Podgorica. Ulični čistači cipela  polako pripadaju prošlosti  jer ih je sve manje u  gradovima gdje su predstavljali jedno vrijeme  i naćin života toga doba a bili i svojevrsni  simboli  grada na čijim ulicama su zarađivalio za sebe i svoju porodicu.Ovaj posao uglavnom su obavljali Romi a najviše ih je bilo u većim i  glavnim gradovima bivših republika SFR Jugoslavije, sada država-Beogradu,Zagrebu,Sarajevu  a  svoje „radno mjesto" čistači su imali naravno i  u Podgorici. I dok kod komšija još postoje ljudi koji se bave ovim poslom, doduše samo po jedan  ili dva, u Podgorici ih odavno nema.A nekada su čistači cipela bili itekako potrebni jer cipele koje su se tada nosile bile su uglavnom kožne i skupe pa je njihovo kvaliteno  čišćenje značilo i njihovo duže trajanje.

Uz to, u decenijama koje su iza nas ljudi su mnogo više  pješačili nego sada  i to uglavnom  po prašnjavim i blatnjavim ulicama jer je afalt sporo stizao, ne  samo do sela nego i do gradova, naročito na periferijama.Zato su čistači cipela imali dosta posla i ljeti i zimi što je bio slučaj i u Podgorici gdje je  ulični čistač u ulici Slobode, uz terasu hotela „Crna Gora"  najviše imao posla.

Mušterije su uglavnom bili muškarci, žitelji grada i okoline  kao i gosti koji su dolazili u glavni grad a ulica  Slobode i hotel „Crna Gora" su bili nezaobilazna mjesta za sve. Žene su rijetko koristile ove usluge,da li što su bile  urednije ili štedljivije pa su same svoju obuću čistile,nebitno  ali je izvjesno da su muškarci u večini slučajeva koristili ove usluge.

Danas i muškarci i žene ne pješače kao nekad, automobilom se ide „od vrata do vrata" a  nema više ni blatnjavih i prašnjavih ulica,asfalt je  svuda i u selima i gradovima.Obuće koje se sada nose  takođe su lakše  za održavanje.To više nijesu isključivo kožne cipele i čizme, već i patike, sandale i papuče različitog kvalieta.Za     takvu obuću ne treba čistač cipela pa je zato  ovaj zanat kao i mnogi drugi otišao u zaborav.

B.Pejović