Ekonomija

Evropa SAD

Okt 23, 2021 1 Komentara

(15 riječi)

Piše: Željko Rutović

To što ovdašnja ekonomska, akademska, univerzitetska pamet, poslovna zajednica, raznorazni strateški instituti, civilno društvo,  titulari znanja i zvanja javnih finansija, i mnogi pozvani većinski ćute kada je Maršalov plan u pitanju, nije predmet ovog teksta, no naravno, nije margina ni teksta niti naše društvene zbilje. Ćutnja, ta “mudra ćutnja” koje se naslušasmo nakon 30. avgusta 2020. godine. Motiv teksta nijesu ni ekonomsko-socijalni parametri niti nužne determinante pompenzno najavljenog Maršalovog plana – već je riječ o pitanjima konteksta, ambijenta, vrijednosti i političke stvarnosti koja generiše i najavljuje plan, Evropa sad!

Naime, ovim hoćemo reći da predmetni političko-populistički  projekat ne možemo posmatrati izolovano van vrijednosti, svjetonazora, ideologija i politika, uzroka i posledica djelovanja aktuelne Vlade Crne Gore. Prirodno,  i jedino samo tako, kazalo bi se da je Evropa sad  slijed utvrđenih principa,  normi,  kulture,  standarda i svega onoga što se zbirno naziva evropskim vrijednostima. U logičkom režimu povezivanja sudova za zemlju koja je prednjačila procesima pristupanja EU na Zapadnom Balkanu,  zaključno sa 30. avgustom 2020. godine logika bi bila ta.  No  avaj, aktuelni svetosavski “oslobodilački” režim ničim stvarnim i suštinskim ne haje za onim što se naziva i prepoznaje civilizacijskim evropskim nasleđem, sistemom,  ili već. Argumenata takvog (ne)činjenja je dosta i previše za jedan ljudski život i njegovu nemoć da smisaono apsorbuje toliku količinu paradoksa, antilogike,  vjerskog radikalizma i mitološke zaparloženosti magle epike koja nikad ne bješe na meniju evropskih uljuđenih političkih zajednica.

I sad, “Evropa sad”. Malo ili mnogo kasno.No, sve je jasno kako o populizmu Vlade tako i partije u nastajanju sa sve njenim markentiško – demagoškim  bildovanjem u političkom kopiranju u susjedstvu  već viđenih grafikona, procenata,   statistika i medijskih kampanja.  Sjetili se  Evrope, kad je došla voda do poda, kad su se ispila tri litra reformskog  ulja i kad su se olizale sve svetosavske kašike, i pošto se ne pomjeriše brda snagom vjere, hoće se  Evropa sad. Ne bi to bilo možda ni  loše da taj putni pravac nije tek jalova taktička stanica nasleđa predpolitičke magistrale iza koje nakon svega osta kulturološka pustoš megalomanskih projekata velikodržavlja  nacionalne sabornosti. Evropa sad u političkom smislu  tražila bi  vidljiv i jasan otklon od svega toga. No, ne nikako. Naprotiv. Ukinuti 9. Maj, slaviti osuđene za ratne zločine i njihovim imenima krstiti  nove ulice. I sad, bez otklona i stida, Evropa sad.  Pa da se vjeruje, zašto i sa kojim političkim kapitalom?  Da li je politika netransparentnosti, kršenja Ustava i kontinuiranog derogiranja zakona i duha onoga što civilizacijski čini evropsko nasleđe, sa sve ruganjem građanskom društvu, ono što se plagirano želi demagoški prodati naslovom Evropa sad.  Elem, u  takvim političkim  vrijednosnim izrazima koje baštini,   kontroliše i generiše  svetosavski radikalizam,  u takvom parasvijetu u kojem noć ne izdrži politički stav od jutra, gdje se sa državom kocka zbog tri prsta šake vlasti – kazali bi da je sa  aktuelnom političkom vladajućom  apostolskom “(is)postavom” apsolutni znak jednakosti između polova –  Evropa sad ili Evropa nikad.

Prizivahu ovdašnji projektanti Maršalovog plana za pomoć i potvrdu  svoje nakane nobelovsku pamet, pa podsjetimo čisto primjera radi i na Pol Romera, dobitnika ove nagrade 2018. za ekonomiju, konkretno za rad o održivom rastu koji dajući  ostavku na mjesto glavnog ekonomiste Svjetske banke, izjavi  da nikad u svojoj karijeri nije vidio eksperte koji su u stanju toliko da lažu o stvarima koje je lako provjeriti.