CG u srcu

Dušan Ičević

Krnje krivotvorine

Dec 21, 2023 1 Komentara

(15 riječi)

Krivotvorine su omiljeni način da se uzvise nacionalne vrline. Nacionalni istoričari su veliki meštri da pod izgledom neoborivih činjenica dokazuju kako su u pravu u svemu kada veličaju slavnu istoriju svoga naroda/nacije. Mitsko zaodijevanje istorijskih događaja i ličnosti umješna je i unosna djelatnost.

Krivotvorine su krnje jer su bez dokaza, i   – netačne.

Obiljem krivotvorina Srbi nastoje da popune i uzvise svoju istoriju, najviše, najčeće posrbljivanjem svega crnogorskoga.

Srpski istoriografi se revnosno trse da proslave Srpstvo. Začeta je Nova serbistica koja proklamuje da su Srbi Nebeski narod, Narod najstariji na svetu, od kojega potiču svi narodi, Bog je Srbin.   Srpski istoričar Radivoj Radić objavio je  kritičku knjigu Srbi pre Adama.[1]

Sebi su dali pravo da mogu da osvajaju, prisvajaju, posrbljuju sve što im koristi i godi.

Počeci srbske geopolitike vezani su za hristijanizaciju Srba. Začeo je  Sveti Simeon Mirotočivi, ranije Stevan Nemanja, u Osnivačkoj povelji manastiru Hilandaru 1198. godine da je „Bog nakon što stvori  nebo i zemlju, i ljude na njoj i blagoslovi ih i dade im vlast, postavi jedne za careve, druge za knezove, treće za vladare“. Zahvaljuje Bogu što je u neizmjernoj milosti i čovjekoljublju dao „našim dedovima i pradedovima da vladaju“ srpskom zemljom. „I postavi mene za velikog župana, narečenom na svetom krštenju Stefana Nemanju“.[2] I da je obnovio „svoju dedinu(…) pogibšuju svoju dedovinu“, a zatim produžava da je osvojio Zetu: „… i priobretoh od morske zemlje Zetu“, što znači da je Nemanjina „dedovina“ – Raška.

Izvođači radova, prema istorijskim prilikama, mogućnostima, potrebama davali su imena koja trenutno gode ili uspjehu vode: Velika Srbija, Srpski svet, Otvoreni Balkan...

Srpsku istoriju Crne Gore pišu srpski istoričari. „Čisto“i „čitko“ Istorija Crne Gore po Vikipediji, ćirilično, jeste – srpska.

Doskora se u srpskoj nauci slavila svetorodna dinastija Nemanjića, i Stevan Prvovenčani. Raniji vladari su spominjani, onako, uzgred. Kada se Srpska Sparta izmakla iz pokrova srpskoga integralizma žurno se i Duklja proglasila za srpsku državu, a Vladimir za srpskoga sveca. Zna se da je Dukljanski Mihailo Rex Sclavorum priznat od pape 70 godina prije navedenoga Prvovenčanoga.

Priznavanjem dinastije Vojislavljevića, osporili bi prvenstvo prvoorodne loze Nemanjića. A kult Nemanjića je okosnica Srpstva, srpske države i Crkve, u kojoj su svi vladari osim cara Dušana bili – sveci!

Poznato Garašaninovo Načertanije, zadaje da „temelj srpske politike” bude težnja „sebi priljubiti sve narode srpske koji ju okružavaju”. “Novo preporođenje srpskog carstva”, „zidanje carstva srpskog” je na tvrdom temelju „u carstvu srpskom 13-oga i 14-oga stoljetija i u bogatoj i slavnoj srpskoj istoriji”, posebno Dušanovoga carstva.[3] Zaokružuje: Bosnu i Hercegovinu, Crnu Goru, sjevernu Albaniju, Srem, Banat i Bačku. „Opšte sojedinjenje sviju Srbalja i provincija u jedno” zasnovao je na istoričeskom pravu i na jedinstvu narodnosti, „jednako poreklo, jedan jezik”, što je pomoglo da se prema nahođenju sve proglašava za srpsku zemlju.[4]

„Milostivi Bog“ uvijek je bio naklonjen Srbima da ispune imperijalne planove.

Uporište za srpsko porijeklo i srpsko nacionalno biće Crnogoraca nalaze i u krivotvorenju govora i dokumenata crnogorskih vladika i vladara. Naveo sam u knjizi Crnogorska nacija: u izboru:    „Tako je vladika Danilo postao vojevodič srpske zemlje. U zanošljivi i plameni govor vladike Petra Prvoga pred bojeve na Martinićima i Krusima Milorad Medaković[5] ubacio je: „neugašeno srbsko srce kuca, Srbska krvca grije“. Petar Prvi je izričit: „da smo Crnogorci, da smo narod, narod voljan, narod koji dragovoljno za svoju slobodu bori se do posljednje kaplje krvi i sami najmiliji život na međi svojih besmrtnih prađedova ostavlja: ali prokletoga vraga hristjanstva preko sebe živa ne pušta u slobodne nama drage gore, koje su naši prađedovi, naši djedi, naši otci i mi sami pravednom krvcom oblili“! Medaković se „poigrao“ i sa Gorskim vijencem uvodeći svoju umjesto Njegoševe gramatike (padeži, velika slova...)                     

Ponekad nema svjedoka za srpsko izjašnjavanje, napr. Njegoša, pa se mora vjerovati „prenosiocima“. Međutim, pokušava se da se nepostojećim ili „zagubljenim“ izvorima prida vjerodostojnost.      Rado se ponavlja za dokaz Njegoševa srpstva nedokazano izjašnjenje. Navodno je primjerak kalendara „Danica” Vuka Stefanovića Karadžića iz 1826. godine na Lovćenu, na Đurđevdan, ljeta 1833., Njegoš poklonio užičkome episkopu Nikiforu Maksimoviću i svojeručno napisao posvetu:                                                      

Ime mi je vjeroljub, prezime mi rodoljub.

Crnu Goru, rodnu grudu kamen paše odasvuda.

Srpski pišem  I zborim svakom gromko govorim:

narodnosti mi srbinska, um i duša slavjanska.          

Falsifikat je izveo dr Ljubomir Durković-Jakšić u knjizi Mitropolija Crnogorska nikada nije bila autokefalna, pozivajući se na svoj raniji tekst.[6]                 

Srpska propaganda obilato je koristila takvu Njegoševu „zakletvu“. Prepjevani su ustvari stihovi Lukijana Mušickoga iz pjesme V. Stefanoviću Serbljinu od Serbljina:                                                                      Ja Serbljin serbski čitam, pišem, I duhom serbskim k Rodu dišem,Pa pesmom srbskom dižem Rod.[7]

Istoriografija, koliko je poznato, do sada nije heruistički uspjela pronaći i objaviti original i autentični primjerak pomenutoga kalendara, na kojemu se nalaze navodna Njegoševa posveta i stihovi.[8]

Milorad Medaković je falsifikovao Danilov Zakonik iz 1855. godine. Svojevoljno je u original unio nikakve druge narodnosti do jedino srpske (moj kurziv, D. I).[9]

Odskora se zdušno ponavljaju krivotvorine, da ne upotrebljavam pravu riječ, da je:

Srpska pravoslavna crkva stvarala/ stvorila Crnu Goru;

da Crna Gora ne bi bilo bez izdašne pomoći Rusije;

da su ruski bogatuni/tajkuni (Deripaska…) finansirali uspjeh referenduma za nezavisnu Crnu Goru 2006. godine

Prema potrebi navodio sam činjenice koje opredjeljuju djejstvo spoljnih činilaca na crnogorsku državotvornost. Rusija je odnedavno ponovo u igri zbog vazdašnjih strategijskih intresa izlaska na topla mora, u kojima bi Crna Gora, ometanjem  ulaska u NATO i Evropsku Uniju, a povratkom u Ujedinjeno Srpstvo, bila pogodna vojna baza.

Podsjetiću na misao Petra Prvoga Petrovića Njegoša u jednoj poslanici:

Bog je visoko, a Rusija daleko!

Suština je: Život i sudbina Crnogoraca i Crne Gore nijesu ni na nebesima, u popovskoj odeždi, ni u Rusiji, koja brine svoje brige, nego u crnogorskoj borbi neprestanoj za slobodu, nezavisnost, dostojanstvo, pravdu, složnost…

Krivotvori se da je Boka Kotorska tek formiranjem NR Crne Gore, dolaskom komunista na vlast, 1945. godine, u drugome pokušaju, „ugurana“ u Republiku Crnu Goru. Pitao bih neznaveno: Gdje bi je „ugurali“ nego tamo gdje je bila vjekovima, otkada su nastale i razvijale se nezavisne države Duklja, Zeta i Crna Gora. Nažalost pripadala je tuđim državama: Mletačkoj Republici i Austriji, Austro-Ugarskoj.[10]

Nepopravljivu srpsku zanesenost srpskom Crnom Gorom ponavljaju i najviši srpski državnici  i istoričari sa titulama doktora nauka.

Toma Nikolić zvani Grobar, svojevremeni Predsjednik Republike Srbije, još dok je bio Šešeljeva uzdanica, istrajavao je u želji da Velika Srbija bude jedinstvena. A Ona, kada bude moguća, imaće granice na liniji: Karlobag-Ogulin-Karlovac-Virovitica. „Promeniće se svetske okolnosti. Jednog dana Srbi će imati prava da žive na svojim teritorijama...“[11] Na otvaranju spomenika Stefanu Nemanji u Beogradu Aleksandar Vučić, nabrajajući redom dinastije, ponosno izjavljuje: “Imamo su Srbi Vojislavljeviće”.[12]

Omiljena je tema srpskih istoričara da su Crnu Goru stvorili Srbi. Najgrlatiji je dr rokenrola Aleksadar Raković bez ijedne naučne činjenice. Poriče crnogorsku naciju kao tvorevinu Vatikana, hrvatskoga pravaštva, i Kominterne. Ne zavređuje naučnu raspravu, a dnevno-poitički nanosi smutnju.

Otrcana je priča da su Srbi obespravljeni, asimilovani, potčinjeni.

Tako: „Србима сваке године у Црној Гори, где нису донети идентитетски закони, буде укинуто неко право“. Isti tvrdi да је загранично српство практично најобесправљенија европска нација.[13]

Razjareni Raković i ranije providi da će nestankom Mila Đukanovića sve ponovo biti srpsko. I daje proizvoljna tumačenja crnogorske državnosti.[14]                          

Navodim ga zbog svuda prisutnoga, pa i u medijima Crne Gore, za(b)ludjeloga i ostrašćenoga glasnogovornika/trubača zvaične politike Srbije i Srpske crkve. Zagrcnuto i zbrzano poriče svaku mogućnost crnogorske nacije. U knjizi Crnogorski separatizam, Catena mundi, Beograd 2017) pojmovno  je svodi na konvertitstvo. Naravno, proizašlo iz – srpske nacije. Pogodne da se iz nje izrode crnogorska, makedonska, muslimansko/bošnjačka... nacije. „Vrhunac dna“ dosegao je zaključkom da je crnogorska nacija proizvod:    

Italijanskoga fašizma                                              

Pravaško ustaška       

Komunistička ujdurma.          

Navedeno nema nikakvoga doticaja sa crnogorskom nacijom niti ikakve naučne podloge i dokaza.[15] Na promociji knjige na Pravnom fakultetu u Beogradu Raković je zdušno podržan od izdavača, promotera i sa burnim aplauzima, naročito frenetičnim na najavu: Doći će vreme da se sto hiljada Crnogoraca sučele sa sedam miliona Srba!

Spremte se, spremte...

Učesnici skupa su zapjenili zloćom i mržnjom prema svemu što je crnogorsko. „Posljednja želja“ Rakovića je da se sve učini u sljedećemu popisu da Crnogorci svedu na 25% stanovništva u Crnoj Gori. Uzvraćeno mu je da je to srž imperijalnoga koncepta za stvaranje federalne države u kojoj  će Srbija biti Pijemont a republika Srpska i Crna Gora pridružene jedinice srpske države.[16]         

Istoričar dr Александар Стаматović „neprikosnoveno“, po tituli formalno, činjenički neznaveno, ustvrđuje: Власт преузима америчку доктрину, а српски идентитет Црне Горе приказује као вјештачки. Nastavlja: Црна Гора је до краја постојања свог државног суверенитета била српска држава.[17]

Netačno je da je „Комбинацијом комунистичке доктрине о црногорској националној посебности, са тезама два појединца – др Секуле Дрљевића и Савића Марковића-Штедимлије” – створен данашњи званични идентитет Црне Горе“. Nikakvoga udjela pomenuta dvojka nije imala u stvaranju crnogorskoga nacionalnoga identiteta, što sam opsežno raspravio u knjizi Crnogorska nacija: u izboru.[18]

Zagubio se autor u svojoj „znanosti“ kada „Појам нације, рода, племена“ nalazi u „бли­ској крв­ној, тј. ге­нет­ској ве­зи, и као та­кав се чо­вјек ра­ђа“. Možda i rađa krvno-srodnički, ali ne u – naciji. Novija istraživanja haplgrupa pokazuju svu zamršenost porijekla i genetske stukture.

“Zaslačio” je Matija Bečković, Reče mi jedan čoek:

„Ти Црногорци који кажу да нису Срби, морали би ићи на полиграф“.

U listu koji objavljuje navedene izjave postavlja se „nevino“ pitanje: Da li su Srbi stvorili Crnu Goru ili je nekako nastala mimo njih, pa je oni prisvojili? Sa ponavljanjem poznate lažavine da su uprkos današnjem montenegrinstvu svi vladari Crne Gore, navodeći ih poimenice, za sebe govorili da su Srbi.[19]                  

(Pro)srpske političke partije izvještile su se u krivotvornj propagandi. Udružila se klero-nacionalistička i (pro)četnička ideologija, demagogija i akcija u satiranju svega crnogorskoga. Izdvojiću samo, nakratko, djelanje vrhovnih poglavara Srpse crkve u Crnoj Gori.

Združeno, crkveni velikodostojnici SPC poriču svaku samosvojnost Crnogoraca. Izdašan u krivotvorenju otkako je došao u Crnu Goru jeste Risto Zlousti, mitropolit SPC u Crnoj Gori. Pop/nadpop Crnu Goru vidi samo kao popovsku tvorevinu.

Ne zavređuju pomena Amfilohijeve prostote/kletve da su nacionalni Crnogorci  komunistički nakot ili kopilad iti rugobe/klevete Patrijarha Srpse crkve Irineja da je „položaj SPC u našoj zemlji danas gori nego u vrijeme okupacije Osmanlija, a Srba kao u vrijeme ozloglašene fašističke Nezavisne države Hrvatske (NDH)“(moj kurziv, D. I).[20]

U svakoj pravnoj državi takve osobe bi bile persone non grata.

Izjave najviših crkvenih velikodostojnika SPC pokazuju koliko su ostrašćeni i prozelitski nastrojeni u poricanju svakoga prava CPC i Crne Gore.[21]

Mitropolit Amfilohije izriče epohalnu neistinu, da Srpska pravoslavna crkva “800 godina postoji ovdje”. Prije 800 godina jeste imperijalna sila tada Raška, pa Srbija okupirala Zetu/Crnu Goru, i vaspostavila prvu eparhiju srpske crkve. Tadašnja Srpska pravoslavna crkva, kako se sada krsti, bila je nekanonska, i trajala je samo dok su Nemanjići, i nakon raspada srednjevjekovne srpske države, nakratko, srpski despoti, nastavljači. Otada je u Crnoj Gori u vrijeme Balšića katolička, djelovala Crnogorska crkva, koju je Ivan Crnojević ozvaničio 1485 godine. Pod osmanlijskom vladavinom Pećka ptrijaršija je bila ustanova u sistemu osmanske vladavine, do ukidanja 1766. godine.                                              

Crnogorska crkva je djelovala nezavisno: narodna, borbena, oslobodilačka, vjerujuća u pravome hrišćanskome obličju.

Na Svečanoj akademiji otvaranju Hrama Hristovoga vaskrsenja u Podgorici, na  1700. godišnjicu Milanskoga edikta cara Konstantina rekao je netačnosti, u „istorijskome pregledu“:

da je Dioklea/Duklja, rimski municipijum, prethodnica Podgorice, koja je poseban grad,

da je Stevan Nemanja rođen u Ribnici, nego u župi Ribnici. Rijetki su gradovi u svijetu nazvani po imenu rijeka. Za Ribnicu nema nikakvoga arheološkoga ili pisanoga dokaza. Nemanja je rođen u Spužu.

da je Nemanja ujedinio Rašku i Zetu. Zetu je pokorio “ognjem i mačem”, srušivši sve gradove, osim Kotora.

Svetorodna loza Nemanjića je sve i svja. Nijesu pomenute dinastije Vojislavljevića, Balšića i Crnojevića. Dinastija Petrovića je priznata, kao srpska dinastija. Crnogorska država Duklja se ne spominje. Vladimir je dukljanski/zetski/crnogorski svetac.

Posvojio je za Srpsku pravoslavnu crkvu sve crkovne kulturno-duhovne vrijednosti u Crnoj Gori.

Pominje se Crna Gora, ali ne i Crnogorci.

Primijenjene krivotvorine su uspjele da se uvjerenjem Ministarstva pravde eparhijama Srpske crkve u Crnoj Gori prizna status pravnoga lica od početka XIII vijeka, čime se SPC daje istorijski kontinuitet.

Omiljene su dr Ristove izmišljotine: a) da je nasljednik Svetoga Petra Cetnjskoga, ne kao mitropolita Crnogorske crkve, nego zaposjeo stolicu uzurpatorske SPC. b) da su Turci 1575. godine srušili crkvu na Rumiji, što mu je dalo povod i pravo da pobode metalnu sklameriju u vrh Rumije. Nikada ondje nije bilo crkve. Narod svih vjera iznosilo je  kamenje i slagalo ga u vrh Rumije. Na naredbu da sruši postavljenu skalameriju nije hajao.                                                                             Povodom rasprave o novome Zakonu o slobodi vjeroispovijesti izrečene su mnoge netačnoti, ali ih neću nabrajati.                                          Vrhunac nesojluka mitropolita SPC Amfilohija bila je kada je CPC nazvao autofekalnom crkvom. Uprkos ukidanju verbalnoga delikta, takva izjava spada u ustavnu zabranu vjerske i rasne mržnje. Brojne su krivotvorine kojim obiluju Amfilohijeve izjave, ali ih neće nabrajati. o crnogorskoj naciji.                                                           Izborom novoga Mitropolita Joanikija II nastavlja se krivotvorenje, posebno raspravljam.                                                                                   Novi Patrijarh Porfirije hoće da izgubljeno Kosovo „Kolevku Srpstva“ namiri umišljenim novim duhovnim rodnim mjetom... početkom i korijenom.  „Otkriva“: “Svaki Srbin, gdje god se nalazi, pravoslavne vjere, može reći da je Podgorica njegovo duhovno rodno mjesto. Svi smo na neki način odavde potekli. Iz tog razloga, ovdje u Podgorici, ne postoji nikakva potreba da nam bilo ko kaže ko smo i šta smo. Ovdje znamo koja je naša vjera, ko su naši preci, kojim jezikom govorimo i kom narodu pripadamo... U Podgorici je “duboko zasađen naš početak i naš korijen…..“ Ponavlja poznatu priču, bez dokaza, da je u Podgorici “rođen (je) srpski župan Stefan…” i da je župan Stefan “odavde dejstvujući ujedinio (je) Rašku i Zetu”..[22]

Srpski patrijarh Porfirije došao je na proslavu desetogodišnjice Hrama Hristovoga Vaskrsenja, sa osnovnom namjerom da u predpopisnoj kampanji objavi kako se  valja boriti za Srpstvo svuda i u svakoj prilici. Crnogorski zvaničnici su gostoljubivo,  poslušno, prećutali popovsku, prozelitsku, politikantsku pridiku poglavara i poglavnika tuđe crkve

U najnovije vrijeme mijenja se zvanična srpska istorija i po načelu Srbi svi i svuda, odvajkada i zavazda, sve se posrbljuje. Vrhuni Srpska Vikipedija krcata krivotrinama. Posrbljuje, zapravo potire, sve crnogorsko bez istorijske i naučne istine.[23]                                             Krivotorine imaju propagandnu prođu prema potrebama, trenutno u Popisu stanovništva. Neprekidnim ponavljanjem postepeno se usađuju u svijest savremenika i postaju djelatne protiv neistomišljenika i tuđina. Brojne su krivotvorine o Srpskom biću Crnogoraca, o Srpskoj Sparti, Srpskome moru, Srpskoj kulturi, Srpskoj crkvi, Srpskim svecima, Srpskome jeziku, Srpskome Njegošu Srpskim dinastijama, Srpskoj DukljiZeti/Crnoj Gori... Ne posustaje se u ponavljanju kao „svetih istina“                 Istorijska činjenica je da su Dukljani/Zećani/Crnogorci samosvojan narod/nacija, što svestranije obrazlažem u svojim knjigama i spisima o crnogorskoj naciji. Naravno, ne sporim pravo da se svako izjašnjava po sopstvenome izboru, kako čini i oko 29% Srba u Crnoj Gori. Protivim se: naučno, činjenično, dokazljivo da u Crnoj Gori postoje samo – Srbi!     

          Crnogorski narod/nacija oposebljavaju se, oblikuju, u razvoju na viševjekovnim bojevima i ratovima za slobodu, nezavisnost i ravnopravnost. Prva nezavisna država Južnih Slovena, Duklja, neposredna narodna demokratija i odlučivanje na Opštecrnogorskome zboru, samorodica prava, načela i mjerila čojstva, vrijedna kulturno/duhovna baština, crnogorski jezik, autonomna Crnogorska crkva  čine temelje crnogorske nacije.              

            U „oslobođenoj“ Podgorici 18. decembra 2023. godine