Goran Sekulović: Hommage Podgorici (XIII)
Iz knjige Gorana Sekulovića ‘’Hommage Podgorici’’, sa podnaslovom ‘’I ljudima koji su je nosili u svom srcu i stvaralačkom duhu'', koja će se uskoro publikovati, objavljujemo u nastavcima esej ''Morača, Ribnica, Gorica… ili: Od ’Labud plaže' do 'Bemax Arene' i dalje niz obale Morače do 'kraja bedema' grada''.
Na ovom mjestu mi dolazi asocijacija u vezi jedne misli i ideje
Pavla Mijovića, kojom je htio da do kraja osmisli i oplemeni te stavi u
funkciju nacionalne, istorijske i kulturne memorije kompletan prostor na obje
obale Morače, i sa strane hotela ''Podgorica'' i nagrađenog projekta Svetlane
Kane Radević i sa strane utvrđenja na ušću Ribnice u Moraču: ''Jedna komponenta za koju bi se trebalo založiti je kompletiranje ovog srećno započetog pokušaja prilagođavanja prirodnim i istorijskim relejima titogradske arhitekture sa pandanom na drugoj strani rijeke – staroj gradskoj tvrđavi koju već dugo narod naziva Nemanjinim gradom. Ona je arheološki ispitana i za nju je predloženo adekvatno
rješenje. Nečiji nehat ili nerazumjevanje godinama su kočili izvođenje jednog
započetog posla, uklapanje Nemanjinog grada u živi organizam izgradnje
Titograda kome stoji kao ruglo u samom centru grada.
Poslije Radevićeve egzibicije, koja je uvažena kao primjer za
dublje razmišljanje i nove ambicije u građevinarstvu isprepletenom ostacima
kulturnog nasljeđa, trebalo bi već jednom da se shvati da je Nemanjin grad
Titogradu ono što i citadela staroj Budvi – oaza u pustinji jednoličnog novog
urbanizma, koji je obezličio i jedan i drugi grad. U tu oazu bi se moglo
pobjeći na osobit način – pogledom sa terasa novog titogradskog hotela,
izronulim iz pećinskih obala rijeke kao himera stare Podgorice. Samo rekonstruisana
titogradska citadela, konzervisana i uređena kao svojevrstan muzejski objekt,
mogla bi da bude odgovarajući pandan tek podignutoj građevini.
Svetlana Radević je poštovala tu uzajamnost. Zašto da se tragom
te nove inicijative ne istraje? Zašto da se ne uradi ono što je prije
nekoliko godina, kad je podnesen prijedlog za očuvanje i oživljavanje istinskih
vrijednosti starog podgoričkog urbanizma i arhitekture, izgledalo prihvatljivo
i izvodljivo, a sad evo, nanovo aktualizovano? Tek dopunjeno uređenjem
Nemanjinog grada i njegovog ambijenta na suprotnoj strani Morače kao tražene i
srećno nađene poente na kojoj bi se sa terasa novog hotela mogao da odmara
pogled, zaustavlja misao i evokacija, oplemenjuje perspektiva i horizont – tek
tako kompletirano nagrađeno djelo postalo bi osmišljeno do kraja.’’[1]
Slična ideja Mijovićevom razmišljenju jeste poduhvat da se cijeli prostor
obala Morače i Ribnice dovede u odgovarajući sklad sa prirodnim, kulturnim i
istorijskim obilježjima, vertikalama i velikanima Podgorice! Nešto se već
uradilo na ovom planu: spomenimo samo predivno rekonstruisan, praktično
novosagrađen objekat Galerije Rista Stijovića na mjestu njegove nekadašnje
rodne kuće u Staroj Varoši blizu Sahat kule.[2] Dakle, od početne tačke objekta ''Labud plaže'' preko visećih-pješačkih
mostova – Moskovskog pješačkog i starog visećeg, ali i uzvodno od
rekonstruisanog i obnovljenog pješačkog mosta (izgrađenog na mjestu
postavljenja pontonskog mosta od strane proleterskih partizanskih jedinica
prvih dana po oslobođenju) koji nosi ime istaknutog podgoričkog i crnogorskog
pionira neimarstva građevinskog inžinjera Andrije Kažića a spaja Malo brdo i
Zagorič – i mosta Blaža Jovanovića (arhitekte Branka
Žeželja), te uz produženje šetačke staze od Sastavaka pa dalje niz lijevu obalu
Morače sve do mosta Junion Bridža (koji se izgradio na mjestu zvanom Konjski ulaz)[3] – pa zašto ne i dalje niz lijevu ili pak desnu obalu Morače sve do tzv.
Krivog mosta i još dalje do mosta na Morači, tj. do početka ili kraja
saobraćajnice-ulice Vojislavljevića pored raskrsnice prema Cetinju i
Danilovgradu i Nikšiću – stižemo tako do kraja urbanog podgoričkog toposa, sada
samo u ideji, planiranog, slućenog i željenog, a realno mogućeg i gotovo na
dohvat ruke stvarnog i konačnog, realizovanog.
[1] Pavle Mijović:“Ozloglašeno nasljeđe”, Cetinje “Obod”,
1971.g., prenešeno iz priloga: Pavle Mijović, časopis Čovjek i prostor,
178/1968, katalog Montenegro: Kontrast Landschaft, Architektur Kontext
[2] ''Što se tiče objekta galerije skulptura, ubjeđenja sam da objekat mora nositi trag vremena u kome nastaje nasuprot imitaciji ili ponavljanju postojećih zatečenih arhitektonskih oblika u kontekstu. Risto Stijović je
rođen u Staroj varoši u periodu prelaza iz devetnaestog u dvadeseti vijek, a
svojim djelom je vezan prevashodno za modernu skulpturu školujuči se i radeći u
Beogradu i Parizu. Autorov opus predstavljaju skulpture ne velikog gabarita, intimističkog
karaktera i svedene forme, tako da sam imao za cilj da geometrijom objekta
dotaknem svedenu formu 'iz komada'.'' (Arhitekta Aleksa Dajković, autor idejnog
rješenja kompleksa galerije ''Risto Stijović'', u razgovoru sa Jelenom
Pavićević Tatar: ''Ambijent koji živi poetiku velikog vajara'', ''Pogled'', časopis Inženjerske komore Crne Gore,
br. 42, maj 2023.g., str. 79)
[3] Publicista Svetozar Piletić u djelu „Saga o Podgorici“ zapisao je da su postojali pet ili šest ulaza u grad. Ti su se ulazi zvali Rog Ćerića, Guvno Stanića, Tećija, Tablja ili Tablja Bešlića, pored koje se nalazio Vojni stan i Konjski ulaz. Adulah Bato Abdić spominje Malisorsku i
Kučku kapiju kao ''dvije od nekadašnje četiri starovaroške
kapije, kroz koje se jedino moglo ući u grad.'' (''Podgoričke priče o mostovima
II: Džentlmenski sporazum na parapetu'', ''Komuna'', br. 14, februar 2015.g.)
0 Komentara