Istorija

Prof. dr Dušan Ičević

Ustavnom sudu Crne Gore

Maj 17, 2024 1 Komentara

(15 riječi)

Slobodan sam da kao građanin i naučnik  kritički razmotrim Odluku Ustavnog suda kojom potvrđuje valjanost Temeljnog ugovora. Ne zalazim u formalno-pravne postavke Odluke. Prigovaram, prvo, na obrazloženje “prigovor na pravni kontinuitet i subjektivitet SPC, istorijski karatker i istinitost istorijskih činjenica u pogledu postojanja te vjerske zajednice u Crnoj Gori, nije u njihovoj nadležnosti”. Drugo, ne mogu da se prenebregnu načela Ustava Crne Gore:

“Teritorija Crne Gore je jedinstvena i neotuđiva (član 3)

Vjerske zajednice odvojene su od države.

Vjerske zajednice su slobodne i ravnopravne u vršenju vjerskih obreda i vjerskih poslova (člam 14)”

Supstancijalno, bitno jeste: Na osnovu kojeg prava Srpska crkva biva subjekt za zakonsko prisvajanje teritorije i kulturno-duhovne baštine Crne Gore. Još od Vestfalskiog sabora, potpisano u Augsburgu, 25. juna 1555. godine u primjeni je: Čija regija, toga i religija/Cuius regio, eius religio. Praktično: Čija država toga i crkva. Pravoslavne crkve su pomjesne, nacionalne, po imenu države u kojoj postoje i djelaju. Mitropolija crnogorsko-primorska je eparhija Srpske pravoslavne crkve, kojoj je sjedište u Srbiji, u kojoj je zvaničana crkva. Temeljni ugovor i članovi Zakonaa o vjerskim zajednicama koji daju pravo Srpskoj crkvi ne temelje se na istorijskim činjenicama i istinama, nego na krivotvorinam, što dokazujem tekstovima koje vam šaljem.

U tekstu SPC u Crnoj Gori država u državi naznačujem da je Srpska pravoslavna crkva u Crnoj Gori antiustavna po svome djelanju: država u državi, država izvan države, država iznad države, država protiv države. [1] Podrobno sam razmotrio: SPC u Crnoj Gori jeste Država u državi u poznatim osnovnim svojstvima, pošto ima:

teritoriju, „svoju“ imovinu  uzurpiranu nakon ukidanja crnogorske države i pripajanja Crnogorske crkve novonastaloj Srpskoj pravoslavnoj crkvi. Proglasila je da je Crna Gora meteh SPC,

vlast, u kojoj je hijerarhijski, na čelu sa mitropolitom samostalna, iako je u sastavu Srpske pravoslavne crkve podložna Srpskoj patrijaršiji u Beogradu.

stanovništvo, svoju pastvu, sveštenstvo.

Poglavar crkve biva i vrsta Poglavnika države koji neprikosnoveno upravlja.

Tvrdnje da je SPC u Crnoj Gori država u državi sa više izvedenica formalno je oprečna poznatim svojstvima i pravima države. Međutim, zbiljski se ona ponaša upravo suprotno svim svjetovnim i vjerskim nazorima, načelima i pravilima. Moglo je biti tako pošto se ne poštuju ni Ustav ni zakoni Crne Gore. Dokazujem:

SPC u Crnoj Gori ustrojena je po ugledu na državu, koja ima

Organizaciju: mitropoliju, episkopije, parohije

Infrastrukturu: institucije

Ekonomiju, unosan biznis   

Imovinu: manastire, obradivu zemlju... Zna se da Crkva može imati imovinu u drugoj državi samo ako je u ugovornom odnosu sa tom državom. Ima li država Crna Gora ikakav ugovorni odnos sa SPC u Crnoj Gori?

Finansije: prihode od svakojake djelatnosti, usluga, osvećivanja, suvenira...

Ideologiju: Svetosavlje: Ideologija Srpske pravoslavne crkve se temelji na kosovskom mitu i svetosavskom nacionalizmu, koji ima obilježje kulta nacije. Politička idelogija Srpske pravoslavne crkve se oslanja na tradicionalistička načela: „pravoslavlje-samodržavlje-sabornost”, odnosno „Bog na nebu-kralj na zemlji-domaćin u kući”.[2]

Politiku: Svi Srbi u jednoj državi. Primjenjeno na crkvu osnovna poruka je: Čija crkva toga i regija Cuius religio, eius regio/Čija religija onoga i regija. Nastavlja se i poslije nestanka srednjevjekovne srpske države, izvrnuto od prvobitnoga značenja: Cuis regio, eius/ illius religio.

Garašaninovo Načertanije iz 1844. godine upućuje: „...sebi priljubiti sve narode srpske koji ju okružavaju”, naravno i Crna Goru.

Lingvistiku, srpsku: po Vuku St. Karadžiću Srbi svi i svuda na štokavskome narječju. Kulturno-duhovno nasljeđe, prisvaja se cjelokupna crnogorska kulturno-duhovna baština za srpsku.

Medije: svoje novine, radio, Srpsku TV, izdavačko preduzeće Svetigoru…

Obavještajnu mrežu/službu, opremljenu najnovijim tehnouređajima, koju revnosno obavljaju svi podređeni.

Istovrsno je i politička partija, zapravo parapolitička organizacija, po programima i ponašanju.

Ima ustaljenu organizaciju, hijerarhiju, rukovodstva po crkvenim pravilima, vrhovne organe, vođu, članstvo: vjernike, možda i evidenciju, spiskove, članarinu ili dobrovoljne priloge.

(Umećem: vrsta paravojne organizacije, sa zalihama oružja za upotrebu ako ustreba. U Crnoj Gori više ima popova nego vojnika).

Sabrano daje osnovu da se može ustvrditi da posjeduje obilježja koja priliče državi.

SPC u Crnoj Gori je istovremeno Država nad državom:

ne poštuje zakone Crne Gore

posluje suprotno zakonima i propisima države u kojoj činodjejstvuje

ne izvršava naloge državnih organa, na primjer da skloni tzv. crkvu sa Rumije, ili krstionicu na Prevlaci.

SPC u Crnoj Gori je Država izvan države:

priznaje samo Božje zakone i po njima se upravlja. Pošto su Srbi nebeski narod, svakako su podložni samo Božjoj volji.

Najviše: Država protiv države Crne Gore. Protiv je nezavisne Crne Gore, protiv članstva Crne Gore u NATO i pristupa Evropskoj uniji.

Za svojstva svake države bitna je suverenost koja se definiše: po međunarodnoj ulozi, da je suvereno tijelo, i unutrašnjoj ulozi, međunarodno priznate granice i potpuna vlast države na toj teritoriji, kao i stanovništvo koje stalno naseljava teritoriju države. Da li tzv. država u državi ispunjava sve uslove? Naravno, ona formalno i nije država, ali se ponaša po svim „pravilima“ prave države. Zvanično, crkva je odvojena od države. Odvojenost je činjena kao da joj zvanična država nije nadležna, niti da ima pravo da se miješa u ono što svojevoljno radi.

SPC u Crnoj Gori predvođena mitropolitom Amfilohijem Radovićem upravo tako shvata svoju državnost: može da čini što joj se prohtje da ispuni svoje naume i interese. Tako je Crna Gora sa ograničenim suverenitetom na svojoj teritoriji.

Odvojenost države i crkve najbolje pokazuje da ne priznaje pravnu državu niti poštuje zakone. Država nije nadležna za mitropolitovo djelovanje.

Eksteritorijalna:

Priznaje za centralu, pa vjerovatno i sjedište, samo Hristovu vječnu kuću.

“Moja centrala nije ni Beograd, ni Moskva, ni Cetinje, nego Jerusalim – grob Hristov i Hram Hristovog Vaskrsenja”.

Pravo je pitanje: Kako je moguće da u pravnoj državi kakva je ustavno Crna Gora djeluje moćna konkurentska institucija, organizacija…?

Zapisao sam, i objavio: “Srpska pravoslavna crkva je razdijelila teritoriju Crne Gore: činodejstvuju Mitropolija crnogorsko-primorska, budimljanska i zahumska episkopija. Mitropolija Crnogorska je cjelovito u Crnoj Gori, dok su episkopije  prekogranične, djelovi koji se nalaze u Srbiji i u Bosni i Hercegovini. Prema preokrenutome načelu, koje je Svetosavska crkva koristila u okupiranoj Zeti/Crnoj Gori do pada srednjevjevnoga Srpskoga carstva, pa obnovljeno ukidanjem autokefalne Crnogorske crkve nakon nelegalne i nelegitimne Podgoričke skupštine, Čija crkva, toga i regija, teritorija Crne Gore je – Srpska. Može se prema potrebi i prilici zahtijevati da djelovi koje pokrivaju episkopije budu priključene susjednim državama”.[3] 

Srpska crkva nastavlja da osvaja crnogorski prostor novim vjerskim zdanjima. Mitropolija crnogorsko-primorska traži da se u Podgorici podigne sedam vjerskih objekata, raspoređenih na prostoru Glavnoga grada. Već se gradi Svetosavska gimnazija.

Još u knjizi Crnogorska nacija iz 1998. godine naznačio sam da je SPC u Crnoj Gori država u državi.

U razgovorima o novome Zakonu o slobodi vjeroispovijesti praktično su vođeni pregovori predstavnika dvije države: zvanično Vlade Crne Gore i samovoljne države u državi Poglavara/Poglavnika Srpske ckve, što je nepoznato u svijetu.

Izvan je crkvenih poslova pretvaranje litija u političko sredstvo propaganda protiv zvanične vlasti, poruke:

Nema Mila, nema Tita, Vladika se sada pita

 Kadrovik: prva, zvana apostolska, Vlada nove vlasti određena je u Ostroškome manastiru.

 U tekstu Ništavni ugovor temeljno sam obrazložio činjenicu da Srpska crkva nema pravo vlasništva na teritoriju i kulturno duhovna dobra Crne Gore.

 

 

Dušan Ičević

 

Ništavni ugovor

 

Najavljeno potpisivanje tzv. Temeljnoga ugovora sa SPC biva uzburkalo je javnost sa pokudama i podrškom.. Dugo se nije znalo što sadrži. Svakako je oprečan interesu sekularne  crnogorske Crne Gore. Premijer Abazović potvrđuje da će svakako biti prihvaćen, usklađen sa Ustavom i zakonima Crne Gore. U TU ne vidi ništa sporno!?

Prvo i pravo je pitanje: Sa kakvom Crkvom „Pozivajući se na međunarodno pravo” država Crna Gora kani da potpiše ugovor?

Temeljni ugovor se temelji na krivotvorinama kojima obiluje Srpska crkva u posrbljivanju i posvajanju svega crnogorskoga u razvoju Duklje/Zete/Crne Gore.

Netačno je da Srpska crkva seže do apostolskih vremena: Polazeći od činjenice Hrišćanska Crkva na prostoru  današnje Crne Gore postoji od apostolskih vremena sa kontinuitetom kroz istorijsko pravoslavno i crkveno ustrojstvo od osnivanja Zetske eparhije...

Umjesto činjenica nudi krivotvorine zasnovane na tvrdnjama Mitropolita Mitropolije crnogorsko-primorske SPC da Srpska crkva ima kontiniuitet:

- da je Hristova crkva koja postoji na prostorima današnje Crne Gore još od 4. vijeka u živome (naravno srpskome, moja opaska, D. I) crkvenome kontinuitetu, po kojemu vikarni episkop Metodije (Durmitorac) nosi titulu dioklijskoga episkopa. Poliglota i dr nauka pobrkao je: u velikoj Seobi naroda Južni Sloveni naseljavaju Balkansko poluostrvo u VI, preci Crnogoraca, i u VII vijeku, preci Srba. Nikako nije mogla nepostojeća Srpska crkva da bude u kontinuitetu sa hrišćanstvom IV vijeka.

–da je Zetska episkopija na Miholjskoj prevlaci današnja pravoslavna Mitropolija crnogorsko-primorska i episkopije koje je osnovao prvi arhiepiskop srpski Sveti Sava (1219. godine) prije 800 godina, poslije osnivanja samostalne (autokefalne) Žičke arhiepiskopije, i danas živuće.

–da je „Mitropolija (=crkva) zetska (je) od ukidanja Pećke patrijaršije (1766. godine), kao čuvarka njene autokefalnosti (zajedno sa Karlovačkom mitropolijom) postojala samostalno“.                Činjenica:  Propašću srednjevjekovne srpske države nestaje i Svetosavska crkva u Zeti/Crnoj Gori.

–da je „Zajedno sa ostalim pomjesnim crkvama, djelovima nekadašnje Pećke patrijaršije, ona (je) bila prva među njima koja je obnovila jedinstvenu Pećku patrijaršiju (1918-1922. godine). Primjećujem: Nemoguće je da nepostojeća srpska Mitropolija obavlja obnovu.

–da je ona blagodareći crnogorskim mitropolitima i gospodarima Petrovićima stvorila nezavisnu Crnu Goru. Ona je (za vrijeme knjaza Nikole) nazivana i autokefalna, iako nije ni od koga tražila ni dobila autokefalnost, (što je tačno ali za Crnogorsku crkvu (moja opaska, D. I).[4] U mojim knjigama o crnogorskoj naciji (1998/2015. i 2017), i sada pripremljenoj za štampu Crnogorska državotvornost: u/na izvoru, dokazujem činjenicama da je nezavisnu Crnu Goru stvorio crnogorski narod/nacija.

Premijer Dritan Abazović traži da se manemo prošlosti i usredsredimo na budućnost. Kao Premijer političar može govoriti po nahođenju, ali je kao doktor političkih nauka obavezan da poštuje i naučne činjenice i dokaze. I za najavljeni Ugovor potrebno je da ima dovoljna znanja da bi mogao valjano da ocjenjuje i odlučuje. Hiljadugodišnja prošlost Crne Gore nije samo prolazna nego svevremena, sa velikim vrijednostima koje je stvarala i obistinila u trajno nasljeđe.

Istorija svjedoči: Najstarija crnogorska država, Duklja prva je nezavisna država jugoslovenskih naroda. Međunarodno priznata država 1077. godine, 140. godina prije Srbije, kada se papa Grgur VII 9. I 1078. godine obraća Mihailu Vojislavljeviću kao Michaeli Sclavorum regi. Tako je i sa Crkvom koja je bivstovala u Duklji, prije raskola, i poslije 1054.  Katolička biva i poslije raskola na rimo-katoličku i grčko-katoličku (ortodoksnu, pravoslavnu) crkvu. „Kulturno i religijski bila je u sferi Rima i onda kada je bila pod vizantijskom okupacijom“. Do okupacije Duklje/Zete od Nemanjića i njihovih nasljednika, kada je zavedena episkopska pravoslavna crkva Save Nemanjića, do pada Srbije pod Osmanlijsko carstvo, i pripadnost Pećke Patrijaršije sistemu osmanlijske vlasti do konačnoga ukidanja.   U vrijeme vladavine Balšića bila je uveliko katolička crkva.                Novi veliki događaj nastaje osnivanjem samostalne Crnogorske crkve Odlukom Ivana Crnojevića 1485. godine. U Osnivačkoj povelji Cetinjskoga manastira od 4. januara 1485. godine gospodara Ivana Crnojevića, istovremeno osnivača samostalne Crnogorske/Zetske) mitropolije, odnosno autokefalne Crnogorske crkve, obznanjeno je: „I ogradih hram u mjestu koje se zove Cetinje u slavu u hvalu te Gospođe i Majke Božje, u ime Njezina Roždestva. I napravih pri njemu manastir za upokojenje monaha i nazvah ga Mitropolijom zetskom, ako bude ugodno milostivoj Gospođi. I postavih tu mitropolita zetskoga kir Visariona, koji je bio u to vrijeme, da vlada svim a poslijed njega [njegovi] nasljednici. I priložih tome svetome hramu koliko mi bi moguće...“.[5]

Otada, pa sve do nelegalne i nelegitimne Podgoričke skupštine, koja je svojom Odlukom suprotnoj Ustavu Crne Gore i međunarodnome pravu, ukinula nezavisnu državu Crnu Goru, i sljedstveno autokefalnu Crnogorsku crkvu, koja je pripojena novoosnovanoj Srpskoj crkvi.  Crnogorska crkva je bila autokefalna po Ustavu Crne Gore, priznata od Vaseljenske patrijaršije. Ukinuta odlukom Podgoričke skupštine. Valja znati, i ponavljati, da su krivotvorine sve tvrdnje da Srpska pravoslavna crkva stoluje 800 godina, da je ona stvorila Crnu Goru i da ima pravo na sve crnogorsko, koje proglašava za – srpsko!?

Zna se da je i Srpska pravoslavna crkva, koja je proslavila 800-godišnjicu postojanja, nekanonski postala samostalna episkopija, vještinama Rastka/Save Nemanjića, uz obilatu novčanu naknadu, bez pisanoga tomosa. Tomos nije mogao dobiti bez saglasnosti Ohridske patrijaršije pod čijom jurisdikcijom je potpadao. Ohridski parijarh Hromatijan žestoko se tome usprotivio.[6]

SPC, svejedno kako se zvala, od početka je okupatorska crkva. Osnivala je eparhije u Zeti nakon pokoravanja „ognjem i mačem“, koje je izvršio imperijalni osvajač Stefan Nemanja: kako sam već naveo „U Dioklitiji/Duklji poruši sve gradove“ osim Kotora, u koji prenese svoj dvor“.[7]                                                                             Koja je neobuzdana sila gonila Nemanju da ruši sve pred sobom? Zar nije bilo umjesnije da se sačuvaju gradovi nego da se pretvaraju u „prah i pepeo“? Ili se tako potirao svaki trag pređašnjoj državi, dinastiji, etnosu, kulturi...!

U upotrebi, od AB revolucije, prema trenutnoj potrebi, nazivi su: Cetinjska Mitropolija, Srpska pravoslavna crkva, Srpska Cetinjska Mitropolija, Mitropolija crnogorsko-primorska. U suštini, po uređenju i po djelovanju eparhija je Srpske pravoslavne crkve u okviru Beogradske patrijaršije.

U matičnoj državi, kontinuitet stiče tek 1836. godine. Po statusu crkve u Srbiji, koja je 1836. godine bila samo autonomija u Otomanskoj državi, Beogradska mitropolija mijenja ime u Pravoslavna crkva Kraljevine Srbije. Bitan je član 11 Zakona o verskim zajednicama Republike Srbije (iz 2006. godine): „Srpskoj Pravoslavnoj  Crkvi priznaje se kontinuitet sa pravnim subjektivitetom stečenim na osnovu Načertanija o duhovnoj vlasti (Odluka Narodne Skupštine Knjaževstva Srbskog od 21. maja 1836. godine) i Zakona o Srpskoj Pravoslavnoj Crkvi („Službene novine Kraljevine Jugoslavije“, broj 269/1929)“. U Zakonu piše da je  1929. godine SPC dobila svoje današnje ime.

Predloženim Ugovorom ruši se suverenost i teritorijalna cjelokupnost Crne Gore.

Suprotni su članovi 2 i 8 koji ozakonjuju kontinuitet SPC i koji crnogorske crkve i manastire u svojini nezavisne države Crne Gore i korišćenju autokefalne Crnogorske crkve, upisuju u vasništvo SPC u Crnoj Gori, praktično i matične države.

Sporim član 2 po kojemu: “Država priznaje kоntinuitet pravnоg subjektiviteta i u skladu sa svоjim Ustavоm jemči Crkvi i njenim crkvenо-pravnim licima (eparhijama, crkvenim оpštinama, manastirima, zadužbinama, samоstalnim ustanоvama i fоndоvima i, prema crkvenоj namjeni, pоjedinim hramоvima) vršenje javnоpravnih оvlašćenja u Crnоj Gоri u skladu sa pravоslavnim kanоnskim pravоm i Ustavоm SPC”. U skladu sa osporenim svakim kontinuitetom, pogotovu je netačan pravni, koji na načelu da je  Srpska crkva zaslužna i u vrijeme vladika Petrovića, predaje cjeloupnu državnu svojinu Crne Gore i autokefalne Crnogorske crkve do 1918. godine u posjed Srpske Crkve i države Srbije.

Suština jeste: Čiju imovinu predaju u vlasništvo i upravljanje tuđoj crkvi, svejedno koliko vjernika ima? Podsjetiću:

Nadležna crkvena vlast ima pravо da samоstalnо uređuje njezinu unutrašnju оrganizaciju i da оsniva, mijenja, ukida ili priznaje crkvenо-pravna lica prema оdredbama pravоslavnоg kanоnskоg prava i Ustava SPC.

U članu 7 “Država jemči Crkvi slоbоdu bоgоsluženja, vjerskih оbreda i оstalih vjerskih i humanitarnih djelatnоsti”. Međutim, nastavlja da potvrđuje crkvenu svojinu i objektima koji su kulturno.duhovno blago Crne Gore, istovremeno “i na javnim mjestima, оtvоrenim prоstоrima i mjestima vezanim za značajne istоrijske dоgađaje ili ličnоsti”.

Vrhunac: “Država jemči Crkvi nepоvredivоst prava svоjine i državine nad manastirima, hramоvima, zgradama i drugim nepоkretnоstima i prоstоrima u njenоm vlasništvu, u skladu sa pravnim pоretkоm Države.

Država se оbavezuje da, u skladu sa sоpstvenim pravnim pоretkоm, izvrši uknjižbu svih neupisanih nepоkretnоsti u vlasništvо Mitrоpоlije crnоgоrskо-primоrske, Еparhije budimljanskо-nikšićke, Еparhije mileševske, Еparhije zahumskо-hercegоvačke i njihоvih crkvenо-pravnih lica kоjima pripadaju”. Država ne brine kako je Crkva stekla nepоvredivоst prava svоjine i državine nad manastirima, hramоvima, zgradama…”

Niko nema pravo da crnogorsku imovinu, crnogorsko kulturno-duhovno nasljeđe, crnogorske manastire i crkve preda u posjed druge države, preko crkve kojoj je Srbija matična država, a središte Srpska patrijaršija sa sjedištem u Beogradu. (Podsjećam: Ukupna površina nepokretnosti upisana na Mitropoliju crnogorsko-primorsku, odnosno SPC, iznosi više od 11 miliona kvadratnih metara. U tome više od 60 hiljada kvadrata čine 523 objekta, dok su ostalo pašnjaci, šume, zemljišta…Svu navedenu imovinu (izuzev novih objekata) uzurpirala je i okupirala Srpska pravoslavna crkva od 1918. godine nezakonitim i nekanonskim putem. Učinjena su tri akta nasilja prema Crnogorskoj crkvi: nasilno ukidanje Crnogorske države 1918. godine, ukaz Aleksandra Karađorđevića o ujedinjenju crkvenih oblasti 1920. godine i Ustav SPC od 1931. godine.[8]

Valjalo je odmah, naveo sam u tekstu SPC u Crnoj Gori država u državi,  pomno i podrobno raspraviti ko je/kako/zašto zakonom iz 1997. godine omogućio da se imovina Crnogorske crkve upiše u vlasništvo Srpske pravoslavne crkve. U izmaku tzv. AB revolucije vjerovatno se ugrabilo da se izvede takav čin. Ništa nije preduzeto. I sada je pitanje: Ko je tada, ima li ga u  tadašnjoj, možda i sadašnjoj, vlasti, bio vinovnik i izvršilac nepravde?

Masovne litije sa poklikom: Ne damo svetinje samo su potvrdile amfilohijevsko posrbljivanje crnogorskoga kultrurno.duhovnoga nasljeđa. Uzvratno nije bilo nikakvih protesta sa uzvikom da se vrate crnogorske Otete svetinje. Gradili su ih preci Crnogoraca čiji potomci danas nemaju pravo na svoje crkve i manastire. Vuk St. Karadžić svojevremeno, 1836. godine, svjedoči: “U Crnoj gori (malim slovom, moja opaska, D. I) ima dosta crkava; svako pleme ih ima po nekoliko, a svako selo bar po jednu. I manastira ima u svakoj nahiji, ali nema u svakoj kaluđera, već su ili vladičini ili nahijski”.[9]                                         Nije prihvatljivo da u sekularnoj Crnoj Gori Srpska crkva dobija status države pregovarača o uređivanju međusobnih odnosa.

Neprikladno je poređenje sa  Katoličkom crkvom i Islamskom zajednicom, pošto ne posjeduju crnogorska kulturno-duhovna dobra kojima samostalno raspolažu, i nemaju matične države kojima  su pripadne.             

Protivustavan je svaki ugovor države Crne Gore koji daje teritoriju i kulturno-duhovna dobra Crne  Gore u posjed Crkvi druge države. Pravoslavne crkve su pomjesne/nacionalne i djelatne u državi čije ime nose. Mogu imati svoje ispostave i u drugim državama, ali ne sa pravima matične crkve. One se bave samo vjerskim poslovima. Neprihvatljivo je da Srpska crkva u Crnoj Gori bude, kako se ponašala u vrijeme mitropolita Amfilohija,  država u državi, država protiv države, država iznad države, država izvan države, što sam ustvrdio i dokazao u posebnome tekstu.[10]      Zakon koji je donijela tzv. apostolska Vlada O slobodi vjeroispovijesti,  poništavajući Zakon koji je usvojila prethodna Skupština, nije valjani dokaz za proizvoljno tumačenje i nasilno otimanje, prisvajanje i prenošenje crnogorske imovine u posjed druge države. Nema nikavo utemeljenje u Ustavu Crne Gore. Sve crnogorske crkve i manastiri moraju biti otvoreni za sve vjernike. U svojini su države Crne Gore koju daje vjerskim zajednicama na korišćenje. Makar izgledalo da formalno potpisivanje Temeljnoga ugovora ima zakonsko opravdanje, praktično je nasilno oduzimanje crnogorske imovine i kulturnih dobara.                              Niko nema pravo, svejedno koliku i kakvu vlast imao, i kako opravdavao, da potpiše Ugovor sa Crkvom koja  ne priznaje nezavisnu Crnu Goru, poriče crnogorsku naciju, crnogorsku kulturu, crnogorski jezik, autokefalnu Crnogorsku crkvu, teži ujedinjenju svih Srba, svim sredstvima, u Srpski svet, pa Veliku Srbiju.   

          U Podgorici, 7. 7. 2022.

Ugovor mogu podržati i potpisati samo istomišljenici mitropolita Joanikija II, koji, zadojen četničkom ideologijom, veliča ratne zločince, izjednačuje naciste i komuniste po učinjenim zločinima, proglašava Crnu Goru za proustaško leglo. Potvrđuje se moje mišljenje da je SPC u Crnoj Gori država u državi, država protiv države, država iznad države, država izvan države. Odvojenost crkve od države shvata tako da Crkva ima pravo da i svjetovno činodjejstvuje po svojoj volji. Mitropolit Joanikije II  svojim porukama osiono i otvoreno sije razdor i mržnju, što je protivno i Hristovoj Besjedi na gori, i protivustavno.[11]

          U Podgorici, 28. 7. 2022

 

          Na prevaru je izglasan, pa potpisan Temeljni ugovor, 3. avgusta 2022. godine. Biće zapisan u Istoriji Crne Gore ka izdajnički čin zvaničnih vlastodržaca.  Premijer Dritan Abazović dobiće velike svakovrsne premije i pohvale od nalogodavaca da potpiše ugovor koji je sročen u Srpskoj crkvi. Nije prihvatio nijednu primjedbu koja je upućena na protivustavnost Ugovora. Crna Gora u rasprodaji „nadigrana“ je marifetlukom osobe rajbera sa prefiksom.  Crnoljupci su crnoriscima, po nalogu Daljinskoga upravljača, predali/prodali crnogorske svetinje, kulturno-duhovna dobra i teritoriju Crne Gore uzurpatorskoj Crkvi i drugoj državi. „Utjeha“ je što nijesu prisustvovale žene. Premijer je potpisao tekst koji je dobio od SPC, bez prava da išta mijenja. Prevario je da će prihvatiti opravdane predloge. Slagao je da ne zna kada će TU biti potpisan. Namjestio je da bude pred Stoti dan svoje Vlade, na kome će „velikim uspjesima“ poricati sve prekore i osude. Suzdržan sam da mu uzvratim kako priliči. Istovremeno će demokratska slobodarska građanaska Crna Gora sa gnušanjem i prezrenjem osuditi poklon Srpskoj Crkvi i Srbiji. S razlogom se velika povika upravila protiv TU, sa tvdnjama da znači kapitulaciju, izdaju, veleizdaju... Crne Gore.[12]