Ako dopustimo da balkanska laž prođe kao istina, potkopaćemo temelje sopstvene slobode
Piše: Nikola Belada, advokat
Na dan Sv. Ilije u Kučima Risto Radović prokunu sve
koji ne poštuju zastavu trobojku, između ostalog, jer je to i zastava Francuske
revolucije i dinastije Petrović. Da pokušamo dokučiti zašto Risto Radović
spominje Francusku revoluciju i dinastiju Petrović. Svi koji i površno prate
rad i djelovanje g. Radovića znaju da su to izjave za jednokratnu upotrebu,
obične laži u kojima se stavovi o svim pitanjima završavaju sa “staljinistima,
titoistima, bratoubicama i bogoubicama” i koji po istom pitanju uvijek različito
besjedi, jer Ristova se ne poriče. Bog i Božje zapovijesti su za narod daleka
prošlost, vjeruje se izvršavaju se samo riječi Rista Radovića.
ISTORIJSKA FAKTA
No, da se podsjetimo nepobitnih dokaza istorijskih
fakata, bez obzira svidjelo se to g. Radoviću i njegovim pristalicama ili ne.
Prvo, Francuska revolucija je iznjedrila dva instituta sekularizam i laicitet.
Etimološki, sekularizam izvorno znači nešto što je vjekovno, ovovremensko,
svjetovno, nereligijsko. Laicitet je uži pojam od sekularizma i podrazumijeva
odvajanje politike i religije, laičko-svjetovnog i vjerskog bez uvažavanja
posebnog položaja vjerskih zajednica. Jedna od karakteristika laiciteta je
odvajanje države od crkve, sa čuvenim pravilom “Država ne priznaje, ne
povlašćuje niti izdržava bilo koju religiju”.
Da se vratimo na Francusku. Ustavno, kao i u Crnoj
Gori, država je odvojena od crkve, međutim, to ne znači neprijateljstvo, već
francuska država i crkva svakodnevno sarađuju po svim pitanjima od zajedničkog
interesa, a posebno o kontroli tokova novca. Ono što je za nas posebno bitno,
svi vjerski objekti su vlasništvo države Francuske. Vratimo se i Petrovićima, o
kojima su g. Risto Radović, njegovi vjernici, njegovi trubači, njegovi
jastrebovi puni hvale. Valjda ne moramo dokazivati da su odlukama Podgoričke
skupštine Petrovići detronizovani i da je Nikoli I Petroviću zabranjen povratak
u Crnu Goru. Od ministra unutrašnjih poslova Srbije Ilije Garašanina i njegovih
sljedbenika počev od 1844. do dana današnjeg ništa se nije promijenilo po
pitanju težnje o nestanku crnogorske države i crnogorskog naroda. Mijenjaju se
samo metodi i sredstva i isprobava se vođenje specijalnog rata protiv države
Crne Gore.
SPC Petroviće nazivala zlikovcima Osvrnimo se na
dokumenta koja se čuvaju u nadležnim institucijama države Srbije o Petrovićima,
Crnogorcima i zadacima SPC. Za Petroviće se navodi da su “narodna kuga, Božja
kazna, otrovi, zvjerad u čovečjoj koži, prepredeni zlikovci, koji su krv
zločinački na svako crnogorsko ognjište prosuli, sramotni, hajdučka kuća…” Za
Nikolu I Petrovića se kaže da je “gramziv, intrigaš, nevaljalac, pokvaren do
posljednjeg nerva, radi svojih interesa nebratski djeluje, prevaran, prosta laž
kao crta koja se u njegovom karakteru može vidjeti” itd. Za Petra I Petrovića piše
da je “lažni šareni svetac bez nosa, koji je na bezočan način proglašen za
sveca”.
NJEGOŠA ZVALI GROBAROM SRPSKOG IMENA
Za Petra II Petrovića Njegoša se navodi da je “grobar
srpskog imena, krvožedni i gadni mitronožac, krivokletnik, glava pod bradom bez
obraza, glava pod mitrom bez časti, glava pod mantijom bez pojma o Bogu,
najsramotniji hrišćanski svještenik koji je do sada zemlju gazio”. O “Gorskom
vijencu” se kaže: “da se Gorski vijenac pisao u ono vrijeme kada je svaki
Crnogorac manje više glup-prost ili fanatik bio, te nije umio niti znao da
ocijeni šarlatanstvo, laži i zločinaštvo vladike Rada…” Na kraju, Njegoš je
optužen da je “začetnik ubitačnog crnogorskog separatizma” Svoje teritorijalne
ciljeve prema Crnoj Gori velikosrbi po planovima mogu ostvariti i parcijalno,
pa se ukazuje: “u krajnjoj mjeri naša politička radnja treba da smjera na to da
osigura za opštu srpsku stvar cio basen Bjelopavlića, sledovateljno i sva
plemena sa naše strane od te linije, pa neka Katunska nahija odvojena ostane
pod upravom koga ona hoće”. Za vrijeme vlade dr Vladimira Đorđevića 1897. se
usvaja Zakon o zabrani useljavanja Cigana i Crnogoraca u Srbiju.
Justin Popović navodi: “Gde je srpska crkva, tu je i
srpska zemlja”.
NIKOLAJ VELIMIROVIĆ ODAJE PRIZNANJE HITLERU
Na Kolarčevom narodnom univerzitetu u Beogradu 1937.
godine u svom predavanju pod naslovom “Nacionalizam Sv. Save” Nikolaj
Velimirović kaže: “Ipak se mora odati priznanje sadašnjem njemačkom vođi koji
je kao prozanatlija i čovjek iz naroda uvidio da je nacionalizam bez vjere
jedna anomalija, jedan hladan i nesiguran mehanizam”. Ovo smatram pokušajem
Nikolaja Velimirovića da dokaže da su izjave Adolfa Hitlera o njemačkoj
nacionalnoj crkvi slični zamislima Sv. Save o narodnoj vjeri. Na vanrednom
zasijedanju Svetog arhijerejskog zakona u januaru 1991. godine, SPC je odlučila
da se bez crkve ne mogu donositi nikakve političke odluke koje se tiču Srba.
Sveti arhijerejski sabor SPC 1992. donosi odluku da ne priznaje granice između
jugoslovenskih republika.
Počev od 2000. godine SPC daje najnovije tumačenje
Načertanija, pa Arhijerejski sabor saopštava da bi država morala pravoslavlje
proglasiti državnom religijom, odnosno da se Srbija treba odrediti kao
pravoslavna država. Drugi zahtjev je ukidanje republike i obnova monarhije. Na
kraju se usvajaju smjernice gdje se kaže: naša će se budućnost i budućnost
srpske države zasnivati na Svetosavlju, Kosovskom zavjetu, preispitivanju
dosadašnje ukupne srpske kulture, očuvanju srpskog jezika i ćirilice, obnovi
srpskog sela, domaćinske porodice, parohijske zajednice, crkvenonarodnih sabora
i monarhije koja će o svemu odlučivati.
Ostavljam čitaocima da nakon ovih nespornih fakata i
dokumenata razmisle o narodnom nezadovoljstvu Zakonom o vjerskim slobodama i
pravnom polažaju vjerskih organizacija, o “odbrani svetinja”, “ugroženosti
Srba”, litijama, govorima i ubjeđivanjima velikodostojnika SPC o “zlodjelima
države Crne Gore” prema srpskom narodu itd.
CILJ SPC DA STVORI SRPSKU CRNU GORU
Što se tiče SPC, dokazi, činjenice, argumenti i istine
su njima nepotrebni. Važno je ostvariti cilj, stvoriti teološku, srpsku,
svetosavsku, četničku Crnu Goru. Uostalom u intervjuu “Politici” 9. avgusta ove
godine srpski patrijarh Irinej, govoreći o pregovorima sa Vladom Crne Gore,
reče da je stav Svetog arhijerejskog sabora i njega da se sva otvorena pitanja
mogu riješiti u okviru Ustava SPC, njenih zakona i kanona. Dakle iz usta
patrijarha srpskog Irineja čujemo da njih ne interesuju pozitivni zakoni niti
pravni sistem Crne Gore, već da se sva pitanja u međusobnim odnosima rješavaju
po Ustavu SPC, crkvenim zakonima i kanonima?!
Kud će većeg dokaza da se ide ka teološkoj državi od
ovog. U istom intervjuju Irinej je kategoričan da ne prihvataju raspravu o pitanjima
čiji su srpski hramovi u Crnoj Gori. Ako je to tako, a jeste, što je bio
predmet razgovora ekspertskih timova Vlade CG i SPC? SPC je očigledno
procijenila da je sad trenutak za realizaciju svog cilja. Pored ekonomske
premoći, zasnovanoj je na otimanju crnogorskog bogatstva, stvorena je politička
moć, narod potpuno izmanipulisan, dobijen signal od spolja i iznutra o
djelovanju i primijenjen specijalni rat protiv jedne suverene države.
TAČKU NA BEZUMLJE STAVITI 30. AVGUSTA
Djelimični ishod ovog bezumlja čekaćemo do 30.
avgusta. Nakon tog datuma, ništa više neće biti isto u Crnoj Gori. Dugoročno,
SPC nikad više u Crnoj Gori ne bi smjela biti odlučujući faktor, ni po jednom
pitanju. Sa svim radnjama i aktivnostima koje je SPC preduzimala u posljednjih
pola godine, ogoljen je njen zadatak i razotkriven njen cilj, a obilje
dokumentacije svih onih koji su na to ukazivali će obavezivati i dati dužnost
ovoj ili sljedećoj generaciji da vrati ovu vjersku zajednicu na temelje
isključivo vjerskog djelovanja. Ono što je sigurno, država Crna Gora će se
boriti pravnim sredstvima i argumentima, dok će potezi SPC u zaštiti postojećeg
statusa i ekonomskih blagodeti biti nepredvidljivi, radikalni do granice
provociranja sukoba.
Međutim, ovo vrijeme je pokazalo i to da su potpuno
zakazale pojedine institucije sistema u kojima se ogledaju organizacioni,
kadrovski i institucionalni problemi, sa nesposobnim, nesigurnim, nepouzdanim i
neprofesionalnim kadrovima, koji su se dobro uljuljkali i uživaju privilegije
iz budžeta ove države… Poseban problem je obrazovanje nepoznavanje sopstvene
istorije, kulture, jezika, običaja, što je stvorilo prostor za SCP da efikasno
djeluje na “ranjivu” populaciju, da ih bez posebnih napora lako ubijedi da je i
tursko utvrđenje u Podgorici u stvari Nemanjin grad, da SPC djeluje u
kontinuitetu u Crnoj Gori 1000 godina, da ne znamo da su Kuči (što je povod
ovom tekstu) do 17. vijeka bili katolici i tako lažima oko istorijskih
činjenica do beskonačnosti. Želi li ova država da nastavi evropskim putem,
moraće praviti radikalne zaokrete u institucionalnom djelovanju,
profesionalnom, kreativnom i nekorumpiranom ljudskom potencijalu i afirmaciji
znanja, kao osnovnog kriterijuma samosvjesnog i slobodnog građanina, a četiri
eparhije SPC u Crnoj Gori dovesti k poznaniju prava.
Dobrica Ćosić: “Laž je srpski državni
interes”
Još je neophodno dodati da bi gore istaknuti navodi
dobili na svojoj težini, da “otac srpske nacije” Dobrica Ćosić izjavljuje: “Mi
lažemo da bismo obmanuli sebe, da utješimo drugoga, lažemo iz samilosti, lažemo
iz stida, da ohrabrimo, da sakrijemo svoju bijedu, lažemo zbog poštenja. Lažemo
zbog slobode. Laž je vid srpskog patriotizma i potvrda naše urođene
inteligencije. Lažemo stvaralački, maštovito, inventivno. Laž je srpski državni
interes, laž je u samom biću Srbina.
U ovoj, svaka laž na kraju postaje istina. Srbe je
toliko puta u istoriji spasavala laž”. Da je laž državni interes Srbije, dokaz
su i riječi Vitnija Vorena, učesnika mirovne konferencije u Parizu 1919.
godine, gdje kaže “Zločin je da je Crna Gora zbrisana sa karte svijeta i jednog
dana se taj zločin mora okajati. Kada Srbija ispolji svoje siledžijstvo prema
Crnoj Gori, niko ni ruku ne digne da prekine to nasilje, zašto? Jer je Srbija
uspješno lagala, a savjest čovječanstva koje mrzi laž još je nije razotkrila.
Ako dopustimo da balkanska laž prođe kao istina, potkopaćemo temelje sopstvene
slobode”.
(AUTOR JE PREDSJEDNIK NVU CRNOGORSKI ZBOR)
0 Komentara