17 godina od smrti Hejdara Alijeva
HEJDAR ALIJEV – PUT BORCA ZA DRŽAVNOST AZERBEJDŽANA
„Ukoliko narodi bilo koje zemlje znaju svoja prava i mogu ih zaštititi, onda i najmanja država može postati jednako moćna koliko i velike države“ – Hejdar Alijev
Piše: Božidar Proročić, književnik i publicista
Ništa u životu
ne može biti postignuto bez velikih ljudi, a čovjek može biti veliki samo
ukoliko je odlučan da to i postane. Azerbejdžan je država koja se kroz svoju
dugu istoriju, tradiciju, kulturu, nacionalni identitet, jezik, borila da očuva
svoju autonomnost i svoju posebnost. Jedan od najvećih i najslavnijih
koji je i najzaslužnji što je Azerbejdžan, nakon dugo godina,
obnovio svoju državnost je i Hejdar Alijev. Azerbejdžan nije nikada
zaboravio jednog od svojih najvećih sinova koji se rodio u maju mjesecu, i koji
je ovjenčao Azerbejdžan zlatnom zastavom državnosti.
Hejdar Alijev
rođen je u Nahičevanu 10. maja 1923. godine u kući koja se nalazila u
Puškinovoj ulici, poznatoj kao Puškinski potok. Rođen je u porodici
željezničkog radnika kao četvrto od osmoro djece. Porodica Alijev u Nahičevan
je došla iz azerbejdžanskog sela Džomartli u nekadašnjem Zangezuru (današnje
selo Tanaat kod Gorisa u Jermeniji). Majka njegovog oca bila je iz sela Urud (danas
selo Vorotan u Jermeniji). Među njegovim precima ima i onih koji su nosili
počasni naslov kerbalai koji se davao onim šiitskim muslimanima koji su bili
hodočasnici u Karbalu u Iraku. U jednom intervjuu Alijev je rekao: “Ja po
svojim korijenima pripadam muslimanskoj religiji. Po nacionalnosti sam
Azerbeldžanac, ponosim se time”. U njegovoj je porodici bilo još četvoro braće:
Hasan (1907 – 1993), Husein (1911 – 1991), Akil (1926 – 2006) i Celal
(1928-2016), te tri sestre: Sura, Shafika i Refika.
Po završetku
Pedagoške gimnazije 1939. godine, Alijev je studirao arhitekturu na
Azerbejdžanskom industrijskom institutu. Međutim, početak Drugog
svjetskog rata prekinuo je njegovo obrazovanje. Od ljeta 1943. godine Alijev je
radio kao šef odjeljenja u Nacionalnom komesarijatu unutrašnjih poslova
Nahičevanske ASSR i u Nacionalnom savjetu Nahičevanskih ASSR. U ljeto 1944.
godine prebačen je u službu Državne bezbjednosti. Pridružio se Komunističkoj
partiji SSSR- a 1945. godine, a iste godine je završio obuku u operativnoj
školi MSP SSSR-a. Nakon toga se vratio u Nahičevan gdje je radio u
vojno-obavještajnoj službi. Na 30-godišnjicu sovjetske vojske i mornarice 1948.
godine, Allijev je nagrađen jubilarnom medaljom i tada je unaprijeđen u čin
komandanta. Od te godine je vodio 5. odeljenje MUP-a Azerbejdžana.
Između 1949. i 1950. godine pohađao je Školu za obuku Odsjeka za operacije
URBM-a MSS-a za prekvalifikaciju u Lenjingradu, koju je završio sa velikim
uspjehom. Nakon toga se vratio u Baku i ubrzo dobio čin kapetana. Od 1953.
godine radio je u istočnom odjeljenju KGB-a.
Zamjenikom šefa
KGB-a u Bakuu imenovan je 1956. godine. Pod njegovim rukovodstvom i direktnim
učešćem vršene su operacije: ,,Double”, ,,Alagez”, ,,Prirodoslovac” i druge.
Pohađao je na katedri fakulteta istorije Državnog univerziteta u Azerbejdžanu,
gdje je diplomirao. Zahvaljujući uzornoj službi, KGB ga je nekoliko puta
nagradio. Od 1960. godine bio je šef Odjeljenja za kontraobavještajne
poslove vijeća ministara Azerbejdžanske SSR. General Semjon Cvigun, pomoćnik
generalnog sekretara i generalni sekretar KZ SSSR Leonid Brežnjev, preporučili
su Alijeva za poziciju prvog zamjenika na čelu sa azerbejdžanskim KGB-om.
Cvigun, nakon što ga je Brežnjev imenovao zamjenikom šefa KGB-a, pomogao je
Alijevu da ga zamijeni kao šefa azerbejdžanskog KGB-a. Tako je Alijev
Odlukom prezbiterija Azerbejdžanske SSR-a imenovan na mjesto šefa
azerbejdžanskog KGB-a 21. juna 1967. On je bio prvi Azerbejdžanac koji je
to postao nakon Mir Dzafara Bagirova. On je ostao na toj dužnosti do 14.
jula 1969. godine. Kao šef azerbejdžanskog KGB-a, mnogo je doprinio
nacionalizaciji i obuci stručnjaka za obavještajne poslove. Alijev je
unaprijeđen u čin general-majora.
U julu 1969.
godine Alijev je izabran za predsjednika CK AZKP. Ubrzo nakon što je preuzeo
rukovodstvo stranke, počeo je da čisti kadrove u stranci, državi, kompanijama,
smijenio je nekoliko republičkih ministara. U prve dvije godine na čelu
Republike, otpuštio je desetak ministara, sekretara stranaka u regionalnim ograncima,
uključujući glavnog sekretara KP AO Nagorno-Karabah i njegovu rodnu Nahičevanu.
U prvih pet godina vladavine zamijenio je: dvije trećine Vijeća ministara, osam
od deset članova stranačkog biroa, tri od četiri sekretara Centralnog komiteta,
trinaest od četrnaest šefova divizije CK, trideset sedam od četrdeset pet
sekretara pokrajinskih stranaka. Popunjavajući pozicije svojim ljudima, Alijev
je već tada polako, ali vrlo mudro, počeo da priprema mnoge kadrove za kasniju
nezavisnost Azerbejdžana. Nakon preuzimanja vođstva, životni standard u
Azerbejdžanu je porastao, iako je bio ispod sovjetskog prosjeka. U Azerbejdžanu
je 1970. godine dohodak po glavi stanovnika iznosio samo 63% prosječnog
sovjetskog dohotka po glavi stanovnika, da bi dostigao 80% do 1980. godine.
Azerbejdžanski SSR pod vodstvom Alijevog zabilježio je rast industrijske i
poljoprivredne proizvodnje i temeljito očistio korupciju i ojačao stranačke
ideološke stavove, ali diskretno i nacionalne stavove. Obraćajući se na 25.
kongresu SSSR-a 1976. godine, najavio je veću partijsku kontrolu nad privredom,
izbor kadrova i moralno obrazovanje radnika” u borbi protiv sebičnih interesa
buržoaskog mentaliteta i pohlepe. U januaru 1981. godine, na 30. Kongresu
AKC-a, predložio je temeljitu rekonstrukciju visokog obrazovanja kroz snažniju
partijsku ulogu među nastavnicima i školama, umjetnosti i društvenim naukama.
Alijev je vodio
politiku balansiranja između ukorjenjivanja i održavanja dobrih odnosa sa
centralnom vladom. On je promovisao Azerbejdžan za gotovo sve dominantne
položaje. Simbolično, on je vratio ostatke pisca Husejina Džavida koji je
umro u izbjeglištvu u Sibiru 1941. godine u vrijeme Staljinovog čišćenja, i na
taj način probudio u srcima Azerbejdžanaca nacionalni ponos. Istovremeno, on je
održavao dobre odnose sa generalnim sekretarom Leonidom Brežnjevom i izbjegavao
sukobe sa Moskvom. Životni put Hejdara Alijeva ispunjen je mnogobrojnim
preprekama i vječitom težnjom i borbom za Azerbejdžan. Ubrzo, zbog svojih jakih
stavova za slobodu Azerbejdžana, pada u nemilost političkog rukovodstva SSSR-a.
Pošto je pripadao konzervativnim anti-reformskim snagama u SSSR-u, Alijev je
bio prisiljen da napusti službu, službeno iz zdravstvenih razloga, ali pozadina
je bila sasvim drugačija, težnja za slobodnom Azerbejdžana otrgnutom od ruske
dominacije. Zbog krvoprolića koje je Sovjetska vojska počinila nad
nevinim stanovništvom glavnog grada Azerbejdžana Bakua 20. januara 1990.
Godine, Alijev je nastojao da kazni organizatore i počinioce. U znak protesta komunističkog
rukovodstva SSSR-a Alijev je napuštio Komunističku partiju u julu 1991. godine,
i postao potpuno posvećen teškoj, ali pravednoj borbi za obnovu nezavisnosti
Azerbejdžana.
Po povratku u
Azerbejdžan u julu 1990. godine, Alijev je prvo živio u Bakuu, a zatim u
Nahičevanu. Iste godine izabran je za zamjenika u Vrhovnom Sovjetskom Savezu
Azerbejdžanske SSR. Između 1991. i 1993. godine bio je predsjednik Narodne
skupštine Nahičevanske autonomne republike i zamjenik predsjednika
Azerbejdžana. Na osnivačkoj skupštini Nove azerbejdžanske stranke održanoj
1992. godine u Nahičevani izabran je za njenog predsjednika. Na prvim
demokratskim izborima održanim u septembru 1991. godine, za predsjednika je
izabran Ayaz Mutallibov, generalni sekretar Azerbejdžanske komunističke partije
koji nije imao protiv-kandidata. Mjesec dana kasnije, 18. oktobra 1991. godine
Azerbejdžan je postao nezavisan od Sovjetskog Saveza. Mutallibov je nakon niza
poraza u ratu u Nagorno- Karabahu i Jermenskog masakra od strane Jermena u
Hodžaliju postao veoma nepopularan. U martu 1992. godine napuštio je položaj
predsjednika, ali ga je Narodna skupština ponovno izabrala dva mjeseca nakon
predsjedavanja. Novi izbori su održani u junu 1992. godine. Na izborima je
pobijedio Abulfaz Elčibej, lider nacionalnog fronta. Alijev, koji je tada živio
u Nahičevani, nije mogao da se kandiduje.
Elčibej nije bio
u stanju da se nosi sa frakcijskim bitkama unutar azerbejdžanskog nacionalnog
fronta ili da ovlada režimom koji su bivši komunisti držali; štaviše, on nije
imao nikakvu vlast nad oružanim snagama. Zbog masovnog azerbejdžanskog poraza u
Karabahu, Elčibej je uklonio jednog od ključnih komandanata u ratu, Surata
Huseinova. Huseinove jedinice su stoga u junu 1993.godine dovele do otvorene
pobune protiv Elčibeja i zauzele grad Gandža i krenule prema glavnom gradu
Bakuu. Da bi se izbjegao državni udar Elčibej je pozvao Alijeva da posreduje u
nastaloj krizi. Alijev je prihvatio poziv i stigao u Baku avionom. Njegov
dolazak u Baku označio je kraj vladavine Elčibeja. Alijev je radio brzo.
Pregovarao je sa Huseinovom čije su jedinice okupirale Baku. Huseinov je ubrzo
dobio mjesto premijera, ali ga nije dugo zadržao. Alijev je 15. juna 1993.
godine izabran za predsjednika Narodne skupštine Azerbejdžana, čime je
privremeno stekao predsjedničku vlast. Tri dana kasnije, Elčibej je otišao u
svoj dom u selu Keleki kod Nahičevana. U međuvremenu je Alijev napravio
referendum kojim je Elčibeju izglasato nepovjerenje. Alijev je izabran za
predsjednika 3. oktobra 1993. godine sa 98,8% glasova.
Kada je Alijev
stigao u Baku, Azerbejdžan je proživljavao poraz u mnogim oblastima. Rat za
Nagorno- Karabah je izgubljen, gradovi su prenatrpani izbjeglicama, ekonomija
je propala na ekonomskoj zoni bivšeg Sovjetskog Saveza. Rusija i Iran su imali
neprijateljski stav prema Azerbejdžanu, a Zapad nije bio zainteresovan.
Alijev je uspio da pruži stabilnost državi. On je ukinuo neke od Elčibejovih
odluka i tako uspio normalizovati odnose u okruženju. Najveći problem sa kojim
se suočavao Alijev bio je Nagorno-Karabah i okolna područja. Alijev je pokušao
da vrati nasilno otetu oblast. Da bi uklonio prijetnju, oslobodio je jedinice
posvećene Nacionalnom frontu. Pred njim je bio zadatak stvaranja stvarnih
oružanih snaga. U decembru 1993. godine Alijev je pokrenuo novu vojnu kampanju
u Karabahu koja je trajala do proljeća 1994. godine. U maju 1994. godine,
posredstvom Rusije, postignut je sporazum o okončanju
jermensko-azerbejdžanskog, Nagorno-Karabahskog rata.
Alijev je
pokušao popraviti odnose s Rusijom i Iranom te istovremeno izgraditi bolje
odnose sa Zapadom. Vodio je spoljnu politiku balansiranja za koju je vjerovao
da je neophodna radi preživljavanja Azerbajdžana u nezgodnom okruženju, te radi
oživljavanja privrede. Uspješno je vodio spoljnu politiku s Iranom te se nije
uzdizao pred Rusijom, što je bila taktika njegove realne politike. Alijev je
održavao dobre odnose sa Turskom preko dobrih odnosa sa turskim predsjednikom
Süleymanom Demirelom. Tursku je smatrao strateškim partnerom i vratima prema
Zapadu za azerbajdžansku privredu, te je zbog toga vjerno održavao
prijateljstvo sa njom. Takođe Turska je bila siguran prolaz za azerbajdžansku
naftu prema zapadnom tržištu. Hejdar Alijev, jedan od najvećih sinova Azerbejdžana
uspio je da uzdigne Azerbejdžan na najveći stepen poštovanja u političkom i
ekonomskom svijetu. Njegov neumorni pregalački duh je ujedinio sve
Azerbejdžance i vratio Azerbejdžan na ponosne puteve slave i uspjeha. U kulturi
nema značajnog stvaraoca: književnika, pisca, prosvjetitelja, filozofa sa
područja Azerbejdžana od najranjih vremena, da mu aktivnošću Hejdara Alijeva
nije podignut spomenik, muzej, ili mauzolej. Hejdar Alijev je umro 12. decembra
2003. godine u 80 godini života. Hejdar Alijev je sahranjen u Aleji počasnih
građanja. Njegov grob posjećuju Azerbejdžanci za koje se on svim srcem borio do
poslednjeg trenutka svog života.
1 Komentara
ensusty Postavljeno 11-03-2023 11:28:38
buy cialis online 20mg Formal analysis K
Odgovori ⇾