Za one koji su se kao i ja umorili od srpskih laži glasanje u UN je došlo kao olakšanje. Jer, Rezolucija o Srebrnici nije uperena protiv srpskog naroda, već protiv srpske elite, kojima je Njemačka jednim diplomatskim potezom razobličila sve imperijalne snove, koji se tajno ili javno provlače kroz srpsku istoriju, sve od kad im je turski sultan hatišerifom ili fermanom odobrio prvi Ustav Srbije 1830.

I od kad je Garašanin tajno pripremioNačertanije 1844. 

Prethodno je ukrao (ko laže taj i krade) ideju Panslavizma od Čeha i pretvorio je u bajku o velikoj Srbiji, sa detaljnim opisom podrivanja i pokušaja dominacije nad gotovo svim narodima u okruženju. Budućnost će pokazati da je ta bajka više nego jednom, bilanajvažniji uzrok zaostajanja i nestabilnosti naroda Balkana, u odnosu na ostale države i narode Evrope.

Pojava Vučića u UN ogrnutog srpskom zastavom velika je sprdnja i prostački čin nepoznat u novijoj svjetskoj diplomatiji i nadmašuje udaranje cipelom Nikite Hruščova u UN. Predsjednik Srbije ponaša kao da je u Dragaševu na takmičenju za prvu trubu Guče, a ne u najreprezentativnijoj instituciji svijeta.

No, taj gest nije upućen svijetu kao bravado vodećeg političara jedne male zemlje. Ne! Upućen je srpskom narodu kao još jedan trik, još jedno lažno paradiranje patriotizmom, samo da bi se odražao na vlasti i zabašurio katastrofalne posljedice njegove politike.

Srpska crkva, kao alter ego vlasti, uvijek se nađe pri ruci da zazvoni, aminuje, ali i da zasuče rukave kod čestih etničkih čišćenja i progona. Uopšte, ima veoma širok dijapazon djelovanja i ne zaostaje za nekim mafijaškim družinama.

Kada sam gledao suđenje generalu Mladiću u Hagu on bi nekoliko puta na pitanje sudije podigao visoko glavu i odgovorio: To zna da odgovori onaj gore. 

A to što zna onaj gore saopštili su mu srpski kleronacisti dolje vrlo detaljno i isprobanim metodama, ispiranja mozga kao i većini srpskog naroda. Od tog radnog, vrijednog i zemlji posvećenog srpskog seljaka, kojega Mihailo Lalić od milja zove moj Gegula, stvorena je bezbojna masa ljudi sklona kolektivnoj paranoji i opsesiji da misli da joj je spas neđe izvan Evrope, a sve po planu skovanom u beogradskoj čaršije, koja ima vodeću ulogu u današnjoj politici Srbije.

Kad jedna država ima dugoročnu politiku ekspanzije i neskrivene pretenzije na teritoriju svojih susjeda, ne obazirući se na istorijske činjenice ili svjetsko mišljenje i ne birajući sredstva i metode kako da to ostvari, onda otpor toj ekspanziji predstavlja pitanje egzistencijalnog opstanka tog susjeda. Kako se u takvoj situaciji pred licem pravde mogu jednako tretirati agresor i žrtva?

Srbija je sada na raskršću. Ili da se oslobodi od dvovjekovne opsesije i zabluda, koje su je i dovele do svega ovoga ili da izabere put koji vodi u katarzu i ozdravljenje srpskog naroda, kojemu je mjesto u Evropi, jer je neotuđivi dio njene istorije, civilizacije i kulture, ili da nastavi sa tumaranjem kroz mrak i konflikte sa civilizovanim svijetom.

Ako su Srbi mogli tridesetih godina prošloga vijeka da se identifikujusa nacional-socijalističkom Njemačkom, kada se jednako mislilo o Svetom Savi i Hitleru, zašto se ne bi danasponovo identifikovali sa prosperitetnom i demokratskom Njemačkom, u kojoj ionako već živiviše od pola miliona srpskih građana?