Nema kraja fašizaciji crnogorskog društva od strane domaćih velikosrpskih jurišnika. Jer bez njihovog saučesništva  sva nastojanja ekspanzionističkog Beograda da se Crna Gora potčini, bila bi uzaludna. Zato tekstovi na temu osude takvog ponašanja nikada ne mogu biti suvišni ili zastarjeli, bez obzira koliko je vremena proteklo od nekog događaja koji je izazvao brojne, više nego opravdane, reakcije onih koji žele da država Crna Gora bude uistinu građanska i demokratska.

Svjedoci smo, dakle, da je nedavno, na skupštinskom zasijedanju, poslanik PES (njegovo ime je nebitno u odnosu na poruku koju je poslao), skrenuo pažnju kolegi poslaniku Oskaru Huteru da on, u stvari, nema pravo da Crnu Goru doživljava kao svoju državu, ili da mu je to pravo mnogo manje, jer njegovo porijeklo nije sa ovih prostora. Pa samim tim ni njegov doživljaj Crne Gore i njene istorije ne može biti jednak njegovom, tog vrlog predstavnika dijela naroda. I to slušamo danas kada, na primjer, u fudbalskim reprezentacijama brojnih evropskih država dominiraju igrači obojene kože. Na zadovoljstvo onih koji zagovaraju ravnopravan tretman svih ljudi koji gmižu ovom planetom, bez obzira iz kojeg su njenog dijela, koje su boje kože i kojoj vjeri pripadaju.

Potomak čiji je đed bio ljekar na dvoru kralja Nikole, po rezonovanju ovog poslanika, nema pravo, niti može, da istinski voli i poštuje Crnu Goru. I pored toga što je gospodin Huter veoma i voli i poštuje, za razliku od jednog broja članova i pristalica partije upravo ovog poslanika. Svi oni, sa svim drugim istomišljenicima, sve čine da svoju državu sa milenijumskim trajanjem predaju u komšijske ruke. Dok se, s druge strane,  Oskar Huter bori svim snagama da je od takvih odbrani.    

Ovdje se ne radi samo o podršci Huteru, već prevashodno o odbrani humanističkih,  demokratskih principa na kojima se temelji život naprednog svijeta. I sad, našao se neko čiji je svjetonazor, očigledno, nacionalistički obojen, jer ne trpi nikoga i ništa što je drugo i drugačije, da ospori neprikosnoveno pravo ovog istinskog, po duhu i shvatanju pravog Cetinjanina, da gaji pozitivne emocije prema državi u kojoj su rođeni on i njegovi preci. Odnosno da daje sebi za pravo da procjenjuje njihov intenzitet. Upravo zbog svog takvog rezovanja ovaj poslanik pokazuje da, za razliku od svog kolege Hutera, ne pripada građanskoj, sekularnoj, antifašističkoj, multietničkoj, multikulturalnoj Crnoj Gori. S kojom smo se, kao takvom, uvijek ponosili.

Dragi Oskare, po svemu si bliži svakome građaninu ove države koji baštini zapadne demokratske vtijednosti, od onih koji se tome suprotstavljaju. Države apsolutno jednako tvoje koliko i naše. Neuporedivo, nemjerljivo si nam bliži od onih koji bi tako rado  ponovo nasrnuli na Dubrovnik kad bi im moglo biti. Makar nam bili i najbliži rod. Od onih čije retrogradne ideologije ne pripadaju  vremenu u kome živimo. Bliži si nam Oskare, svima nama koji mislimo kao ti, no svi velikosrbi zajedno, jer oni vide samo sebe i svoje nezajažljive interese. Bliži si nam kao ličnost, kao patriota, kao čovjek koji građanski promišlja, koji iz ubjeđenja da je to jedini pravi put kojim treba ići, zastupa ljudske i civilizacijske vrijednosti, imanentne razvijenim društvima Evrope i svijeta. Ti si jedan od nas, jedan od onih građana Crne Gore koji je predstavljaju i vole srcem i dušom. Hvala ti na tome, naša junačino!

Zato s tobom Oskare Huteru, i sa tebi sličnima, a ne nikako i nikada s njima, svuda i na svakom mjestu. U volji i nevolji!