Korona i dokolica

SVEMOĆ PARTITOKRATIJE (16)

Jun 23, 2022 2 Komentara

(15 riječi)

Djelovi iz knjige M.M. Ražnatovića koja je u pripremi za štampu.

UTICAJ DIPLOMATOKRATSKE MOĆI

NA ODRŽAVANJE PARTITOKRATSKE

SVIJESTI I PODSTICANJE TEOKRATIJE

 

TEŽNJA ZA POLITIČKIM I LJUDSKIM

 POTČINJAVANJEM I DOMINACIJOM

Navedene tendencije koje se ispoljavaju u težnji za političkim i ukupno ljudskim potčinjavanjem, ili dominacijom jednih nad drugim, su duboko ukorijenjene  u čovjekovoj prirodi, njegovom psihološko-genetičkom kodu, koji se ispoljava kroz volju za moć. Međutim, stepen njenog društvenog opredmjećenja zavisi od razvijenosti demokratskih, ekonomskih i socijalnih odnosa u određenoj državi. Kako su ove negativne ljudske osobine demokratski kontrolisane i politički neostvarljive u razvijenim savremenim evropskim i svjetskim društvenim sistemima, iz kojih dolaze ovi predstavnici,  za njihovo ispoljavanje i „eksperimentisanje“, koje se ogleda u  nedemokratskom i antievropskom ponašanju, su „bogom dana“ društva nedovršene demokratije, ekonomski nerazvijena i društva sa manjkom političke kulture i tradicije u funkcionisanju višestranačkog parlamentarizma, tako da su ona, u smislu izloženog, „privlačna“ i pojedinim diplomatskim predstavnicima moćnih zemalja. Međutim, uspostavljanje pune demokratske kontrole nad ovim osobinama i procesima koji iz njih proističu, nije dovoljno samo ostvariti u savremenim društvima, već taj princip moraju, diplomatski predstavnici ovih država, primjenjivati na društva nedovršene demokratije u kojima „službuju“, što nažalost u velikom broju slučajeva nije bila njihova praksa. Naprotiv! Diplomatski predstvnici najmoćnijih zemalja - EU i Amerike, su u tim situacijama pokazali kao najbolji učenici totalitarističko/staljinističke škole mišljenja i metoda djelovanja. Razlog tome je što je  demokratija determinisana  i nekim političkim, ideološkim i istorijskim procesima u određenim državama, koje su dozvolile da se ove negativne ljudske osobine razmahnu i, na neki način, „uzmu danak“ demokratiji. Na tu upozoravajuću okolnost usmjerava pažnju i Prof. dr Nikole Samardžića u autorskoj emisiji novinarke, gospođe Tamare Nikčević, na Gradskoj TV. Naime, odgovarajući na pitanje vezano za agresiju na Ukrajinu od strane Rusije koje je glasilo: „Kada pogledamo sa stanovišta realizacije zacrtanih ciljeva, možemo li upoređivati predsjednika Putina sa nekim od zapadnih lidera, ko je u prednosti?“, profesor Samardžić odgovara: „U sukobu kada demokratija pobjeđuje mora pobijediti do kraja. Kao što su Amerikanci, tamo gde su stali, na kraju Drugog svetskog rata, tu je bilo dobro. Ali, nema nemačke  demokratije. Nemačka demokratija je došla na američkim tenkovima, a ne zahvaljujući nemačkoj klasičnoj filozofiji. Tamo đe su se Amerikanci zaustavili tu se zaustavila i demokratija. Nije demokratije bilo dalje. Dalje je bio istočni blok. U tom smislu, zaista je neophodno da razumemo da se mora ići do kraja.“[1] Dakle, treba razumjeti i onu drugu stranu priče za poimanje njemačke demokratije poslije obaranja berlinskog zida i ujedinjenja, da je u poslijeratnoj (odnosi se na Drugi svjetski rat) podijeljenoj Njemačkoj, njenom istočnom dijelu, na razvalinama fašizma, takođe na tenkovima, ali sovjetskim, „prijehao“ totalitarizam/staljinizam, i da je istim tim tenkovima čuvan  45 godina. Dakle, u takvoj Njemačkoj se, sa jedne strane, rađao duh slobodarstva i demokratije koji je konačno ovaploćen rušenjem Berlinskog zida, ali je isto tako, sa druge strane, u političko-ideološkom i psihološkom biću istočnih Njemaca, neovisno od njihovih želja i težnji za demokratskom emanacipacijom, dakle nesvjesno, prebivao i još uvijek prebiva, duh tog totalitarizma/staljinizma i populizma, kojeg se nije jednostavno osloboditi, jer je on bio način života i mišljenja svih tih godina. Tu ambivalentnost duha, sa elementima staljinističko-komunističke svijesti, koja je poslije pada Berlinskog zida unijeta u objedinjenu državu, i na neki način oslabila demokratske  kapacitete sa kojim je „zapadna“ Njemačka ušla u  ujedinjenje, možda bi najbolje bilo ilustrovati primjerom fascinacije Angele Merkel (u nemogućnosti ostvarenje te prirodne volje - autokratske moći u svojoj državi) sa totalitarnim bićem Aleksandra Vučića i njegovom sposobnošću da podjarmi Srbiju tom duhu, kao i veoma prisnim odnosom sa ruskim predśednikom Putinom kojem je, mišljenja smo, prevashodno iz ovih razloga, omogućila zavisnost Njemačke od ruske nafte i gasa i tako ojačala i njegovu političku moć u cijeloj Evropi i svijetu. Da ovom prilikom ne osvrćemo na mađarski ncional-šovinizam, transformisan iz ultra lijevog radikalnog staljinizma, čija su personifikacija predśednik Vlade Viktor Orban i Oliver Verhelji, evropski komesar za proširenje. Dakle, iluzija je misliti da postoji apsolutna demokratija, bez primjesa autoritarne  svijesti. Ova svijest će  kad tad naći svoj odušak, kao što ga je našla na ovim balkanskim prostorima, ispoljenoj u pokazivanja nadmoći nad državama u tranziciji koje su iskazale namjeru da se integrišu u EU, diplomatskih predstavnika ovih zemalja. Taj totalitaristički duh koji „čuči“ u čovjeku „ispraviće se“ kad gođ mu to dozvole političke okolnosti i oslabe demokratski mehanizmi i pokazati destruktivnu stranu, kao što smo viđeli u slučaju Crne Gore.

    Povodom gornjih razmatranja potrebno je reći i sljedeće: nije problem, naprotiv potrebno je, ako određena zemlja želi pripadnost nekom klubu, što je slučaj sa našom i drugim regionalnim državama, da vam on propisuje standarde, daje preporuke i ocjenjuje koliko ste napredovali u prihvatanju važećih vrijednosti u tom klubu. Ali ništa više od toga! Posebno ne na ovako grub, potčinjavajući, potcjenjivački, nedemokratski i nehuman način, koji je suprotan svemu onome što ta savremena društva kao svoje vrijednosti pośeduju i kao svoja dostignuća proklamuju. Na tom tragu, sprega EU delegacije, nekih  evropskih ambasada kao i Ambasade SAD u Crnoj Gori, sa „omiljenim“ nevladinim organizacijama, političkim partijama i medijima, i njihova već opisana djelatnost, bila je usmjerena na stvaranje pretpostavki za smjenu legalno izabrane vlasti i „dovođenje“ nekih „novih“, njima ideološki bližih, političkih subjekata, što je protivno svim demokratskim i diplomatskim uzusima. Naravno, u tim nakanama svako je imao svoje interese, razloge i motive, i oni su po prirodi nepodudarni. Motivi navedenih međunarodnih predstavnika proizilazili su iz njihovog negativnog odnosa prema tridesetogodišnjoj vladavini jedne te iste partije, „iznikle“ iz nekadašnjeg komunističkog miljea, koja je, istini za volju, naslijedila mnoge elemente ondašnjeg jednopartijskog nedemokratskog vladanja, što je sa stanovišta izgradnje savremenih evropskih standarda zasnovanih na smjenjivosti vlasti, evropskoj i američkoj administraciji bilo navodno nepojmljivo, iako primjera dugovječnosti vladanja jedne te iste stranke ima i u najrazvijenijim državama Evrope (u Njemačkoj u nekoliko navrata). Pritom, „srljanje“ ka ostvarenju tog proklamovanog cilja i ideološko-politička „zaslijepljenost“ nijesu im dozvolili racionalno razlučivanje (ili oni to nijesu željeli), koje bi ih dovelo do spoznaje da su svi politički subjekti, koji sada egzistiraju na crnogorskoj političkoj sceni, sa sobom donijeli tu „prćiju“ (ovi drugi – donedavno opozicioni, u još rigidnijem obliku), te da je Demokratska partija socijalista, za razliku od ostalih, idući u susret savremenim zahtjevima, mijenjala svoje unutrašnje demokratsko i političko biće, što joj je i omogućilo „dugovječnost“ vladanja. S druge strane, crnogorski partneri međunarodnih diplomatskih predstavnika, osim preuzimanja vlasti i svih privilegija koje iz toga proističu (jer im nije bila namjera da bilo što demokratski mijenjaju što su pokazali i po preuzimanju vlasti), svoje motive su crpili iz neprijateljstava prema Crnoj Gori i stvaranja pozicije za njeno nacionalno, identitetsko i državno urušavanje, te utapanje u širu srpsku zajednicu.

Nerazumijevanje, ili namjerno nerazumijevanje, crnogorskih političkih prilika od strane EU i američke birokratije i  njihovo „srljanje u zagraljaj“ antievropskim, anticivilizacijskim, antidržavnim, klero-fašističkim subjektima u Crnoj Gori, zbog ostvarivanja svojeg cilja - smjene decenijske komunističke DPS vlasti, najočitije se pokazalo kroz davanje otvorene podrške jednom anticivilizacijskom srpskom pokretu pod vođstvom SPC u Crnoj Gori, zaogrnutim velom vjerskih sloboda, koji se odvijao pod motom „ne damo svetinje“,  a u suštini politički usmjerenog na rušenje tadašnje vlasti. Čak je toj  atmosferi jednog „opšteg napada“ na tadašnju crnogorsku vladajuću strukturu, podlegao i socijaldemokrata, hrvatski zastupnik u Evropskom parlamentu i njegov izvjestilac za Crnu Goru Tonino Picula, uklapajući se u jednu „dirigovanu orkestarsku simfoniju“, iako je iz iskustava hrvatske vrlo dobro znao o kakvom se agresivnom klerikalnom nacional-šovinizmu radi i što su ciljevi tog pokreta. U tom kontekstu crnogorski književnik i publicista Milorad Popović kaže: „Važno je još naglasiti da su ’protestne litije’ – litije su molitva a ne protest – imale neuporedivo jaču izvanjsku medijsku i diplomatsku podršku nego demonstracije protiv vlasti 2015. i 2016. godine, jer Aleksandar Vučić je u toku priprema za nasilni prevrat koji je režirala Moskva bio u nekoj mjeri javno suzdržan, a početkom 2020.  upregnuo je svoju moćnu medijsku mašineriju i lobiste u inostranstvu, prije svega u Sjedinjenim Američkim Državama, da pokaže kako ’kriptokomunistička, korumpirana vlast u Podgorici’, ugrožava vjerska prava pravoslavnim hrišćanima. U tom času naruku mu idu i međunarodni odnosi: notorna konfuznost Evropske unije, te svojevrsni izolacionizam Donalda Trampa, i njegova neskrivena fasciniranost Rusijom i Vladimirom Putinom.“[2]I naravno, u ovakvim besomučnim napadima velikosrpskih bojovnika (unutrašnjih i onih iz Srbije i srpskog entiteta BIH), kojima je međunarodna zajednica davala otvorenu podršku, uvijajući je u jedan prizeman i netačan narativ „poštovanja vjerskih prava i sloboda“, čime je bilo sve kazano, a bez adekvatnog državno-diplomatskog odgovora na širenu propagndu, prethodna vlast nije imala nikakvih šansi da na izborima 2020. godine ostvari povoljan rezultat. Tek poslije jedno i po godišnje vladavine i neispunjenih očekivanja, odnosno katastrofalnih rezultata posebno na suzbijanju partitokratskog načina vladanja i njegovih nus proizvoda korupcije i organizovanog kriminala, te kadrovskog ruiniranja državne uprave, nerpihvatanja i neimplementacije evropskih standarda prilikom izbora Tužilačkog savjeta, pretvaranja Crne Gore u teokratsku državu itd., što je sve ispraćeno i negativnim izvješatajem EU o napretku Crne Gore prema EU integracijama, evropska i američka birokratija je „bila prisiljena da shvati“ razorne moći uticaja Srpske pravoslavne crkve na događanja u BIH i Crnoj Gori, te njenu povezanost u tom poslu sa Ruskom pravoslavnom crkvom i Rusijom, koji imaju trajan interes na destabilizaciji regiona, što je dovelo do prekomponovanja političke scene i promjene Vlade u Crnoj Gori.  U ovom kontekstu gotovo da se ne pominje Srbija (kao da ona nije sa svojom Crkvom sve sinhronizovano radila) i njena ogromna uloga u svim dešavanjima u Crnoj Gori, pa se shodno tome i ne preduzimaju mjere na sankcionisanju takvog ponašanja. Izostale su sankcije čak i za svjesno neispunjavanje obaveza koje proističu iz njenog statusa kandidata za članstvo u EU, a odnose se, ne samo na permanentno opstruiranje osnovnih načela EU – vladavine prava, zaštite ljudskih prava i sloboda, uključujući i slobodu medija ..., već joj se mjesecima toleriše odbačivanje (da ne kažemo ismijavanje)  zahtjeva za uvođenje sankcija Rusiji zbog agresije na Ukrajinu, koje su, pored EU članica, uveli svi ostali kandidati, kao i cio civilizovani svijet.

Nejednak, pristrasan, selektivan, neuravnotežen, neravnopravan, nepricipijelan, nedemokratski i nečovječan odnos članica EU i SAD, odnosno onih najznačajnijih okupljenih u nezvaničnom savezu zvanom Kvinta, prema subjektima političke i društvene scene, a vezanih za odnos prema vrijednosnim pitanjima i standardima koje sami proklamuju, te njihove  intervencije na donošenju pojedinih konkretnih odluka u pravosudnom sistemu; vršenje pritiska i „treniranja“ svoje moći prilikom izbora kadrovskih rješenja u državnim medijima i vršenje uticaja na uređivačku politiku shodno svom interesu (sve ovo je bilo prisutno u Crnoj Gori), dok se, s druge strane, sve one negativnosti koje su prisutne u mnogo rigidnijoj formi, recimo u Srbiji, tolerišu, ili im se ne pridaje  neki značaj od strane EU i Amerike, neminovno ih, ne samo „smougurala“ u saučesništvo na ostvarenju ovako retrogradniih i anticivilizacijskim procesa, već zasigurno takve radnje podsticajno su djelovale na političke i uopšte društvene subjekte u zemljama kandidatima da nastave  sa partitokratskim načinom vladanja i da se u okviru takvog sistema vladanja još više „razbuktava“ korupcija i organizovani kriminal. Zbog toga je prijeko potrebno da briselska i američka birokratija i njena diplomatija u zemljama kandidatima u EU, bez prilagođavanja svojeg djelovanja balkanskim načelima i načinima vladanja, primjere diplomatsku aktivnost demokratskim standardima i principima imanentnim njihovim državama i društvima, jer, od toga će zavisiti i sudbina demokratija u balkanskim državama! Međutim, da bi se ovo ostvarilo, još je  važnije da se evropska demokratija suoči sa svojim izazovima, slabostima i opasnostima koji se iz godine u godinu sve više multipliciraju, i vrati izvornim demokratskim postulatima na kojima je i nastala EU. Jedna od tih opasnosti je svakako  i ona na koju upozorava Prof. dr Nikola Samardžić u kontekstu  eventualnog poraza Zapada  u Ukrajini „čime  bi bio  poražen i jedan set principa koji se mogu odraziti na veoma zabrinjavajućim promjenama koje mogu uslediti u zapadnim političkim sistemima, a to je da se pojave  ličnosti slične Putinu koje će tvrditi da je Putinov uspeh jedno opšte mjerilo nekog novog sistema koje je potrebno uspostaviti nakon slabih i neuspješnih demokratija“. U svijetlu te opasnosti on dalje  kaže: „potrebno je da se resetuje demokratija na čitavom evropskom prostoru, pre svega u Nemačkoj gde je ona krenula da se osipa kao najvećoj, najbogatijoj i najmoćnijoj državi EU“[3]. Zapravo,  rat u Ukrajini i njegov ishod je samo tu potrebu dramatično izdigao na pijadestal nužnosti, jer je bezidejna učmalost u kojoj se dosad kretala evropska demokratija dovela do puzajućeg narastanja ultra desnih - profašističkih snaga u Evropi, kojima je potreban još jedan mali zamajac da preuzmu kormilo evropskog broda i uvedu ga u „olujna mora“ sa neizvjesnošću izlaska iz tih „oluja“. Zato je, zbog opstanka građanskih vrijednosti, imperativno  vraćanje i puno uspostavljanje demokratije, kao i principa na njoj zasnovanih. Od uspješnosti ostvarenja toga imperativa će, u krajnjem, zavisiti  jedinstvo i opstanak Evropske unije (u tako demokratizovanoj Uniji ne bi smjeli śeđeti ultradesničari poput Verheljia), kao i sudbina ovih balkanskih društava, ali i pitanja rata i mira, ne samo na Balkanu, već i šire u Evropi. Dakle, ovi demokratski principi se, kroz djelovanje EU i Amerike, moraju preliti i na balkanske države, a u njihovom diplomatskom djelovanju oni moraju biti za sve isti/ravnopravni, kako unutar određene države (u odosu na političke i društvene subjekte), tako i prema svim onim balkanskim državama u kojima je potrebna njihova pomoć u smislu uvođenja savremenih evropskih standarda. Jer, kao što smo jasno pokazali kroz ovaj odjeljak, a u svijetlu crnogorskih iskustava, veliku  štetu nanose neprencipijelni diplomatski potezi kada im je motiv dnevno-politički uticaj na  aktuelna društvena dešavanja. Jer se na taj način, preuzimajući matricu partitokratskog načina vladanja i konkretno je primjenjujući preko svojih diplomatskih predstavnika u iskazivanju diplomatske moći/ diplomatokratije, ohrabruju antidemokratske, antievrpske, anticivilizacijske i profašističke snage, koje jedva čekaju na ovakve situacije – poremećenih vrijednosti, da zaustave savremene demokratske procese i civilizacijsko klatno  društva vrate  u daleku prošlost.

 

 

 

                                                                                                   Nastaviće se