Piše: Ilija Despotović

Izglasani predsjednik Crne Gore Jakov Milatović sve očiglednije pokazuje da on ni približno nije onaj kako se pokušao predstaviti u svom inauguralnom govoru.Po svemu sudeći, ako mu se, kao olakšavajuća okolnost, uzme činjenica da je relativno mlad i da nema nikakvo državničko iskustvo,njegov politički potencijal ne prelazi nivo populističke retorike i isto takvog obnašanja funkcije koja ga je zapala u aktuelnom kontroverznom političkom kontekstu u Crnoj Gori.

Najnoviji „biser“ u tom smislu je Milatovićeva inicijativa da se podigne spomenik Dušku Jovanoviću bivšem, finasijskom policajcu , političaru,biznismenu, vlasniku medijske kompanije „JU Medija Info“, a uz to i direktoru i uredniku  lista Dan , čije ubistvo od prije 19 godina još nije razjašnjeno. Kakva je to potreba, nego jeftino populistička, politikantska, da se šef države petlja u to kome treba podići spomenik. Istina, svako ima pravo na prijedlog,ali treba imati osjećaj  šta  ide uz funkciju predsjednika ,,svih gradjana“, ili je namjera da se dokaže,u Pravo proptno,  od inauguralne poruke.

Uostalom,što če Milatoviću, kod toliko važnih pitanja iz nadležnosti koja pripada njegovoj trenutnoj funkciji,da se vraća u relativno daleku prošlost u kojoj on ni na koji način nije bio involviran, i da se kači za događaje o kojima, vjerovatno malo zna,o kojem  su prestali da pričaju i politički akteri iz tog vremena?Takođe, zar je predsjednikovo da presuđuje o trajnoj memorijalnoj počasti bilo kome?

U konkretnom slučaju, ima ko da se brine o Dušku Jovanoviću, i o tome da li mu treba podići spomenik.U prvom redu, i dalje postoji list koji je počeo da izlazi pod patronatom kompanije na čijem je čelu Jovanović bio, list koji već gotovo dvije decenije na svojoj naslovnoj strani postavlja pitanje“ Ko je ubio Duška Jovanovića“. Postoje i političke partije koje baštine političko i novinarsko djelovanje ubijenog Jovanovića.

Na kraju,o spomeniku uredniku „Dana“trebalo bi da se pitaju i novinarska udruženja. Ima ih , bar formalno, dva –tri. Jer, eventualni spomenik Jovanoviću ne bi bio samo memorijalno obilježje njemu samom, nego i cijelom novinarstvu tog vremena. Nije li, u tom smislu, potrebna neka vrsta saglasnosti u samoj profesiji o tom spomeniku?

Naravno, ako bi se tako stvar postavila, otvorio bi se čitavi niz pitanja. Bez ulaženja u sve okolnosti koje su uslovile „pojavu“ Duška Jovanovića kao novinara, a posebno njegovog ubistva, valja samo podsjetiti da on nije bio , što bi se reklo, autentični novinar. Milatović predlaže spomenik Jovanoviću kao novinaru.

Današnjom retorikom bi se kazalo da je Jovanović bio hibridni novinar. On je , prvenstveno, bio političar , u ulozi poslanika jedne partije. I u tom kontekstu je ušao i u vode biznisa i novinarstva. Ako je riječ o Jovanoviću kao personifikaciji „slobodnog novinarstva“, pošteno je kazati da u Crnoj Gori ima više onih kojima se ne može poreći da su , takođe, bili „slobodni novinari“ . Srećom, nijesu podnijeli žrtvu kao Jovanović, ali neki su i do dan danas ostali meta svojevrsne medijske, sudske i generalno javne šikane, zbog toga što su svjedočili, recimo,o pohodu „JNA“ na Dubrovnik , ili o nekim drugim dešavanjima od 90-tih godina u Crnoj Gori.

Dakle, spomenik bilo kome nije obilježje samo njemu, njegovog imena i djela, već i spomen jednom vremenu, svima koji pripadaju vremenu u kome je živio i onaj kome se podiže spomenik.

Inače, kad je riječ o novinarstvu U Crnoj Gori, od takozvane antibitokratske revolucije, pa sve do danas, mnoge činjenice koje se tiču te profesije i njenih poslenika , u najmanju ruku, su upitne. Prije svega, to se odnosi na takozvane novinarske nagrade, kome su i kako dijeljene. Ko je sve dobio takozvanu nagradu za životno djelo?

Novinarska udruženja, koja odavno, uglavnom, rade kao usko-interesne grupe, dobrim dijelom, srozala su i smisao svog postojanja, i kriterijume za vrednovanje novinara i njihovog profesionalnih dometa.Ima i slučajeva takve neprofesionalnosti da neki novinari , u svojim knjiškim zapisima o novinarstvu u Crnoj Gori, izostavljaju imena , recimo , nekih predsjednika Udruženja novinara Crne Gore.

I tako, o savremenom novinarstvu u Crnoj Gori, ostaju sumnjiva, pa i netačna, memorijalna svedočenja.