Istorija

Feljton: Sto godina od donošenja nelegalnog i nelegitimnog akta regenta-kralja države Srba, Hrvata i Slovenaca (SHS) Aleksandra Karađorđevića (VI)

Kako je ukinuta autokefalna Crnogorska pravoslavna crkva

Mar 22, 2020 2 Komentara

(15 riječi)

Akt o ukidanju autokefalne Crnogorske crkve nije bio baziran na Ustavu Kraljevine Crne Gore, Ustavu Sv. Sinoda Crnogorske crkve i zakonitim već na nelegalnim odlukama tzv. ‘’Podgoričke velike narodne skupštine’’ te falsifikovanim i, kao takvim, bezvrijednim aktima Sv. Sinoda Crnogorske crkve i na golom nasilju srpske vojske

Piše: Dr Goran Sekulović

 

VI     Crnogorsko-primorska ‘’Mitropolija’’ Srpske pravoslavne crkve nastavlja falsifikovanje i uzurpaciju imena, istorije i (zasad) svojinskih  prava istorijske  autokefalne Cetinjske Mitropolije, tj. Crnogorske Pravoslavne crkve

Zato svakako treba i više puta podvući da Sveta autokefalna crkva u Crnoj Gori, tj. Crnogorska Pravoslavna Crkva (ili kako u odluci regenta Aleksandra iz 1920. g. o njenom, u isto vrijeme, i ukinuću i insajderskom priznanju, piše: ‘’Arhiepiskopija Cetinjska i Mitropolija Crne Gore, Brda i Primorja’’), i istorijski i aktuelno, nema niti može imati bilo kakav kontinuitet ili vezu sa sadašnjom tzv. Mitropolijom crnogorsko-primorskom (ustanovljenom opet aktom kralja Aleksandra iz 1929. g. kao samo jednom od mnogih eparhija Srpske pravoslavne crkve, suštinom i bićem bez ikakve veze sa imenom ‘’Mitropolije’’, tj. nekadašnje autokefalne Crnogorske crkve), koja uopšte ne pokriva cijelu državnu teritoriju Crne Gore.

U Ustavu Srpske pravoslavne crkve iz 1931. g., u članu 12, pod brojem 20, ‘’navedena je među djelovima Srpske pravoslavne crkve i ‘Crnogorsko-primorska eparhija sa sedištem na Cetinju’. U Ustavu Srpske pravoslavne crkve iz 1957. godine, sa svim izmjenama i dopunama do 1985. godine, u članu 14. položaj Crnogorsko-primorske  eparhije Srpske pravoslavne crkve, čiji arhijerej nosi titulu mitropolita, regulisan je na istovjetan bačin kao u Ustavu iz 1931. godine’’. (Novak Adžić: 2010.). Svi ovi akti Srpske pravoslavne crkve, dakle, nemaju bitnog značaja, jer se, i od 1920. do 1929., kao i sve do danas, od strane uzurpatorske Srpske pravoslavne crkve ne poštuje državna teritorija Crne Gore, pa je ona, između ostalog, ispresijecana vjerskim nadležnostima, kako unutar nje tako i van državnih granica, od strane raznih srpskih eparhija, kako tzv. Crnogorsko-primorske ‘’Mitropolije’’ tako i drugih iz sada novih, suverenih država sa prostora bivše SFRJ.

Sadašnja Crnogorsko-primorska ‘’Mitropolija’’ Srpske pravoslavne crkve nije ona nekadašnja autokefalna Crnogorska pravoslavna crkva, već obična, jedna od mnogih, eparhija Srpske pravoslavne crkve. Nazvana je ‘’Mitropolijom’’ isključivo radi istorijske prevare i obmane, ne bi li se nekako zatrlo śećanje na autokefalnu Crnogorsku (pravoslavnu) crkvu. Zato Srpska pravoslavna crkva falsifikuje svoju cetinjsku ispostavu-‘’Mitropoliju’’, kao nekadašnju autokefalnu Crnogorsku pravoslavnu crkvu, tj. Avtokefalnu pravoslavnu Mitropoliju u Crnoj Gori ili autokefalnu Arhiepiskopiju Cetinjsku i Mitropoliju Crne Gore, Brda i Primorja (samo, naravno, bez pominjanja autokefalije i crnogorstva!), a sadašnju (i vazdašnju, jer je nasilno i nepravedno ukinuta), Crnogorsku pravoslavnu crkvu kao ‘’sektu’’. Crnogorska pravoslavna Crkva je, podśetimo se, obnovljena na Lučin dan 1993. godine.

I ‘’epizoda’’ sa formiranjem ‘’Pravoslavne crkve u Crnoj Gori’’ pokazuje da se u ‘’sporu’’ između Crnogorske i Srpske pravoslavne crkve uopšte ne radi o pitanju autokefalnosti – i tobože o tome da li će ili ne Srpska pravoslavna crkva ‘’dopustiti’’ autokefalnost Crnogorske pravoslavne crkve ili će možda sadašnja ‘’Mitropolija’’-eparhija Srpske pravoslavne crkve dobiti autokefalnost (što je u biti pseudoproblem kao što je ranije bio i da li će se Crna Gora ‘’odvojiti’’ od Srbije i osamostaliti) – već o klasičnom uzurpatorskom, nasilnom, nelegalnom i nelegitimnom činjenju Srpske pravoslavne crkve, ali i nekadašnje  države Srbije i države-kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca (Jugoslavije) prema državi Crnoj Gori i autokefalnoj Crnogorskoj crkvi. To pokazuju, kao što smo vidjeli, sve odluke, i državne i crkvene, od tzv. Podgoričke skupštine 1918., nelegalne sjednice Sv. Sinoda Crnogorske pravoslavne Crkve, odluke regent Aleksandra o ukinuću autokefalnosti Crnogorske Pravoslavne Crkve, pa sve do savremenosti, do pokušaja falsifikovanja mitropolita Amfilohija istorijskih činjenica o autokefalnosti Crnogorske Pravoslavne Crkve, nedavnog obznanjivanja Srpske pravoslavne crkve o osnivanju ‘’Pravoslavne crkve u Crnoj Gori i ‘’objašnjenju’’ mitropolita Amfilohija o eventualnom proglašenju sadašnje ‘’Mitropolije’’-eparhije Srpske pravoslavne Crkve ‘’autokefalnom’’.

U temelju svih ovih događanja i protivzakonitog i protivkanonskog rada prema državi Crnoj Gori i autokefalnoj Crnogorskoj Pravoslavnoj Crkvi, u vremenskom rasponu od jednog vijeka, jeste nepriznavanje od strane i države Srbije i Srpske pravoslavne Crkve postojanja crnogorske nacije, njene posebne, autentične kulture, trajno suverene i međunarodno priznate države Crne Gore i autokefalne Crnogorske crkve. To je osnovni problem, a ne da ili ne autokefalnost Crnogorske pravoslavne Crkve.  I to je u biti ne naš problem, jer ga Crna Gora i ne produkuje, već vjekovni problem države Srbije i Srpske crkve, koja u savremenoj istoriji pokušava da na necivilizovan i modernosti neprimjeren način istrajava u svom naumu da velikodržavnom i velikokonfesionalnom konzervativnom i arhaičnom politikom, kleronacionalističkim i šovinističkim pristupom bude politički hegemon u regionu Zapadnog Balkana. Zato je ona nakon ratova na prostoru bivše SFRJ, te demokratskog referenduma 2006. godine kojim je Crna Gora obnovila svoju suverenu državu i poslije gubitka međunarodno-pravnog spora sa suverenom državom Kosova, sada ponovo u nedemokratskom i autoritarnom, centralističko-velikodržavno-imperijalnom sukobu sa Vojvodinom i Sandžakom.

Srpska crkva agresivno i ekskluzivno poistovjećuje etničko-nacionalnu i vjersku pripadnost, tako da pripadnik nijedne konfesije van pravoslavlja ne može nacionalno biti Srbinom. Ova etnokleronacionalistička politika (udružena sa sličnim konceptima po kojima ako si pravoslavac ne možeš nacionalno biti Hrvat, ili ako si pripadnik islamske vjere ne možeš biti Srbin ili Hrvat), dovela je do krvavog međuetničkog i međuvjerskog rata na prostoru bivše SFRJ i stalno sve više produkuje smanjivanje teritorije i suverene nadležnosti države Srbije koja danas još uvijek nije u potpunosti definisala osnovne atribute svake državnosti: teritoriju, stanovništvo, suverenost. Možda rat ove vrste od svih bivših republika Jugoslavije nije pohodio jedino Crnu Goru upravo zbog toga što su na njenom tlu odvajkada egzistirali drugačiji i etnički i vjerski rezoni i što je suživot bio realna životna činjenica u dužem vremenskom periodu. Ovi pozitivni etnički i  vjerski procesi u Crnoj Gori koji znače veliki, možda i presudni doprinos stabilnosti zemlje, učinili su da danas crnogorsku naciju čine ne samo pripadnici pravoslavne, već i islamske i katoličke religije.

Crna Gora je primjer u svjetskim relacijama tolerantnog, demokratskog, civilizovanog i stabilnog međuvjerskog i međunacionalnog suživota za što dobija priznanja od Evropske Unije i cjelokupne međunarodne zajednice. Crnogorska pravoslavna crkva u potpunosti baštini jednu takvu civilizacijsku i interkulturalnu tradiciju i vrijednost, za razliku od Srpske pravoslavne crkve koja je svoju u savremenoj istoriji posebno pogubnu praksu od 1918. godine prenijela i u Crnu Goru. Rezultat takve politike je poražavajući već duže vrijeme, najviše za samu Srbiju, njenu naciju i crkvu, sve njene građane, ali i za ukupnu stabilnost, bezbjednost, saradnju i evro-atlantske perspektive svih zemalja i  naroda u regionu. Crna Gora ima nadasve egzistencijalnu obavezu prema svojim građanima, sadašnjim i budućim generacijama, da svim raspoloživim državnim sredstvima onemogući na svojoj teritoriji jednu ovakvu pogubnu kleronacionalističku i velikodržavnu asimilatorsku praksu.

                                                              (Nastaviće se)