Zaista se čovjeku nakon čitanja tekstova Milojka Pantića, makar na trenutak, mora vratiti vjera u svjetliju budućnost kada su odnosi Srbije i Crne Gore u pitanju. I uopšte vjera u uspostavljanje stabilnijih dobrosudsjedskih odnosa na prostorima bivše Jugoslavije, koje već dugo i uporno  narušava srpska ekspanzionistička politika.

Milojko Pantić je bio vrhunski sportski novinar, jedan od nekolicine najboljih koje je ona stara, prava Jugoslavija imala. Covjek široke kulture i mudrog promišljanja. Častan, human i dobronamjeran.

Pantićevi tekstovi kod čitalaca bude  naklonost i simpatiju  prema tom, zbog politike koju decenijama unazad vode njegovi vlastodršci, napaćenom narodu, jer ubjedljivo potvrđuju da u njemu itekako ima onih

zdravomislećih i pravdoljubivih ljudi čiji uticaj na opše mišljenje u Srbiji, nažalost, još uvijek nije preovlađujući. Ima li išta dragocjenije od toga u vrijeme permanentnih verbalnih napada na Crnu

Goru od strane zvanične srpske politike koja,ne samo u Crnoj Gori, izaziva negodovanje i otpor svih progresivnih snaga. Koja, zašto to ne reći, počinje da relativizuje i tradicionalne emotivne veze između

dva naroda. Njegovi tekstovi vraćaju nadu da evropska Srbija nije mrtva, da u njoj živi dio populacije, iako za sada brojno manji, koji je okrenut evropskom sistemu vrijednosti. Vjerujemo, takođe, da mu zbog

svojih otvorenih stavova kada su srpsko-crnogorski odnosi u pitanju,u sopstvenoj državi i nije najlagodnije, jer nacionalisti i dežurni kritičari vrijebaju iza svakog ćoška. No, odvažni, nadmoćni duhovi

mnogo ne haju za to. Milojko uporno skreće pažnju na greške koje aktuelna vlast u Srbiji pravi prema Crnoj Gori. Ukazuje na pogubnost takve politike, skrećući pažnju na neophodnost potpunog zaokreta

ukoliko se želi da odnosi između dvije bliske države budu na nivou civilizacijskog trenutka, odnosno vijeka u kome živimo. On ukazuje na neophodnost pojačane mentalne i moralne higijene za sve one koji

odlučuju o sudbini Srbije i njenog naroda kao na procese koji moraju hitno otpočeti.

Neshvatljivu potrebu generacija srpskih političara, uz časne izuzetke, da Srbiju predstave kao veoma važnu i značajnu silu kojoj pripada da se paternalistički odnosi prema susjedima, da u njoj živi narod mimo naroda, jednom za svagda treba napuštiti u interesu njenog budućeg ukupnog napretka i mirnijeg suživota svih u regionu. Jer, sa globalnog aspekta, a svijet sve vise postaje globalno selo, sve male države su, manje više, podjednako "važne", svejedno imaju li šesto hiljada stanovnika ili šest miliona.

Na takva razmišljanja nas podstiču Pantićevi tekstovi pomažući nam da otkrijemo osnovne uzroke takve srpske politike i njenog pogubnog uticaja na kreiranje mišljenja srpskog naroda.

Na kraju želimo da iskažemo zahvalnost Milojku Pantiću, koji uz najveće poštovanje govori o Crnoj Gori i njenom narodu, sugerišući Srbima u Crnoj Gori da pokažu maksimalnu lojalnost prema svojoj matičnoj državi.

Zoran Vulević