom (i Kosovom naravno) počeo je udar novog srpskog nacionalizma, poduprt ruskim imperijalizmom, najpogrešniji put koji traje skoro pola vijeka, još prije Titove smrti. Crna Gora je posljednja destinacija koja taj zli naum održava u životu. Srbija zbog svog opstanka mora krenuti novim putem. Drugi put je na popravnom iz istorijskog hoda. Studentski pokret, koji je prerastao u opštenarodni bunt, na najbolji mogući način ukazuje na neminovnost tog puta i želje većinske Srbije za suštinskim promjenama. Izuzetno je deprimirajuće što pogubna politika srpskog nacionalizma, koja nema istorijsku budućnost, u Crnoj Gori još uvijek ima značajnu podršku. Velika je šteta što crnogorska vladajuća vrhuška, kao i većinska, ne samo politička intelektualna elita, ne vidi ili ne želi da vidi svu pogubnost te politike i tog puta. Jer, ukoliko se to ne desi, onda zasigurno “još uvijek ovdje dugo niko normalan nece biti srećan.”