Istorija

Dušan Ičević

Srpstvo ugašeno!?

Jun 22, 2024 0 Komentara

(15 riječi)

Šok Radoš Ljuši, velikosrpski bojovnik, istoričar ponavljač objavio je tekst pod naslovom „Ne verujte Crnoj Gori” u „Politici” 23. juna 2021. godine. Ponovio, u Politici, 17. juna 2024, i naglasio: „Nikada odnosi dveju novovekovnih srpskih država, Srbije i Crne Gore, nisu bili dobri. I nikada nisu bili lošiji nego danas, pa se može reći da je sada Crna Gora najveći neprijatelj Srbije i Srpstva.”  Nastavlja sa netačnostima: Odnose istog naroda, u dvema državama, remetila je netrpeljivost, koja se ispoljavala na državnom i narodnom nivou. Krajnje je vreme, i jedino ispravno rešenje, da naše buduće odnošaje oslovljavamo kao srbijansko-crnogorske odnose, jer je reč o dve države i, sve više verujem, dva susedna i nebratska naroda. Rado ponavlja netačnosti da su, kako sam kurzivom označio da je Crna Gora srpska država i da su Srbi i Crnogorci isti narod, čime, dosljedno, poriče crnogorsku naciju.

Ne može da prežali, pa krivotvori da su komunisti, pre svega crnogorski, u ime Partije i Broza, konačno razdvojili braću i stvorili crnogorsku naciju. Ne pominje miloga Milovana Đilasa, koji slovi za kreatora, praktično negatora crnogorske nacije,  ni Dobricu Ćosića koji je to pripisao Kominterni. Istorijska istina je: Podgorička skupština održana pod nadzorom srpske okupatorske vojske, završena je objavom: Od danas više nijesmo Crnogorci, od danas smo Srbi!

Oglasio je šok Radoš: “Glasanjem Crne Gore u UN za rezoluciju o genocidu u Srebrenici – Srpstvo je konačno ugašeno, (moj kurziv, D. I) delotvornom rukom Montenegrina. Pita, naizgled naivno: “Zašto predsednik Skupštine Crne Gore, ljubitelj Srpstva, ne podnese ostavku posle ovakvog sramnog čina u Njujorku? On je najbolji primer prodaje svog naroda za fotelju Njegoševu. Da li on ima obraza da ubuduće dolazi u Beograd…” Bez-obrazan režimski istoričar kori Vučićevoga privrženika i poslušnika. Odavno je poskočica: “Ne daj, bože, da se Srbi slože!” Posrbica Radoš muti, pomiruju Svesrpski sabori…

Ne posustaje: Za sve su krivi Crnogorci. “Srpstvo je razbijeno u paramparčad nebratskom politikom Crne Gore i Montenegrina. Nabraja, s pozivom na “ljudski razum da odredi šta je gore u 20. stoleću u srbijansko-crnogorskim odnosima: Božićna pobuna (1918), proglašenje Crne Gore za jednu od jugoslovenskih republika, izlazak Crne Gore iz SRJ (2006), priznanje otcepljenog Kosova NATO snagama sa otvaranjem ambasade Crne Gore u Prištini (2008) i glasanje o genocidu u UN (2024). Više od jednog veka borila se Crna Gora da se odvoji od Srbije i u tome je uspela, uz svesrdnu podršku Zapada. Neka joj je sa srećom”… Zahvala. Završava sa predlogom da Srbija povuče korejsku granicu između dve države, što je suprotno ranijim porukama da nema granica među  Srbima. Za njega je ovo “poraz Srbije i Srpstva, a ne poraz Crne Gore; ona je ovo htela” Mrzitelj svega crnogorskoga: “I treba je pustiti da uživa dok joj glave ne dođu Albanci s juga i Hrvati sa severa”. Mogao bi da doda, iz istorijskoga iskustva: Srbi odsvukuda! Preporučuje: Srbijanci bi morali, tada, s cinizmom da posmatraju njenu sudbu, prema kojoj je vodi nemerljiva nezahvalnost prema Srbiji i Srbijancima , kao i Rusiji i Rusima. Ne postoji više nijedan razlog da se ima poverenje u Crnu Goru i njene Montenegrine”.

U mojim tekstovima poprije,  knjigama, žustro polemišem sa Ljušićevim izjvama o Crnogorcima. Zapoceto je već o najavljenim referendumima 1992. i 2000. godine za nezavisnu Crnu Goru. Tada je izvrijeđao Crnogorce, na što mu je žestoko uzvratio na pamflet, kako naziva Ljušićev tekst, dr Aleksandar Drašković, kolega sa Filozofskoga fakulteta (umećem, koliko znam iz razgovora s njim: “Srbin porijeklom iz Crne Gore”), zamjerajući mu na netačnostima i “pakosluku”. Ljušićevo vonjivo štivo, naglašava, vrvi provokativnim i uvrjedljivim tvrdnjama o Crnogorcima…[1] Prof. dr Radoš Ljušić je urednik Enciklopedije u kojoj je zapisano da su Crnogorci – Srbi, da se stanovništvo Crne Gore izjašnjavalo kao srpsko, da su Vojislavljevići, Balšići, Crnojevići i Petrovići srpske dinastije.[2] Navodim:

„Nacionalni istoričar dr Radoš Ljušić devedesetih godina jadikovao je zbog razdrobljenoga srpstva; nepodnošljivi su mu, u ponovnom ujedinjenju Srbije i Crne Gore, srbijanski Crnogorci koji su sebe smatrali pripadnicima crnogorskoga naroda ili crnogorske nacije odjelite od srpskoga naroda i srpske nacije.[3] Naknadno je valjda shvatio da je politika Crne Gore bila dalekovidija od srbijanske politike tokom Prvoga svjetskoga rata, iako je kralj Nikola bio protiv ujedinjenja srpskoga naroda ako ono ne bi bilo ostvareno pod njegovom dinastijom. Cetinjski dvor i manji broj Crnogoraca bio je za očuvanje Crne Gore. Naglašava da oni nijesu bili zainteresovani za jugoslovensku zajednicu i da ih je „srbijanska politika uvukla u ovu na brzinu i nedovoljno osmišljenu državu“. Ljušić je za nezavisnu Srbiju, koja je i sa dobrim i sa lošim režimom bila i biće majka svekolikoga Srpstva. „Samo je ideja o Srbiji večna i stamena“. Zato je za njega sa nacionalnoga stanovišta 1918. godina „najveći promašaj u srpskoj povesti“.[4] Profesor očigledno žali što tada nije stvorena Velika Srbija, zvala se i Savezom srpskih zemalja“.[5]

Kolika je žudnja za svojom/svojim državama pokazuje se što se uporno tvrdilo da su Crna Gora i Srbija dvije srpske države. U nastupu ratova u bivšoj Jugoslaviji najavljene su i osnivane, makar privremeno, brojne srpske države/državice....  Radoš Ljušić je ushićeno oglasio:

„Srpski narod je na putu da ima najviše država na svetu.[6]

Ljušićevo snatrenje više priliči kakvome humorističkome štivu, ali je previše ozbiljno i opasno/opako u – namjerama.

U toku ratnih zbivanja u Bosni i Hercegovini i u Hrvatskoj proglašeno je, kao sa Ljušićevoga spiska, više SAO (samostalnih autonomnih oblasti, sa nazivom Krajina) koje su bile vrsta državica u državi. U ishodu Dejtonskoga sporazuma opstala je samo Republika Srpska u sastavu Bosne i Hercegovine.

Svi Srbi u jednoj državi moguće je samo u Velikoj Srbiji, svejedno kako je ko zamišljao, želio ili krojio“[7]

Putovanje Crne Gore u Evropsku Uniju ne smije da skrene u srpsko bespuće.

U Podgorici, 18. juna 2024. godine