Uprkos činjenici da je zamišljen na širokoj osnovi, Božićni ustanak za crnogorske ustanike nije dao očekivane rezultate, završivši uz veći broj stradalih na crnogorskoj strani,  uz neostvarene ključne ciljeve.

I u godinama nakon ustanka, sve do 1929. oružani otpor srpskoj vlasti i njihovim pristalicama u Crnoj Gori, potrajao je različitim intenzitetom. Sukobi u Crnoj Gori, inicirani Božićnim ustankom, prvi su i, u vrijeme njihovog trajanja, jedini primjer masovnog oružanoga otpora srpskoj politici u Kraljevini SHS.

Kraljevina Crna Gora, saveznica sila Antante, početkom 1916. godine pred snažnim naletom udruženih austrougarsko-njemačkih trupa potpisala je kapitulaciju. Iako paradoksalno, prekretnicu je predstavljala pobjeda Crnogorske vojske za pravoslavni Božić 1916. u Mojkovačkoj bitci, tokom koje je obezbijeđeno evakuisanje Srpske vojske za Albaniju i dalje na Solunski front.

Tokom Mojkovačke bitke austro-ugarske jedinice su, na južnojm frontu, prodrle u prijestonicu Cetinje zatim i u Podgoricu, a nakon toga nastavile ofanzivu ka Skadru. Na ovaj način je odsječena odstupnica najvećem dijelu Crnogorske vojske za evakuisanje na Solunski front. Pogrešnom grupisanju Crnogorske vojske u tim odsudnim trenucima doprinio je pukovnik Srpske vojske Petar Pešić, koji je obavljao dužnost načelnika Glavnoga štaba Crnogorske vojske.

Kralj Nikola i dio crnogorske kraljevske vlade uoči kapitulacije napustili su Crnu Goru i uputili se u Francusku.

Kraljevina Crna Gora je nakon toga doživjela pokušaj okupacije. Prema međunarodnom ratnom pravu, Crna Gora je ostala u statusu zaraćene strane. Veliki dio crnogorskih oficira, te drugih uglednih ljudi, bio je po okupaciji od 1916. interniran u logore u Austriji i Mađarskoj. Represalije su povećane kada se crnogorski ministar obrane general Radomir Vešović, nakon ubistva austrijskoga oficira, odmetnuo u šumu. Njegov primjer su slijedili brojni drugi Crnogorci koji su dobili naziv komite.

Sa srpskim trupama su u Crnu Goru stigle i četničke formacije Koste Pećanca, a uvedena je vojna uprava i policijski sat. Dio malobrojnijih savezničkih jedinica Francuske, SAD i Italije takođe je razmješten po Crnoj Gori.

Crnogorske komite su od srpskih vojnih vlasti pozvane da polože oružje. Napetost je rasla, zbog čega su očekivanja bila da Srbi napuste Crnu Goru, kao i da se u nju vrati kralj Nikola I i da se Kraljevina Crna Gora restauira ili, u drugoj verziji, nakon toga kao zasebno definisan entitet s konfederalnim statusom poveže s novom jugoslovenskom državom.

Srpske vojne vlasti pozvale su crnogorske odbore da polože oružje. Pobuna je planirana bez znanja i odobrenja kralja Nikole I koji je o njoj informisan naknadno.