Pa, ljudi moji je li to moguće”, da iskoristim ovaj čuveni uzvik legendarnog Mladena Delića u pokušaju da prenesem stanje duha koje me bilo obuzelo u vrijeme jučerašnjeg protesnog skupa na Cetinju ispred bivšeg Ministarstva kulture. Skup je organizovan na inicijativu Fakulteta za crnogorski jezik i književnost (FCJK) zbog ponovnog, perfidnog pokušaja nadležnog ministarstva (i ne samo njega), da ovaj Fakultet ukine. Ni brojnost skupa, ni izvanredni nastupi govornika nijesu mi mogli smetnuti s uma misli koje su me neprestano opsjedale. “Je li moguće, ljudi moji, da su razlog okupljanja građana jedne evropske države dvadeset prvog vijeka, rušiteljske aktivnosti njene aktuelne vlasti uperene protiv svega patriotskog i progresivnog?” “Je li moguće da se po drugi put oko iste stvari, pokušaja ukidanja FCJK, građani okupljaju?” Pa dalje, “Je li moguće da su se građani Cetinja i Crne Gore okupljali početkom septremrba ove godine da brane crnogorsku crkvenu imovinu od aktuelne vlasti koja je predaje u ruke drugoj državi, odnosno njenoj crkvi? “Je li moguće da su zbog te svoje patriotske pobune na demokratski način iskazane, bili izloženi brutalnom nasrtaju policije?”  I mnogo još takvih i sličnih pitanja su opterećivala moj misaoni prostor dok su snažni izlivi nezadovoljstva građana ili gromoglasni aplauzi govornicima, odzvanjali Prijestonim gradom. A, onda su se redom nadovezivala pitanja kao logičan nastavak onih koja su me neprestano opsjedala, i koja su bila jednako opterećujuća za mene:  “Đe mi to živimo, ljudi moji?” “Ima li izlaza iz svega ovoga?” “Kako je moguće da se protiv ovakvih postupaka vlasti ne pobuni ogromna većina građana Crne Gore?” “Nije valjda da su mnogi od njih saglasni sa ovim necivilizovanim, nedemokratskim, diskriminatorskim postupcima vlasti?” “Je li moguće da značajan dio građana ne voli državu u kojoj živi?” “Je li prirodno i zdravo da više vole tuđu državu od svoje kojoj žele što bržu nestanak?” 

Nizala su se brojna pitanja koja su me izluđivala i navodila na mučan zaključak koji me užasavao: da moja država i nije država dvadeset prvog vijeka, već reinkarnacija srednjevjekovne države u kojoj je narod slijepo vjerovao sve što mu vlastodržci, a pogotovo popovi kažu. Da značajan dio mog naroda mentalitetski pripada državi iz tih vremena i s pogledom na svijet njenih tadašnjih stanovnika.  Jer koji bi narod trpio vlast koja radi protiv interesa sopstvene države, vlast za koju je riječ popova zakon, vlast koja želi da urniše fakultet koji promoviše kulturološke vrijednosti sopstvene države i njenog naroda. Fakultet čiji su profesori jasno i glasno, odvažno i dostojanstveno stali u odbranu tih vrijednosti, drsko i beskrupulozno napadnutih od strane aktuelne vlasti. 

“Đe mi to živimo, ljudi moji?” opet me, kao grom pogodi ovo pitanje. “Smijemo li tako kukavički i toliko neodgovorno zanemarivati svoju savjest?” “Đe mi to živimo…Đe mi to živimo, ljudi moji?”

Iako zadovoljan brojnim prisustvom građana, ne samo Cetinja, civilizovanom atmosferom i sjajnim govornicima, ova su me pitanja uporno proganjala. Posebno ovo poslednje koje mi je tog dana stalno bubnjalo u glavi.

“Đe mi to živimo, ljudi moji?!”