Društvo

ZAPISANO IZ ŽIVOTA

DRUŠTVENI I SPORTSKI PREGALAC – MILORAD VULETIĆ, vita creativa

Avg 12, 2020 3 Komentara

(15 riječi)

Kraljica sportova, atletika, dobila je, poštovanim razumijevanjem istorijskih tokova vremena i društvenih potreba mladih naraštaja i crnogorskih društva sveukupnog, zahvaljujući uzajamnom razumjevanju mladog ,umnog ,znanstvenog, omiljenog i uljuđenog narodnog glavara, gradonačelnika Glavnog grada, dr Ivana Vukovića, i društvenog, kulturnog i sportskog pregaoca na mnogim poljima crnogorskog djelatnog duha, Milorada Vuletića, aktom Skupštine Glavnog grada o ustupanju građevinskog zemljišta na korišćenje ASCG od 30.07.2020., kolijevku budućih šampiona atletike i velikih međunarodnih manifestacija – atletski stadion u Podgorici.

Atletika je najstarija sportska grana u osnovnim oblicima kretanja, hodanja, trčanja, skokova i bacanja, pa su natječaji u ovom viteškom sportu začeti u najstarija vremena. U antičko doba atletikom se razumjevao cijelokupni sport. U novije vrijeme, dijeli se na laku i tešku. Ova posljednja je obuhvatala rvanje, dizanje tegova i boks. Informacije o takmičenjima atletskim dobijamo iz Homerovih epova Ilijada i Odiseja. Na antičkim igrama: Olimpijskim, Istmiskijim, Nemejskim, i drugim, glavna i jedina sportska disciplina bila je trčanje. Tako je na prvim Olimpijskim igrama 776. prije n.e. trčanje na jedan stadij – 192 metra bilo glavno takmičenje pod imenom aulos. Trka na dva stadija – 380 metara, zvala se diaulos. Trčanje na duge staze od sedam do 24 stadija zvalo se dolihos. Petoboj, onda poznat pod imenom pantahlion, obuhvatao je: trčanje, bačanje diska, koplje, skok u dalj i rvanje (Opća enciklopedija, Tom I, Zagreb 1977., str 294). Obnovljene olimpijske igre 1896. atletiku su ovjenčale slavom kraljice sportova. Ona je postala glavna sportska disciplina u čitavom svijetu. Crnogorske viteške igre koje se javljaju od najstarijih vremena, a svoj vrhunac dostignule krajem XVIII i početkom XIX vijeka, obuhvatale su: trkanje (trčanje), bačanje kamena s ramena (metanje), skakanje u daljinu, koje je moglo biti trupačke, zagoničke, skleke, i skok u tri koraka, zatim skakanje na parapet (međa), skok uz listru od kuće, vučenje šaka, nadvlačenje za veliki prst, nadvlačenje palicom, ili štapom, kršenje šaka  ( prof.dr S.Jerkov).

Njegoš u svom dijelu Gorski Vijenac govori o svetkovini na Ivanova Korita, ,,na koju se vrsni momci kupe/sposobnosti svoje da kušaju/silu mišce i brzinu nogah…”

U povodu velikog društvenog, kulturnog i sportskog trenutka crnogorskog društva, izgradnje atletskog stadiona u Glavnom gradu Crne Gore, a za njenu slavu i srećnu budućnost, u ime brojnih sugrađana Glavnog grada, a prije svega prijatelja i poštovalaca zavičajnih žitelja Opštine Danilovgrad, mnogih Bjelopavlića i Katunjana, izražavamo poštovanje, priznanje i zahvalnost našem prijatelju i miljeniku, Miloradu Vuletiću, uglednom društvenom djelatniku, političkom ugledniku i sportskom pregaocu, legendarnom šampionu na srednjim prugama, omladinskom prvaku SFR Jugoslavije, višestrukom crnogorskom atletskom prvaku, pobjedniku mnogih nezaboravnih atletskih mitinga u povodu oslobođenja Titograda, na kojima su učestvovali velika imena evropske atletike, koje je posmatralo i do nekoliko desetina hiljada gledalaca, predsjedniku Opštine Danilovgrad i narodnom poslaniku Skupštine Crne Gore, dugogodišnjem predsjedniku, a potom direktoru ASCG, koga su ljubitelji atletike prozvali, zbog njegove taktike i stila, imenom velikog svjetskog šampiona srednjih pruga, slavnog Kubanca, A. Huantorene.

Naš Milorad, Bjelopavlić iz Kujave, potiče iz ugledne kuće i bratstva Vuletića, poznatih junaka, duhovnika, pjesnika, književnika, graditelja, prosvjetitelja, boema, hazardera, dobrotvora i kavaljera. Bistroumni đak osnovne škole u Slapu na Zeti, izdvajao se intelektom, talentom, dobrodušnošću i bastašnošću da zaštiti ugroženog i slabijeg. Ostavio je pečat i kao briljantan đak klasične gimnazije, a zatim kao prvoklasan student jurističkih nauka na crnogorskom univerzitetu. Svoje znanje, sposobnosti i smisao za rukovođenje i organizaciju rada iskazivao je kao rukovodilac više resora iz oblasti uprave u izvršnoj vlasti Opštine Danilovgrad, mnogim političkim funkcijama, dužnostima u centralnim organima državne uprave, a pogotovo kao predsjednik Opštine Danilovgrad, ostavši upamćen kao narodni predstavnik vlasti sa kojim je otpočelo novo razdoblje ekonomskog i privrednog razvitka naše Opštine, koja s ponosom nosi ime uzvišenog Knjaza i Gospodara – crnopgorske munje, Danila Stankova Petrovića, u periodu istorijskog referendumskog datuma crnogorske nezavisnosti. Miloradov otac Ljubo, legendarni je crnogorski učitelj i prosvjetitelj, što je pripadao soju najznamenitijih i najglasovitijih crnogorskih pedagoga čiji je čas sa đacima bio pravi praznik radosti, i širenja novih spoznaja o društvu i čovjeku, pa su đaci željeli da školski časovi Ljubovi traju što duže i da sa njim ostanu u školi, pa je svaki susret sa velikim pedagogom Ljubom bio novi praznik dječje radosti, jer je njegova metodika nastave bila zasnovana na poštovanju đečijeg dostojanstva i iskonske ljubavi prema đaku. Sam metod rada znasnovan je bio na geslu: ,,Jednom pročitano ili jednom slušano - trajno upamćeno”. Učilo se u školi, a ne kod kuće, za razliku od današnje škole, koja predstavlja pravu traumu za male dječije duše. Obiteljska, prosvjetiteljska misija, i dalje teče. Miloradova supruga Nataša (rođena Gardašević), profesorica, preporodila je nekad slavnu osnovnu školu ,,M. Koljenšić” na Slapu, i uvela je u rang vrhunski organizovane pedagoške nastave, prepoznatljivu kao izuzetan nastavnički kolektiv sa talentovanim đacima u svim nastavnim disciplinama. Ona sada, kao direktorica, rukovodi unaprijedivši sistem nastave u glasovitoj osnovnoj školi ,,Vuko Jovović” u Danilovgradu.

Ovom zavičajnom zapisu uspomena jedno sjećanje na sportski susret našeg junaka i pisca ovih redova (koji je bio član omladinske škole titogradske ,,Budućnosti” u fudbalu) kada se 1970. g. (bio sam maturant titogradske Gimnazije) u ljetnjoj ligi velikog fudbala Bjelopavlića, susreli na Kujavi dva fudbalska amaterska gorostasa: FK ,,Omladinac” iz Bogićevića, čijih su 11 igrača bili pod istim prezimenom zajedno sa rezervama (braća i bliski rođaci, školovani fudbaleri od 1960. do 1985.) čiji je tehniko bio čuveni pjesnik i pravnik Vuko Bogićević, a kapiten njegov brat, slavom ovjenčani, Branko,  i FK ,,Real” sa Kujave, čiji je tehniko bio Bogdan Andrijević, pjesnik, filozof i graditelj, a kapiten nastavnik Radoman Jovanović zvani ,,Ajhman”. Utakmicu je posmatralo oko 5000 gledalaca, a Milorad, iako mlađi od mene, bio je zadužen da me parališe kao jednog od  napadača ,,Omladinca”, što je on, kao brz ,žustar i inteligentan štoper i učinio, bez ijednog faula, tokom 90 minuta igre. Veliki spektakl uz vatrenu i ratobornu domaću publiku završen je bez golova, nakon čega je domaćin pripremio veliko slavlje za sve aktere i publiku, što je danas nepojmljivo zamisliti, jer je fudbal postao industrija novca, manipulacija kladionica i borilački sport.

Skromni junak naše priče, Milorad, reče, u povodu odluke gradskih vlasti za izgradnju atletskog stadiona: Puno mi je srce. Ovakvu iskonsku duševnost mogu iskazati samo ljudi koji svoj život, kao vita creativa, smatraju ispunjenim samo ako su doprinijeli životnoj sreći drugih ljudi i opštem dobru društva, pa mu mi njegovi prijatelji, za prolivene rijeke znoja ka tom cilju, kao sportisti, sportskom radniku i djelatniku, političkom i društvenom pregaocu, ovom prilikom iskazujemo da je naša duša puna radosti za njegovo uzvišeno odricanje i pregalaštvo, kojim je ostvario trijumf svog životnog cilja zacrtanog još u mladalačkim danima. Ako je sadašnjost život, a prošlost snovi, onda je budućnost ono što kao djelo našeg života ostavimo naraštajima i našem slavom ovjenčanom otečestvu crnogorskom.

 

08.08.2020.                                                                                                    dr Čedomir Bogićević