Život u Podgorici krajem 19. vijeka
Trgovina i zanatstvo bili glavni, izvozilo se u Italiju, Srbiju, Albaniju
U Podgorici krajem 19.vijeka, od
1879.godine kada je Podgorica oslobođena od Turaka i pripojena Crnoj Gori
od privrednih djelatnosti najrazvijenije je bilo trgovina i
zanatstvo. Tako je u Podgorici, koja je brojala oko šest hiljada stanovnika bilo
153 trgovine i 135 zanatskih radnji.
O razvoju i životu Podgorice do kraja 19 vijeka
pisao je i list Nova Zeta koji je izlazio na Cetinju.U tekstu objavljenom
1890.godine zapisano je da je odmah po oslobođenju urađen popis
stanovništva, da Podgorica broji šest hiljada stanovnika a taj broj
se stalno povećava doseljavnjem,jer varoš ima prirodne uslove za život i
ekonomski razvoj. Evo kako je pisala „Nova Zeta":
„Mještani s gordošću razlažu da na njihov pazar može doći jednog dana 10.000 naroda i tog istog večera vratiti svojim kućama. Već gotov put i jezerska plovidba premjestili su tako Podgoricu na more. Trgovina je njena po obimu najveća od svih varoši u Crnoj Gori. Podgorička uvozna carina donosi državnoj kasi više no ijedna. Podgorica izvozi za Trijest i Mletke većinu naše vune, ruje, kože a stoku u Skadar. Podgorički trgovci nose ceklinsku ukljevu i skadarsku jegulju u Italiju i Srbiju. Svake jeseni dolaze u Podgoricu Talijani za našu stoku i gusinjske konje, te gone preko Bara u donju Italiju. Od domaće industrije poznata je izrada fine kože-sahtijana, izrada debelog savijenog sukna"pustine". Na Ribnici ima nekoliko mlinova i po koja valjalica. Kujundžije izrađuju fine stvari i ukrase od filigrana. Ima različitih drugih zanata za preradu starih unešenih fabrikata".
Izgradnja novog dijela Podgorice 1886.godine Mirkove
varoši ili Nove varoši i njegovo pretvaranje u trgovački centar pomoglo
je donošenje urbanističkog plana. U isto vrijeme, gradska uprava donijela je je i
odluku kojom se u Staroj varoši zabranjuje držanje trgovačkih i prodaja
seljačkih poljoprivrednih proizvoda. Inače kao glavni zanati spominju se
terzijski, puškarski, zlatarski, obućarski, opančarski, limarski i drugi.
Veoma važna mjesta za žitelje Podgorice u to vrijeme
bile su pijace. U samom centru grada, na današnjem Trgu nezavisnosti prodavali su
se skoro svi poljoprivrdeni proizvodi osim brašna i žita koji su se
prodavali na posebnoj pijaci koja se zvala Zetska a nalazila se u blizini.
Kada je riječ o higijeni grada zanimljiv je i
izvještaj sačuvan iz 1883.godine, a radi se o pismu dr Petra
Miljanića, tadašnjeg ljkekara Podgorice. On je uputio pismo Opštinskom sudu o
higijenskim uslovima u varoši, u kome ukazuje da treba preduzeti mjere da se
poboljša čistoća u kućama gdje žive ljudi, ali i da se više pažnje obrati
na čistoću u kasapnicama, kojih je bio značajan broj, kao i na mjestima gdje se
prodaje voće.
B.Pejović
0 Komentara