Ne treba se čuditi rezultatima istraživanja javnoga mnjenja, koji su pokazali da građani najviše vjeruju vjerskim organizacijama, a najmanje Vladi i medijima. Oni su očekivani. Prethodna vlast došla je s ulice 1989. godine na talasu velikosrpskoga nacionalizma, promovišući ideje socijalne pravde za sve, a napravili su društvo u kojemu pravde ima samo za bogate, a posla samo za neke. Ideologiju su prepuštili Srpskoj crkvi, koju su pomagali šakom i kapom - dali su joj 14 miliona eura i Srbija još 14 miliona, svu crkvenu imovinu i kulturnu baštinu.

Dok su Crnogorsku crkvu koristili kao trgovačku robu, kojom su prijetili Beogradu, tražeći od njega i dobijajući razne benefite. A za uzvrat, u korist Srbije, stavljali su pred njom sve vrste prepreka, materijalnih i administrativnih, dovodeći joj u pitanje i poslanje i opstanak. Tako je na štetu Crne Gore snažena Srpska crkva, utemeljena u svetosavlju, koja se vremenom transformisala u moćnu i vrlo organizovanu instituciju, koja je izborila status organizacije iznad države, okupljene oko bizarne ideje svetosavlja.

Ono je kombinacija imperijalne nostalgije za vremenom cara Dušana i pragmatizma da se u okvirima Srbije nađu teritorije Crne Gore i polovine Balkana, poduprto balagoslovom najviših crkvenih i beogradskih adresa. Tri decenije, birokratski temljeno, u ozračju mržnje prema Crnoj Gori, pripremala je Srpska crkva uslove za svetosavizaciju zemlje.

Dok su mediji, posebno beogradski, usmjeravali bijes masa upravo na Crnu Goru i Crnogorce. Sa beogradskim majstorima laži propaganda je dobila krila. Dospjela je do običnih ljudi. Jezgro te ideologije je anticrnogorstvo i velikosrpski ekstremisti više se ne suzdržavaju, nazivajući Crnogorce ekstremistima i stavljući na liste za odstrijel.

U međuvremenu, stvoren je savez raznih svetosavskih frakcija i organizacija protiv državne administracije, s paravanom za mračne aktivnosti iza kulisa sa Beogradom. U toku je i otvoreni lov na protivnike, dok režeći napadaju evropsku civilizaciju. Istovremeno, prezrenim i socijalno poniženim Srpska crkva nudi duhovnu utjehu, koju ne mogu naći kod državnih institucija, doduše, zasnovanu na krivovjerju – svetosavskoj iluziji, kojom se popovi služe da bi raspirili nacionalizam i šovinizam.

Ali su otvorili i pet narodnih kuhinja za unesrećene koji ne mogu da se prehrane. Bivšoj vlasti tako nešto nije padalo na pamet. Između ostaloga, i takvom politikom prezira većine siromašnih građana, kreirala je ambijent koji je pogodovao populistima iz aktuelne vlasti. Koristeći bijedu i socijalni očaj velikoga dijela naroda, s osloncem upravo na Srpsku crkvu, na septembarskim izborima 2020. godine, slomili su ustavni poredak, i u korist Srbije, na vlast doveli kolonijalnoga guvernera.

On očito namjerava da pozavršava sve poslove u Crnoj Gori koje u njenu korist, a na štetu Crne Gore, nijesu završili Aleksandar Karađorđević i Nikola Pašić. Dok svetosavska frakcija u vlasti, oslonjena na cetinjsku filijalu beogradske patrijaršije, postaje nezavisna sila koja širi moć u svim oblastima i polako istiska tradicionalne sile iz administracije – administraciju i partije.

Samo se još slično Nirnberškim zakonima o zaštiti njemačke krvi i njemačke časti, kojima su nacisti kriminalizovali Jevreje 1935. godine i stavili ih van zakona, očekuje zakon, ali o zaštiti srpske krvi i srpske časti, koji će kriminalizovat Crnogorce i staviti ih van zakona.