Ipak, čini se da je ovaj dio o državnom suverenitetu za mnoge političke aktere i u vlasti i u opoziciji ostao prilično neshvaćen, neprihvaćen i neprimijenjen. Kada je Crna Gora priznala nezavisnost Kosova, nasrtaj na parlament i do tada neviđena medijska kampanja protiv Crne Gore bili su praćeni protjerivanjem ambasadora iz Beograda.

Političke stranke i zvaničnici iz Srbije aktivno su ne samo podržavali crnogorsku opoziciju nego i aktivno učestvovali u kampanjama, pomagali pojedinim kandidatima i otvoreno ih propagirali. Hiljade vrlo negativnih tekstova o crnogorskoj vlasti nakon usvajanja zakona o slobodi vjeroispovijesti bile su praćene nedvosmislenom i nepodijeljenom simboličkom i praktičnom, logističkom, organizacijskom, ljudskom, medijskom i finansijskom podrškom litijama i litijašima, aktivnim miješanjem u crnogorske izbore, proglašenjem pobjede „srpskog sveta“ nakon smjene vlasti u Crnoj Gori i sada otvorenom hajkom na pojedine političare iz Crne Gore, Crnogorce i Crnu Goru zbog toga što su usvojili rezoluciju o genocidu u Srebrenici, zbog čega se čuju čak i predlozi da se onima koji su podržali rezoluciju zabrani ulazak u Srbiju.

Zbog čega je to tako ako Crnu Goru smatramo istinski nezavisnom državom? Zbog čega je rezolucija, koja eksplicitno govori o tome da krivica ne smije i ne može biti na srpskom narodu, izazvala toliku nacionalističku, populističku i šovinističku histeriju kod vlasti i opozicije u Srbiji?

Zbog toga što Srbija, zapravo, nikada nije prihvatila crnogorsku nezavisnost. Zbog toga je u Milu Đukanoviću vidjela izdajnika i neprijatelja srpskih interesa, a u onima koji su jesenas došli na vlast spasioce koji će Crnu Goru vratiti tamo gdje je oduvijek i pripadala - pod okrilje, nadležnost i skute Srbije.

Zbog toga što smatraju da crnogorsko mora biti i antisrpsko i u tome je zapravo cijela tragedija takvog koncepta Srbije, koji, iako pripada 19. vijeku, opstaje i opšte je prihvaćen i od strane vlasti i od strane opozicije u 21. veku. Pobjeda crnogorske opozicije na prošlogodišnjim izborima izazvala je nepodijeljeno oduševljenje srpskih nacionalista.

Pod izgovorom da slave to što je diktator i autokrata pao sa vlasti, oni su zapravo, neki i nehotice, slavili prvu i jedinu pobjedu srpskog sveta - termina koji je odlično opisao sve ono čemu su srpski nacionalisti težili oduvijek. Crna Gora je postala zamjena za Kosovo, teritorija na kojoj se brane svetosavlje i Srbi, neprijatelji srpstva su poraženi, a „naši“ i prave patriote su došle na vlast.

Zbog toga čudi sada nevjerica sa kojom ti „naši“ posmatraju salvu uvreda koja se na njih sručila iz Srbije - kao da se to nije dešavalo oduvijek, kao da se to ne dešava svaki put u prethodnih 15 godina kada je Crna Gora samostalno donijela bilo koju odluku na koju je imala pravo.

Ali tada je meta bio neko drugi, a njima je to direktno išlo u prilog, tako da nisu primjećivali. Ili su primjećivali, ali o tome ćutali. Ne zna se koja opcija je gora.