Korona i dokolica

SVEMOĆ PARTITOKRATIJE (11)

Maj 30, 2022 1 Komentara

(15 riječi)

Djelovi iz knjige M.M. Ražnatovića koja je u pripremi za štampu.

Piše: Milorad Minjo Ražnatović

 

MEDIJI I PARTITOKRATIJA

 

VOĐENJE MEDIJSKOG HIBRIDNOG

RATA PROTIV CRNE GORE(nastavak)

S obzirom na predočeno stanje, koje karakteriše činjenica da vladajuće stranke, u periodu vladavine DPS i koalicionih partnera, nijesu mogle imati kontrolu nad privatnim i onim medijima koji dolaze iz Srbije (sasvim je druga situacija sa postedepesovskom vlašću koja je u tijesnoj sprezi sa Vučićevim režimom, koji ima punu medijsku kontrolu nad medijima u Srbiji) što po našoj procjeni zauzima više od 80 odsto crnogorskog medijskog prostora, niti uticaja na  zaustavljanje ili ublažavanje toga medijskog rata protiv Crne Gore, ondašnjoj vladajućoj nomenklaturi je na „raspolaganju“ ostao još samo Javni servis – TV i Radio Crne Gore, odnosno medij koji je finansiran državnim novcem i koji ima zaista veliki uticaj na formiranje javnog mnjenja. Naravno da vladajuća garnitura nije bila jedini pretendent kontrole nad Javnim servisom. Naprotiv, svjesni njegovog  velikog uticaja na javnost, određeni privatni mediji, opozicione prosrpske političke partije i pojedine nevladine organizacije, u funkciji obezbjeđenja prevlasti u Savjetu, te uspostavljanja  medijskog jednoumlja, odnosno jednoglasja i kreiranja uređivačke politike shodno svojim političko-ideološko-vjerskim nazorima oličenim u šovinističkom velikosrpskom projektu, permanentno, brutalno, agresivno i sinhronizovano atakuju na Javni servis. Prvi i osnovni zadatak na tom putu trebao je biti medijsko diskreditovanje tadašnje suverenističke vlasti i posebno preśednika Đukanovića kao korifeja crnogorske državotvornosti, te destruiranja nezavisnosti, suvereniteta, integriteta i identiteta, odnosno svega onog što je poslije referenduma  urađeno na vrtanju crnogorskih vrijednosti.

 

RASPLAMSAVANJE BORBE INTERESA

ZA PREVLAST U JAVNOM SERVISU

Mogućnost partijsko-političkog uticaja vladajuće koalicije, i ne samo nje, već i parlamentarne opozicije, na ovaj medij, pri postojećoj zakonskoj regulativi, je veoma realan, i on se odvija preko članova Savjeta, koji se biraju u Skupštini Crne Gore iz reda naučnih, obrazovnih i kulturnih institucija, privrednih asocijacija, sindikalnih, nevladinih i sportskih organizacija. A on je moguć zbog toga što: navedeni subjekti nijesu imuni na politička dešavanja, već su itekako inkorporirani, posredno ili neposredno, u pružanju podrške određenom ideološko-političkom konceptu; monopolističke nevladine organizacije, koje su već godinama neizbježni subjekti u delegiranju članova  Savjeta, a  primarno se finansiraju od međunarodnih asocijacija, obavezne su da izvršavaju njihove zahtjeve koji su po pravilu bile usmjerene na slabljenje i smjenu ondašnje vlasti; ogroman uticaj na ove nevladine organizacije su imali i imaju  pojedini privatni mediji, antivladine i antidržavne orjentacije, koji u sprezi sa njima pokušavaju nametnuti svoja pravila ponašanja i medijskog predstavljanja. S druge strane, vladajuće stranke preko Vlade imaju mogućnost uticaja na izbor članova savjeta iz naučnih, obrazovnih, kulturnih, sportskih, a jednim dijelom i sindikalnih organizacija, pa samim tim i na izbor direktora i uređivačkog tima. Polazeći od prethodno istaknutog, a shodno „lobističkiim sposobnostima“ učesnika u procesu (parlamentarnih stranaka skupštinske većine i manjine) odabira nevladinih organizacija - participanata u savjetu, kao i uticaju međunarodnog faktora, se konstituiše Savjet koji je bliskiji jednima ili drugima, pa će u zavisnosti od te premoći, biti medijski favorizovana jedna ili druga strana – vlast ili opozicija. Na tom polju se, posebno u fazi izbora članova Savjeta, rasplamsavala  prava borba interesa koja je prerastala u „male verbalne ratove“, a od pojedinih nevladinih prvaka, bliskih tadašnjoj antidržavnoj opoziciji, je uvođena i „takmičarska disciplina“ u osnivanju što većeg broja nevladinih organzicaja (s obzirom da je presudan kriterijum za izbor člana Savjeta bio broj društvenih subjekata koji će predložiti kandidata), iz društvenih oblasti koje participiraju u Savjetu, sa ciljem ostvarivanja prevlasti i obezbjeđivanja privilegovanije pozicioniranosti svojem političkom-ideloškom konceptu u njemu. Moramo konstatovati da je, u toj borbi, više uspjeha imala ondašnja pozicija, ali i da je opozicija sa pojedinim privatnim sebi veoma bliskim medijima, uz sadejstvo sa članovima savjeta iz određenih nevladinih organizacija, u nekoliko navrata preuzimali „kormilo“ uređivačke politike u svoje ruke, i na taj način obezbjeđivali poziciju, ne samo za destrukciju vladajuće koalicije, već i države i njenog identiteta. Karakteristika ovakvog stanja u Javnom servisu dogodila se u vremenu kada je na čelo RTVCG  u martu 2017. godine izabrana gospođa Kadija i njen urednički tim, sa direktorom Vladanom Mićunovićem na čelo TV (izabran u junu 2017.), stupio na dužnost. U tom smislu, zbog svoje medijske pozicije, zajedničkog interesa i istovjetnog cilja, najveći uticaj na pomenute subjekte je imao medijski koncer Vijesti (isti takav odnos je ostao prema sadašnjoj poziciji a ondašnjoj opoziciji), koji je od glasila naglašeno suverenističke orjentacije postao najveći protivnik crnogorske državnosti. Najočigledniji primjer tog ogromnog uticaja, ojačanog spregom sa  njegovim nevladinim satelitima i određenim opozicionim prosrpskim strankama, na kadrovsku, a preko nje i na uređivačku politiku Javnog servisa, u tom periodu, je izbor dugogodišnjeg glavnog i odgovornog urednika TV Vijesti Vladana Mićunovića za direktora TV Crne Gore (smijenjen sa tog mjesta po stupanju na dužnost Savjeta koji je bio pod uticajem DPS i izbora novog direktora, ali nije profesinalno i ljudski ponižen, jer je postavljen na mjesto urednika redakcije za spoljnu politiku, da bi dolaskom novog Savjeta i direktora Borisa Raonića, a usljed – najvjerovatnije - njegovog „puštanja niz vodu“ od strane koncerna Vijesti i onih opozicionih partija koje su ga podržavale, bio smijenjen). U tom periodu  je TV Crne Gore bila vjerna kopija TV Vijesti, naravno sa mnogo jačom infrastrukturom, bogatijim kadrovskim potencijalom, većom gledanošću i uticajem na javnost. Shodno iznešenim činjenicama, neophodno je ukazati i na to, da, dok je DPS sa koalicionim partnerima vršila vlast u državi i imala prevlast u Savjetu, uređivačka politika je bila mnogo izbalansiranija, iznijansiranija, politički kultivisanija, profesionalnija, etičkom novinarskom kodeksu privrženija i crnogorskom identititetu posvećenija, od one koja je bila pod izuzetnim uticajem navedenih medijskih, opoziciono-političkih i nevladinih subjekata. Jer, ove je karakterisao izrazito neprofesionalan, opoziciono neskriven navijački i prema  državi, kulturnim institucijama, Crnogorskoj pravoslavoj crkvi i intelektualcima  prepoznatljive crnogorske identitetske provenijencije, nedobronamjeran, potcjenjivački i ignorantski odnos. Nažalost, na ovaj način državni mediji su uprezani u političko-ideološko-vjersku propagandističku politiku antidržavnih i velikosrpskih subjekata u Crnoj Gori i izvan nje. Ne mareći za to što je njihov osnivač i finansijer država, i što bi, kao u svakom civilizovanom društvu, morali imati jasnu uređivačku koncepciju i programsku šemu koja bi se zasnivala na afirmativonom odnosu prema hiljadugodišnjoj istoriji i ukupnim državnim vrijednostima sublimiranim u borbi za slobodu, etičnosti, kulturi, jeziku, crkvi, antifašizmu i skladnom suživotu, što je krasilo crnogorsko državno biće. O tome kako bi trebala izgledati uređivačka politika u državnim medijima u svojoj knjizi, govori i dr Goran Sekulović, tretirajući tu problematiku na sljedeći način: „Sa državnim medijima je, dakle, stvar prilično jasna. Oni su ono što se u savremenom svijetu zove ’provladini’, ’bliski Vladi’ i slično. Ovđe se ne samo mora znati šta je koncepcija državnog glasila i način kako je realizovati, već bi se novinari i u etičkom odnosu prema profesiji i kući u kojoj su zaposleni morali ponašati na utvrđenim načelima. Nije uistinu normalno napadati kuću u kojoj radiš, odnosno medij đe si zaposlen, u drugom glasilu pod izmišljenim imenima i slično. Takođe, nema niko pravo ni u jednoj državnoj instituciji, pa ni novinar u državnom mediju da taj isti medij koristi kao sredstvo, dakle, u funkciji propagiranja stavova neke pojedine političke stranke, recimo, stranke kojoj on pripada, mimo ustaljene redakcijske informativne procedure, koncepcije i slično. To bi značilo da novinar uzima ’pravdu u svoje ruke’, odnosno da se ponaša kao da je to njegova privatna novina. Državni medij je državni medij, a stranačka, privatna, ili neka tome slično formalno nazvana nezavisna novina ili druge prirode medij – to je sasvim nešto drugo.

            U ovom smislu može se slobodno reći da je osnovni stav koncepcije svakog državnog medija u Crnoj Gori da dosljedno i bez ustupaka brani ono što predstavlja jedan jedini mogući i istorijski i savremeni identitet Crne Gore. A to je očuvanje nezavisnog, suverenog i teritorijalnog integriteta Crne Gore i njene građanske orjentacije. Uz to, i očuvanje i afirmisanje Crne Gore kao države sa izvornim nacionalnim suverenitetom. U pitanju je dakle jedna sasvim realna, istorijska i rekli bismo provjerena ’stvar’ – a to je fakat da je Crna Gora kao država uvijek bila ’svoja na svome’ i da svoju državotvornost gaji već više od hiljadu godina.“[1]

Iz gornjih opservacija se može izvući zaključak da je partitokratski uticaj na Javni servis, pozicioni i opozicioni, veoma prisutan i da je nužno graditi takvo zakonodavstvo i stvoriti takav demokratski ambijent u kojem će RTV Crne Gore ostvariti svoju ulogu javnog servisa, poštujući principe i vrijednosti civilizacijskih demokratskih dostignuća zasnovanih na profesionalizmu, objektivnosti, istinitosti, kulturi dijaloga i vjernosti svojoj državi, ograničavajući (svodeći na mjeru najdemokratskijih evropskih i svjetskih država), ako ne i eliminišući uticaj bilo kojeg političkog činioca na njegovu uređivačku politiku. Sigurni smo da nije „dobar put“ onaj koji smo prethodno pomenuli a vezan je za ovlašćenja u medijskoj sferi, data Odboru za sveobuhvatnu reformu izbornog i drugog zakonodavstva, formiranog u susret parlamentarnim izborima 2020. godine, jer on promoviše, legitimiše i legalizuje klasičan partijski diktat nad medijima, dok je raniji prijedlog ministra u Vladi Crne Gore gospodina Pažina, koji implicira izmještanje izbora Savjeta  iz Skupštine i primijenu najboljih evropskih rješenja u ovoj oblasti, svakako  bio vrijedan pažnje za razradu i oblikovanje! Međutim, ta spoznaja o nužnosti promjena pri izboru i konstituisanju Savjeta Javnog servisa i sve težnje Vlade u kojoj je ministrovao gospodin Pažin, kao i ukupno DPS, u  pravcu uvođenja evropskih standarda u ovoj oblasti, pali su u vodu pobjedom anticrnogorske i velikosrpske dotadašnje opozicije na izborima 30. avgusta 2020. godine. Naime, poslije njihove pobjede i konstituisanja Skupštine odmah je demonstriran mnogo rigidniji oblik partijske moći, od onog u vrijeme vladanja DPS i njegovih koalicionih partnera.

 

 

 

 

                                                                                               Nastaviće se