Piše: ROMANOS ANASTASIADIS, arhimandrit Vaseljenske patrijaršije

Od nastanka autokefalne Pravoslavne crkve Ukrajine (2019) sve sile tame su se mobilisale protiv Svete Velike Crkve Hristove – Vaseljenske patrijaršije, jer ona jedina ima Božanske privilegije i odgovornosti suda u posljednjem stepenu (apelaciji) svih pitanja koja se javljaju u Istočno-pravoslavnoj Crkvi. I čusmo protiv Majke-Crkve mnoge laveže i pročitasmo mnoga krivoslovlja neprijatelja istine — od jeretikâ Moskovljana i njihovih jadnih saučesnika, prije svega, nažalost, iz Crkve Srbije…

MOSKOVSKA SEKTA krvlju natopljenog pseudo-patrijarha Kirila Gundajeva i CRKVA SRBIJE patrijaraha Irineja, a potom i Porfirija, potpuno identične u mračnim spletovima ovozemaljskih zavisnosti, raspališe crkvenu samovolju i ništavilo teorijama stranim Svetim kanonima Sedam Vaseljenskih Sabora — posebno Svetoga Četvrtoga Vaseljenskoga sabora u Halkidonu — a isto tako stranim i vijekovima Svetoga predanja i eklisilologije Jedne, Svete, Saborne i Apostolske Crkve.

Od jednoga blaženopočivšega srpskoga arhijereja [Amfilohija Radovića, prim] čula se čak i stravična eklisiološka jeres: da Crkva treba da se vrati u „prije-konstantinovsko doba“! Odnosno da se izbrišu svi Vaseljenski Sabori i sav crkveni razvoj i napredak u Duhu Svetome za bezmalo dvije hiljade godina! I to zato što Moskovljani i srpski nacionalisti ne trpe istorijsko i kanonsko prvijenstvo u odgovornosti i ljubavi Vaseljenskoga Trona!

Među mnogim tužnim i glupim je i klevetnička pritužba da je bivši predśednik Ukrajine Petro Porošenko — koji je u ime ukrajinske države tražio, prema sveštenoj praksi, autokefaliju za Crkvu u Ukrajini — bio „unijata”!!!

Ovu laž propagirala je moskovska sekta, a njezini voljni papagaji umnožavali širom pravoslavlja. Naravno, ne samo da Petro Porošenko nije „unijata“, već su objavljeni dokazi, fotografski materijal, da je on u prošlosti bio vjernik Ruske crkve u Ukrajini, kada je to još bila jedina kanonska crkvena jurisdikcija u Ukrajini.

Ali poslije 2014. godine, tj. nakon početka ruske invazije i intrigâ protiv Ukrajine, i Porošenko i milioni drugih ukrajinskih pravoslavaca počeli su da napuštaju moskovsku podružnicu u Ukrajini, zbog njezine prljave uloge u promovisanju antiukrajinske politike Moskovije. Opet se nijesu priključili grkokatolicima („unijatima”) Ukrajine, već tada nepriznatoj Crkvi pod „patrijarhom“ Filaretom Denisenkom, onoj kojoj je docnije, odlukama Vaseljenske patrijaršije, vraćena kanoničnost i koja je postala jedan od glavnih stubova nove, autokefalne Pravoslavne crkve Ukrajine.

Gorenavedena kleveta o „unijati“ Porošenku širila se kako bi se dovela u pitanje autokefalija, kao i relevantni sporazumi koje je on, ispred države Ukrajine, potpisao sa Vaseljenskom patrijaršijom. Naravno, molbu za autokefaliju nije izrazio samo tadašnji Predśednik, već i Skupština i Vlada države Ukrajine.

Svi oni koji su tada smatrali ukrajinsku autokefaliju „nekanonskom” zbog takozvanog „unijatskog“ Predśednika, što imaju da kažu danas? Crkva Srbije potpisuje bilateralni sporazum o čisto crkvenim stvarima koje se tiču njezine nadležnosti u Crnoj Gori sa predśednikom Vlade te države Dritanom Abazovićem — koji NIJE HRIŠĆANIN, čak ni „unijata”…

Je li održivo da premijer Albanac-musliman, koji, dakle, nije vjernik Istočno-pravoslavne Crkve, može pravoslavne Crne Gore svojim potpisom da priveže za Crkvu Srbije?

Sve navedeno pokazuje jedno te isto: koliko su licemjerni, bezbožni, nepravoslavni, koliko su u krajnjoj liniji anthristi svi oni koji već tri godine kamenuju Svetu Majku-Crkvu Vaseljensku uvredama i bezbožnim referencama. Njihova jedina briga jeste postizanje, svjetovnih ciljeva političkoga i geopolitičkoga uticaja — stranih Crkvi. Zato su, uostalom, i LIŠENI BLAGODATI BOŽIJE u svemu što rade i govore.

I zato su, uprkos svojoj trenutnoj svjetovnoj moći, već poraženi i crkveno i politički. Njihova su djela otrovni korov koji proždire blagodatni oganj ljubavi Božije.

Jer, kao što nam kaže sveti psalmopojac u otkrovenju Duha Svetoga: „Ako Gospod ne sazida kuću, zaludu se trude zidari; ako Gospod ne čuva grad, zaludu bdije čuvar“ (Ψαλμ. 126, 1).