piše: Željko Vukmirović

Na Balkanu je poodavno utvrđen red za katastrofu. I oko toga je, a prateći činjenice i hronologiju, postignut jedinstven konsenzus, skoro dirljiva saglasnost. Prvo idu popovi, onda idu topovi, pa lopovi. Do ofucanosti rabljenja.

Kod nas, a nakon prvobitnog popovskog učinka u ratovima u Hrvatskoj, Bosni i na Kosovu, posebno se isticao instalirani srpski pop, a prema raznim verzijama promovisan u pukovnika i vodećeg izvršioca radova na putu, Amfilohije Radović. Svoju druželjubivost sa tadašnjim predstavnicima paravojnih formacija isticao je do predstave sopstvene superiornosti. Nije se libio da preuzme isključiva prava u bilo kom segmentu isplativom po srpsku crkvu.

Tako smo još 2002. godine i sa osvajanjem crnogorskog manastira Beška na Skadarskom jezeru, od strane srpske crkve upravo pod pokroviteljstvom Amfilohija, dobili prapočetak svega što se godinama kasnije dogodilo u histeriji zvanoj “ne damo svetinje” i uspostavljanju vlasti u Crnoj Gori pod direktnom nadležnosti srpske crkve.

Još tada je Amfilohije, a pod okriljem zajedničke države Savezne Republike Jugoslavije, bez ustručavanja zaprijetio tadašnjem crnogorskom Republičkom zavodu za zaštitu spomenika kulture da se ne miješa u poslove srpske crkve, posebno u preimenovanju imovine ili, što bi prost narod rekao, otimačini. Valja istaći i da je taj i takav pukovnik uživao srceparajuću blagonaklonost tadašnje republičke crnogorske policije koja je uredno okretala glavu od popovskih neimara, baš kao i bezrezervnu podršku ondašnje Vojske Jugoslavije koja mu je, u ono vrijeme i po prvi put, helikopterima dopremila metalne kontejnere za smještaj radnika na devastaciji okupiranog manastira. Metalna crkva na vrh Rumije je u istom aranžmanu i očigledno prema aspektima uspješne vojno – popovske saradnje stigla tek nekoliko godina kasnije. Oba posla su odrađena u najboljem vojničkom maniru, hitno i neodložno.

A onda je srpski pop Velibor Džomić, prije par godina, ukazujući na činjeničnu realizaciju jedne popovske smišljotine, hvalisavo i nadmoćno istakao brojčanu dominaciju srpske crkve u odnosu na crnogorsku vojsku, saopštavajući još tada da upravo srpska crkva ima više od 3.000 raspoloživih, svojih ljudi na terenu, po crkvenim odborima. I da je to više nego što Crna Gora ima vojnika. Ukratko, taj srpski pop je unaprijed odmjerio snage i odredio suprostavljene strane.

Sve ono sa dugim cijevima smo već ispratili 5. septembra 2021. godine, ispred Cetinjskog manastira.

Zato, ne treba da čudi učešće monaha srpske crkve na strani krivolovaca uhvaćenih u lopovluku na Skadarskom jezeru. A ni njegovo oslobađanje od krivice. A ne treba da čudi ni sarkastična pjesmica sa podgoričkih ulica dok se ukradeni krap iz pličine Skadarskog jezera još nije ni o’ladio.

“Luda noć, ja sam monah na lošem glasu u ovom gradu…”

Nije strašno, a?

Strašan je samo potvrđeni, poodavno ustanovljeni red za katastrofu.

Prvo idu popovi, onda idu topovi, pa lopovi. I ofucanost od rabljenja.