Korona i dokolica

SVEMOĆ PARTITOKRATIJE (6)

Maj 05, 2022 2 Komentara

(15 riječi)

Djelovi iz knjige M.M. Ražnatovića koja je u pripremi za štampu.

 

Piše: Milorad Minjo Ražnatović

 

PRAVOSUĐE U RALJAMA

PARTITOKRATIJE

 

LOJALNOST PARTIJI

NEVJERNOST DRŽAVI

Najnoviji primjeri uvođenja sistema totalne partijske kontrole i neviđene partijske nadmoći vladajućih nacional-šovinističkih klerikalnih struktura nad tužilaštvom, kao i praksa izbora sudija prethodno istaknuta, uz isticanje činjenice da su i danas na snazi ista zakonska rješenja kojima se i dalje omogućava ogroman političko-partijski uticaj pri izboru sudija, a da je taj uticaj moguće ostvariti i indirektno, odnosno preko određenog zakona u skupštinskoj proceduri koje je  neophodno usvojiti zbog ispunjavanja direktiva EU o ujednačavanju pravne legislative sa njihovim  pravnim standardima, koji pritom nemaju nikakve dodirne tačke sa ovom oblašću, ali imaju sa obezbjeđenjem dvotrećinske, odnosno tropetinske većine za njihovo usvajanje, potvrđuju  pisanje ovog autora u prethodno objavljenim radovima i izrečene tvrdnje da je  jedan dio tužilaca i posebno sudija, jasno ideološki obojen (bojama velikosrpskog nacional-šovinističkog  projekta) i nevjeran državi Crnoj Gori. Nažalost, to nije mali broj, što potvrđuju i riječi već citiranog akademika, dugogodišnjeg sudije, plodnog naučnika i pravnog teoretičara sa obiljem radova iz ove oblasti, koji, na osnovu sopstvenog uvida i iskustava stečenih radom u gotovo svim  instancama u sudskoj herarhiji, tvrdi da je on  i iznad šezdeset procenata. Jedan broj njih je zaostavština jedinstvenog DPS, iz vremena kada je ova partija podržavala Miloševićev velikosrpski šovinistički koncept, drugi je dospio do sudijskih odora klasičnim kompromiserstvom o kojem smo govorili, ili uslovljavanjima vlasti pri usvajanju drugih sistemskih zakona, za koje je potrebna dvotrećinska većina, a onaj treći potiče iz „portfelja“ partijsko interesnih podržavalaca vlasti, a zapravo se radi o prikrivenim baštinicima velikosrpske ideologije. Ovakav način izbora u pravosudnom sistemu iznjedrio je najmaligniji oblik oboljenja koji se kod velikog broja tužilaca i sudija može opisati kao lojalnost partiji, ali i nevjernost državi (Iako je riječ lojalnost u izvornom prijevodu višeznačna kod nas se u svakodnevnoj upotrebi jednoznačno tumači,  poistovjećujući je sa vjernošću – što jeste jedno od značenja u prijevodima svih rječnika;  na primjer u Leksikonu stranih reči i izraza Milana Vujaklije se kaže da je lojalnost (fr. Loyal) iskrenost, odanost, vernost, podanička vernost; čestitost; časnost, poštenje; ispravnost, pravičnost; zakonitost, propisnost -. Međutim, ni „masovnost“ upotrebe ni striktno tumačenja (strane) riječi lojalnost, nijesu pomogli njenoj dosljednoj primjeni u svakodnevnoj komunikaciji, a posebno nijesu proizveli doživljaj i emociju koju riječ vjernost nosi sa sobom. Naprotiv, naše je mišljenje da, polazeći od ovdašnje  interpretacije, doživljaja, poimanja i njene upotebe u različitim kontekstima, postoji značajna, da ne kažemo suštinska razlika u odnosu na riječ i pojam vjernost. Naime, riječ lojalnost je po nama, iako je možda u svom nastanku (preuzimanju) imala isto značenje kao riječ vjernost i bila njena „savremenija“ i „internacionalnija“ zamjena, jednom svakodnevnom, dugotrajnom i sve češće neadekvatnom upotrebom,  izgubila je svoje izvorno značenje, tako da ona u današnjoj komunikaciji označava nešto što je ad hoc,  nepostojanog, nepouzdanog, nestalnog - fleksibilnog karaktera. Odnosno, njena upotreba uglavnom je poprimila frazeološko značenje i namijenjena je određenoj svrsi ili potrebi. Njome se ne izražava iskreni ljudski ośećaj i privrženost  individue ili koliktiviteta  prema nekom biću ili pojavi.  Pogotovo to dolazi do izražaja kada govorimo o odnosu prema državi i njenim vrijednostima, jer riječ lojalnost ne odražava punoću i višeslojnost vezanosti za nju, koji se ogledaju u: etici, sopstvenim uvjerenjima, ljubavi, emocijama, istoriji, tradiciji, kulturi i sportu posebno u odnosu prema reprezentaciji, ali i klubu iz svojeg grada, itd., već je, preovlađujuće, izraz ličnih interesa i potreba i traje onoliko dugo koliko traje određeni interes. Upotreba narativa lojalnost, u državnom smislu, se maltene svela na „hvalu“ o redovnom izmirivanju poreza i poštovanju zakonskih propisa, što je obaveza proistekla iz pozitivnih pravnih propisa, koje moraju poštovati svi građani, a ne nikakav patriotizam. U manjem obimu se koristi i kada treba izraziti odnos prema nekoj stranci, ili pak iskazati  naklonost u pogledu „pripadnosti“ preovlađujućim kulturnim obrascima i raznorodnim  građanskim dužnostima. Međutim, sav taj pojedinačni narativ izražen kroz riječ lojalnost - o  navodnom prihvatanju i poštovanju preovlađujućih društvenih normi, je u stvari motivisan  izbjegavanjem „sukoba“/rasprava sa pojedincom ili sredinom. On je, doživljavajući namjerno „izobličenje“ kako bi bio u funkciji određen potrebe, zapravo maska koja služi za prikrivanje neiskrenosti, neposvećenosti, neprivrženosti, nepouzdanosti, licemjernosti i nedobronamjernosti, posebno u kontekstu našeg razmatranja odnosa prema crnogorskom državnom biću i njenim vrijedostima, što se najbolje iskazalo od strane lojalista po dobijenom referendumu o crnogorskoj nezavisnosti 2006. godine, kada je više od polovine državne adminstracije  i pozamašan broj zapošljenih u lokalnim  upravama bio u „dubokoj žalosti“ zbog ostvarenih rezultata, kao i prilikom održavanja litija i izbora 2020. godine kada je jedan ne mali broj iste administracije, okrenuo  leđa Crnoj Gori, iako je dobro znao da ono što proklamuju politički subjekti, kojima su dali glas i doveli ih na vlast, su antivrijednosti usmjerene na urušavanje crnogorske državnosti, integriteta i njenog ukupnog identiteta. Dok je, s druge strane, vjernost pojam koji označava sve suprotno od toga.  Njena supstanca je postojana, sačinjena od „čvrste tvari“ koja se ne da  razgraditi. Čvrstinu joj daju: jasna i nedvosmislena državotvorna svjesnost, savjesnost i opredjeljenost;  etičko-moralna nepokolebljivost; identitetska samosvijest; milenijumska državna nepokornost; duhovno-kulturna trajnost i istrajnost, a nadasve iskrena i topla majčinska ljubav i privrženost. Ona, na kraju, označava spremnost na neprestalnu i bezkompromisnu borbu za svoju državu i njene vrijednosti, uključujući i oružanu odbranu, ne žaleći da se u njoj položi i svoj život. Elem, nije ovo jedini primjer iskrivljavanja pojmova koje preuzimamo, i koji  jednom dugom upotrebom dobijaju neka drugačija značenja. Takav slučaj je i sa riječju i pojmom nacionalizam koji u našoj upotrebi se generalizuje i ima isključivo negativno značenje, poistovjećujući ga ili vršeći zamjenu za pojam nacional-šovinizam, pa čak i fašizam. A zapravo riječ i pojam nacionalizam, ako mu se ne pridoda pridjev „ekstremni“ ili „radikalni“ itd. koji bi mogao sugerisati/upozoriti da se zapravo radi o nekim drugim ideološkim oblicima,  ima jedno sasvim drugo pozitivno patriotsko značenje, označavajući borbu za svoj identitet, kulturu, istoriju, crkvu, naciju itd., bez  unižavanja, ugnjetavanja, negiranja, asimiliranja i proganjanja bilo kojeg drugog naroda, ili manjinske grupe. To opšteprisutno izuzetno negativno značenje je, po nama, prćija prošlog socijalističkog jednopartijskog sistema. Ergo, svaki pomen svoje nacionalne kulture i identiteta, književnosti, crkve, nacionalne samobitnosti, ako nijesu imali „srpsko poreklo“, od strane Saveza komunista je žigosan kao nacionalizam koji je  kontekstualno posmatrano uvijek imao veoma negativno značenje. Takođe, neke pojave koje su bile „par ekselans“ šovinističkog, fašističkog ili čak nacističkog karaktera imenovale su se nacionalizmom, jer su za tadašnje komunističko rukovodstvo predstavljale „prejaku riječ“ za izgovoriti. Racionalno-značenjski posmatrano, benigna „supstanca“ sadržana u  ovoj riječi i pojmu, kojom su označavane pojedine situacije, događaji i ličnosti, zapravo je prikrivalo mnogo teže društvene  malignitete koji se javnosti nijesu smjeli otkriti zbog  narušavanja njihovog doživljaja socijalističkog koncepta kao najpravednijeg i najhumanijeg sistema, društva blagostanja i socijalne pravde i jednakosti, odnosno zbog činjenice da takve pojave naprosto nijesu  imanentne socijalističkom društvu. Ideološka relativizacija i „svjesno“ umanjivanje opasnosti od nje  imalo je za cilj „relaksaciju“ društveno-političkih prilika. Zato je i pravljena vještačka simetrija između dava „nacionalizma“, a suštinski srpskog nacional—šovinizma i fašizma, sa jedne strane, i crnogorskog patriotizma (borbe za identitesku samobitnost), sa druge. Odnosno, u tim stigmatizacijama istovjetan tretman su imali oni koji su potirali i negirali crnogorsku naciju, kulturu, jezik, književnost, crkvu, istoriju i sl., sa onima koji su se bez zrnca mržnje, zlobe ili negiranje drugačijeg, zalagali, afirmisali i borili za te vrijednosti. Takav odnos crnogorske partijsko-državne vrhuške, koja je uz onu bosanskohercegovačku, imala najkonzervativniji pristup po ovom pitanju, nastavljen je i poslije raspada eks Jugoslavije u Crnoj Gori. Manifestuje se to na način što sve partijsko-političke elite i društveni subjekti srpske orjentacije negiraju postojanje svega crnogorskog, dok  doskorašnje vladajuće političke elite i jedan broj intelektualaca crnogorske suverenističke provenijencije pod velom mondijalizma, internacionalizma, kosmopolitizma i građanizma na neki način, svjesno ili nesvjesno, samo Crnogorcima relativizuju potrebu za ispoljavanje svojeg naciona, odnosno ośećaja nacionalne pripadnosti - kao da nacionalno nije sadržano u građanskom konceptu države i društva - dok su svi ostali, manje brojni narodi, upravo na tom građanskom konceptu, što može zvučati paradoksalno, jačali svoju nacionalnu svijest i identitet. Najilustrativniji primjeri takvog nesvjesnog i nesavjesnog djelovanja su: odustajanje tadašnje suverenističke vlasti da se, prilikom izrade i usvajanja Ustava,  u njegovoj preambuli naglasi i to da je crnogorska nezavisnost izraz viševjekovne borbe Crnogoraca i Crnogorske pravoslavne crkve za njenu slobodu, subjektivitet, integritet ... - o toj temi je ovaj autor pisao u svojim  kolumnama koje su  publikovane u njegovoj knjizi  Združeni udar; pokušaj da se svojevremeno, na fonu „građanskog koncepta“ uređenja države i u tom kontekstu navodnog pomirenja Crnogoraca i Srba, u jednoj  studiji poznatog crnogorskog istoričara, između ostalog, predvidi ukidanje  CPC i formira neka „nova“ Crkva sa drugačijim - „neiritirajućim“/nacionalno neutralnim imenom prihvatljivim i za ostale pravoslavce, odnosno Srbe - Pravoslavna crkva u Crnoj Gori, što je kasnije prihvatio i sadašnji predśednik Crne Gore M. Đukanović i njegov DPS -, a uz to,  Crnogorci bi trebali da se odreknu i jednog dijela svoje istorije i identiteta, posebno onog iz perioda Duklje, dok bi jedan dio trebao „prilagoditi“ srpskom tumačenju ..; namjera jednog beogradskog intelektualca crnogorskog porijekla i srpskog nacionalnog opredjeljenja, koj je naprasno bio doveden na čelo jedne suverenističke stranke, da u društveni diskurs uvede vrijednosnu odrednicu oličenu u Ustavnom patriotizmu, koji je svoj pozitivan odjek našao i u CANU, ali i među još nekim intelektualcima različitih ideoloških i političkih opredjeljenja, čime je trebalo istaći samo ono što su sadašnje vrijednosti građanske države, obuhvaćene pravnim normama Ustava, a svjesno potrijeti sve ono što je činilo  milenijumski hod crnogoske državnosti, neprestalnu  borbu za očuvanje te državnosti i nacionalnog identiteta, istoriju bogatu junačkim događajima i ličnostima kojima se divio svijet, kulturnu renesansu koja je došla sa prvom državnom štamparijom u svijetu itd., bez čega ne može biti ni rodoljublja, koje se na ovim univerzalnim vrijednostima gradi i njeguje u svim državama i narodima na ovoj planeti. Sve ovo zajedno dovelo je do toga da danas jedan veliki broj građana Crne Gore nije svjestan sopstvenog nacionalnog, kulturnog i vjerskog identiteta i da crnogorske suverenističke institucije i intelektualci koji se bore za te vrijednosti prolaze iste one „porođajne muke“ koje su prolazili njihovi prethodnici u socijalističkom sistemu, na koje su sada stavljeni, ne samo od strane veljesrpske fanatične političke i intelektualne elite, već i od intelektualaca – suverenista, „građanske“ provenijencije).

 

 

                                                                                                                        Nastaviće se