U sukobima, svih intenziteta, odavno je poznato da je „slušanje ćutanja“ protivnika, izazov da se otkriju njegove tajne aktivnosti. I „agresivna“ tišina Beograda, nakon promjene vlasti u Podgorici znak je da se aktivnije angažuju patriotske snage u Crnoj Gori u odbrani integriteta, crnogorskog identiteta i suvereniteta.

Samo je privid da je Beograd, nakon što je, uz pomoć SPC, doveo marionetsku Vladu u Crnoj Gori, prepustio i vladanje situacijom u Crnoj Gori, tzv. „ekspertskim apostolima“.

Hegemonistički velikosrpski Projekat Zla nije akcija, nije dnevni obračun - to je strategija stvaranja „srpskog svijeta“, tamo gdje danas žive Srbi i tamo gdje su, po genetskoj teoriji tog Projekta, nekada živjeli Srbi pravoslavne ili druge vjere. Na tako obilježenim prostorima, hegemonistička imperijalna politika čelnika srpskog etničkog korpusa, koristi propagandni diskurs koji srpskom etničkomkolektivitetu pripisuje „ugroženost“, tako on postaje remetilački faktor u socijalno-političkom ambijentu gdje živi i politički alibi za agresivnost velikodržavne politike Beograda.

To se kontinuirano i organizovano dešava i u Crnoj Gori.

LITIJE U SLUŽBI POSRBLJAVANJA CRNE GORE

Kombinacijom različitih strategija Šeherezade i subverzivnih tehnika, Sajber i Hibridnog rata, proizvodi se simulacija realnosti, koja postaje motivacija, da se i Crnogorci počinju ponašati po želji kreatora tih laži. Laž je nametnuta kao sadržaj kolektivnoj svijesti prevarenih, koji su danima šetali za popovima, svetosavske fundamentalističke sekte, kako bi nesvjesno dali legitimitet politiciposrbljavanja Crne Gore i prisvajanju vrijednosti crnogorske duhovne i kulturne tradicije od strane SPC.

U vrijeme „slušanja tišine“ desetine ubačenih agenata iz Srbije u Crnu Goru, uz pomoć crnogorskih multifreničara i sa ogromnom količinom novca, šire laži, korumpiraju ljude, zavađaju građane i zagađuju svaki mikro-socijalni ambijent. Stvaraju povoljnu političku poziciju za predstojeće izbore i za popis stanovništva u Crnoj Gori.

Za Crnu Goru bez Crnogoraca!?

I, dok zagađivači ne pripreme tzv. „meko tkivo“ u crnogorskom identitetskom biću, posjeta predsjednice vlade Srbije Crnoj Gori, bi remetila njihov rad.

Neiskreno je saopštenje predsjednika Srbije da posjete nema, jer nema ko da je dočeka u Podgorici. Iza te neiskrenosti se krije zlurado očekivanje vakta, kada će beogradski „gosti“ moći sa sobom dovesti i nove „domaćine“ koji će ih ugostiti u Podgorici. 

Nema više vremena za ponavljanje dijagnoze stanja na crnogorskoj političkoj sceni i za njegovo opisivanje, treba primijeniti terapiju spašavanja građanske, slobodne, sekularne i savremene crnogorske - Crne Gore.

Vrijeme je da se patriotizam i ljubav prema Crnoj Gori počne, umjesto dokazivanja, praktično iskazivati, spremnošću za žrtvovanjem i trpljenjem, da se sačuva identitet milenijumskog državotvornog crnogorskog entiteta.

Nužna je objedinjena materijalna snaga kolektivne patriotske svijesti Crne Gore i odlučnost Crnogoraca, da spremnošću odvrate nosioce geneze političkog zla iz Beograda od kidisanja na Crnu Goru. Da se spriječe nove pogibije na ovim prostorima. Crna Gora nije sama, a nije ni jedina, koju ova palanačka ludost nebeskog polusvijeta ugrožava.

Zato je nužna internacionalizacija ovog problema koji ugrožava mir na jugozapadnom Balkanu.

DEMOKRATSKA PROMJENA VLASTI ŠANSA ZA UKIDANJE NEZAVISNOSTI

Smjena vlasti u Podgorici je, zapravo, razgolitila namjere beogradskog hegemona za potčinjavanjem Crne Gore ideologiji srpskog svijeta, dovodeći je u poziciju - ili da bude neprijatelj ili sluga Beogradu.

Da zna da prepozna neprijatelja, a još važnije, onoga koji je maskiran da to nije!

Beogradski patokratski fanatici i svetosavski kleronacionalisti, demokratsku promjenu vlasti u Crnoj Gori smatraju šansom za ukidanje suvereniteta aktuelnoj crnogorskoj državi.

Možda je to pokazna vježba za obimnije hegemonističke invazije Beograda na jugozapadnom Balkanu. 

Ideološka matrica aktuelnih beogradskih patokrata postala je endemski specijalitet, oslonjen na, kako bi rekao Ćosić, „LAŽ podignutu na nivo nacionalnog principa“, pomoću koje nedavne pogibije i masovni zločini ne služe za otrežnjenje, nego se „shvataju kao vrhunac patriotizma“ i služe kao motivacija za nova stradanja. Kako bi rekao Basara, Srbija je „nepovratno zaglibljena u prošlosti, neprestano lebdi u sferi iracionalnog i neprestano se vraća na početak“.

Projekat Velikog Zla je iznikao iz mitova i zabluda o prošlosti sa manijakalnim očekivanjem - da će se fikcija pretvoriti u realnost „srpskog svijeta, srpskih zemalja, srpskog roda i srpskog gena“. Zar u toj sintagmi koju, nerijetko, izgovaraju čelni ljudi vodeće političke nomenklature Srbije, nije prepoznatljiva zloćudna teorija „krvi i tla“?

Podizanje spomenika, Stefanu Nemanji, od 23 metra, nakon osam vjekova, predstavlja arogantni palanački trijumfalizam „apsolutizacije mita“ beogradskih vlastodržaca u funkciji iluzije ostvaranja Projekta Zla. Oni su, po svom liku i naumu, monahu Simeonu Mirotočivom umjesto krsta „ugurali“ u ruke uzdignuti mač, kao imperijalni simbol sile i time poslali jasnu „poruku autokratije, nasilja i rata“. 

Ta činjenica potvđuje Konstantinovićevu misao, da „Zlo do koga je srpski nacizam neizbežno dolazio na makrokosmičkoj ravni jeste zlo ovog sukoba sa istorijom, zlo od pokušajaistorijske regresije, linijom nasilnog povratka u vanvremenost prošlosti“ gdje se „rodni vilajet pretvara u iracionalno-večni tamni vilajet“.