Piše: Tijana Lopičić

Nedavno su crnogorski mediji izvijestili o privatnoj posjeti Filipa Karađorđevića, neosnovano upotrebljavljajući i titulu nekog i nekakvog princa. Filip nije i ne može nositi titulu ikakvog princa, budući da su sve titule Karađorđevića ukinute 29. novembra 1945. godine, kada je kraljevina Jugoslavija postala socijalistička federativna republika.

„Svjestan sam značaja i istorijskih veza moje porodice i Cetinja. Iz tog razloga mi svaki dolazak na Cetinje mnogo znači i budi posebne emocije”, rekao je Filip Karađorđević posjetivši Cetinjski manastir, koji se i danas nalazi u okupacionim rukama služeći kao značajan element hibridnog rata.

Dakle, svaka čast gospodinu Filipu. Ovom konstatacijom, čak i više nego što može zamisliti, jasno govori o svojim moralnim načelima. Bilo bi poželjno da se nekad izvini Crnogorcima i da krvave ruke Karađorđevići nauče da drže dalje od Crne Gore.

Vjerovatno da gospodin Filip ispoljava neku vrstu demencije pod velikosrpskom propagandom, zato je vrijeme da njega, ali i ljude poput njega, podsjetimo na monstruoznu tiraniju sprovedenu pod  rukovodstvom njegovog prađeda Aleksandra Karađorđevića.

Takođe, treba istaći da su sve ovo posljedice djelovanja i odluka knjaza/kralja Nikole, čije su pretencizije na srpski prijesto, sa nizom kobnih odluka, omogućile okupaciju i aneksiju Crne Gore.

Prvo, Filip je posjetio Cetinjski manastir gdje je kršten njegov prađed Aleksandar Karađerđević. No, prećutao je da je  Aleksandrovim  dekretom ukinuta tradicionalna autokefalna Crnogorska pravoslavna crkva (CPC). Potom, nakon više od šest mjeseci bezuspješnih pregovara sa Vaseljesnkom patrijašijom plaćeno je  1.5 milion franaka. U Tomosu iz 1922. godine, koji je izdat na Aleksandrov zahtjev, jasno piše da je u sklopu ušla i autokefalna Crnogorka pravoslavna crkva – ona tradicionalna crkva čije postojanje velikosrpska propaganda negira.

Drugo, da su Karađorđevići bili okupatori, a ne nekakvi oslobodici, o tome svjedoči i zavedeni policijski čas, organizovanje Podgoričke skupštine, koja je sa pravnog aspekta bila nelegalna i neligitimna, što je u naučnoj studili jasno dokazao jedan od najznačajnijih srpskih pravnika Živojin Perić, 1940. godine. 

Treće, pod rukovodstvom Karađorđevića, a u saradnji sa crnogorskim izdajnicama, uputili su predlog 14. novembra 1918. godine Velikoj narodnoj skupštini u Podgorici (Podgoričkoj skupštini) da se zakopaju mošti crnogorskih svetitelja Svetog Vasilija Ostroškog i Svetog Petra Cetinjskog. Kako ovaj poduhvat nije uspio, decembra 1918. godine srpski vojnici su u  Nikšiću sproveli monstruozan čin – šetnja prazna tri kovčega sa imenima crnogorskih svetitelja i crnogorskom krunom, a na kraju sproveli opelo uriniranjem po kovčezima.

                                                            Povratak na mjesto zločina: FIlip Karađorđević na Cetinju

Četvrto, nije nadimak Aleksandru Karađorđeviću baš slučajno postao Aca palikuća. O Aleksandrovim piromanskim afinitetima pisali su i srpski mediji poput beogradskog dnevnog lista “Balkan” 23. avgusta 1922. godine, pod naslovom: “Ni pet odsto  crnogorskih kuća i imanja u ovoj zemlji nije izbjeglo požar i pljačku”.  Pisao je i beogradski list “Tribuna” u četiri broja, počev od 16. septembra 1923. godine, pod naslovom: “Pet iljada kuća se u Crnoj Gori pretvorilo u pepeo”.

Peto, kakva su sve užasavajuća nedjela pod rukovodstvom Karađorđevića sprovodili, može se naslutiti iz samo jedne rečenice tadašnjeg srpskog ministra Nastasa Petrovića, koji je avgusta 1924. godine, na tribini beogradskog parlamenta rekao sljedeće: ”Nećemo više ubijati, kao naši prethodnici, žene i djecu”.

Šesto, nije Karađorđevićima bilo dovoljno što su izbrisali crnogorsku državu, crnogorsku naciju i crnogorsku crkvu, već su nad preostalim stanovništom vršili i kulturni genicid kroz nasilnu integraciju srpskih simbola, u ovom slučaju četiri ocila ili ognjila, uz zabranu upotrebe tradicionalnih identitetskih obilježja na crnogorskoj kapi. Tek je 1938. godine podgorička ”Zeta” objavila da se stara kapa ponovo može nositi.

Sedmo, mogla bih u nedogled nabrajati nepočinstva Karađorđevića, ali ću završiti sa bježanjem Petra II Karađorđevića iz Crne Gore. Moram priznati da je to urađeno sa velikim stilom iliti pljačkom crnogorske imovine, 1941. godine u toku II Svjetskog rata. Da, istorija je i to zapisala na “obraz” Karađorđevićima.

Na kraju, poželjno bi bilo da ubuduće Filip Karađorđević adekvatno nauči istoriju ili da makar mudro zaćuti. Sve istorijske veze Karađorđevića i Petrovića, ali i Karađorđevića i crnogorskog naroda i Crne Gore, na kraju su se svele na nezapamćenu i najmonstruozniju tiraniju. Karađorđevićima su ruke uprljane krvlju naših predaka, a to su surove istorijske činjenice koje prećutkuju.