Korona i dokolica

Veselinov: Andrej, nijesi u pravu

Dec 11, 2022 1 Komentara

(15 riječi)

Nije tačan tekući stav srpskih iredentista da su Srbi u Crnoj Gori neravnopravni, već je tačno da se na načelu nacionalističke invazije odvija posrbljavanje i klerikalizacija državne administracije i školstva čiji je cilj padanje zastave Crne Gore. Tako se jedinstvo beogradske Crkve i naroda u Crnoj Gori svodi na izdaju Crne Gore i ugrožavanje nacionalne sigurnosti Srba

Piše: Dragan Veselinov

Vladika austrijsko-švajcarski Andrej Ćilerdžić je, po novembarskom osnivanju eparhije Srpske pravoslavne crkve u Rimu, kazao 4. decembra 2022. godine za beogradski Telegraf da su Crkva i srpski narod jedno telo, da je patrijarh Pavle Stojčević bio protiv rata, da su pacifističke i nedržavotvorne verske kongregacije, poput Jehovinih svedoka - sekte, da Srbi žive u Austriji tek posle 1690. godine (,,na poziv Austrougarske imperije“) i da su Srbi posle 1389. godine izgubili državu.

Ništa od toga što je kazao nije tačno. A sve što je kazao je kombinacija reakcionarne politike Srpske pravoslavne crkve, teološke zbrke i lične neobaveštenosti. To samo usložnjava njegovu poziciju vladike nadležnog i za Maltu i Italiju, i dodatno kompromituje uverenje vernika da popovi Srpske pravoslavne crkve znaju šta govore.

A koliko će ove, i druge stavove koje je izneo, pozdraviti slovenački katolički sveštenici koji su radi osnivanja eparhije poklonili srpskim pravoslavcima zgradu svoje crkve u Rimu, ne možemo znati.

CRKVA I SRBI

Ako su Srpska pravoslavna crkva sa postojećom politikom ,,svetosavlja“ i Srbi jedno telo, onda mira u Crnoj Gori nikada neće biti. Mira će biti tek kada crnogorski Srbi potčine popove Srpske pravoslavne crkve svojoj politici bratskog života sa Crnogorcima i priznaju Podgoricu - Cetinje za prestonicu nezavisne države Crne Gore.

Svi srpski kraljevi su Crkvu držali pod kontrolom i koristili je za svoje ciljeve. Ko može da navede ime ijednog srpskog kralja koji je presto predao patrijarhu? Narod je koristio crkvenu organizaciju za sebe jedino na tuđim teritorijama, u Turskoj u sistemu millet-bashi, i u Austriji i Mađarskoj, sve dok nije izgradio civilnu organizaciju i ostavio Crkvu u sekularnoj poziciji.

Tako je bilo i u Crnoj Gori u kojoj su upravo njeguški kaluđeri dizali državu na ravnoteži bratstava znajući da grčko hrišćanstvo traži carsku vlast, a ne vlast popova.

Svetosavlje kao crkvena politika postoji tek od 30-ih godina prošlog veka i pretrpela je slom, kako raspadom Kraljevine Jugoslavije tako i SFRJ, zajedno sa velikodržavnom politikom nacionalističkog Beograda pod Miloševićem. Jedina razlika između nje nekada i sada je u tome što je savremeni Beograd otvoreno vodi, dok je ranije to izvodio maskiranjem u centralističkoj karađorđevićevskoj Jugoslaviji i gađenjem na federalističku praksu u Titovoj socijalističkoj Jugoslaviji.

Pad ,,svetosavlja“ nipošto ne bi vodio uništenju Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori, već bi vodio jačanju njene stabilnosti, zajedno sa jačanjem ravnopravnih odnosa zastava Podgorice i Beograda. Dogodi li se što pre u Beogradu pad njegove kolonijalne politike, manje će nevolja biti za Srbe u Crnoj Gori.

Nije tačan tekući stav srpskih iredentista da su Srbi u Crnoj Gori neravnopravni, već je tačno da se na načelu nacionalističke invazije odvija posrbljavanje i klerikalizacija državne administracije i školstva čiji je cilj padanje zastave Crne Gore. Tako se jedinstvo beogradske Crkve i naroda u Crnoj Gori svodi na izdaju Crne Gore i ugrožavanje nacionalne sigurnosti Srba.

PAVLE MIROTVORAC

Velika je kultna zabluda da je patrijarh Pavle Stojčević (po ocu, on je Okrajnov) tokom 1990-2009. godine bio vođa miroljubive crkvene organizacije.

Mi napominjemo, istine radi, da je autor ovoga teksta lični svedok poziva patrijarha Pavla šefovima nekolicine opozicionih partija i vodećoj Socijalističkoj partiji Srbije da u Beogradskoj patrijaršiji potpišemo sporazum o srpskom jedinstvu radi predstojećeg rata u Hrvatskoj i jugoslovenskom prostoru. To je bilo u julu, 1991. godine. Osim jednog opozicionog predsednika, niko među nama to nije hteo da učini. Svako iz svojih ideoloških uverenja i političkih procena. U stvari, niko nije hteo da ga Crkva vodi, mada su neki učestvovali u ratovima.

Tek po tragičnom ishodu rata u Hrvatskoj i Bosni i Hercegovini patrijarh Pavle se pridružio beogradskoj opoziciji 1996. godine u demonstracijama, ali radi kažnjavanja Slobodana Miloševića što odbija da prizna da je izgubio i ratove van Srbije, i vlast u gradovima Srbije. Patrijarh Pavle nikada nije osudio protivustavno uništenje autonomija Kosmeta i Vojvodine pučističkim Ustavom Srbije iz 1990. godine, niti je ustao protiv međunacionalnog rata na Kosmetu 1999. godine, niti je pozdravio svršetak rata ,,Kumanovskim sporazumom“.

Iz nekog čudnog razloga se zanosio mišlju, možda i stoga što je bio dugogodišnj episkop raško-prizrenske eparhije, da će Albanci vratiti Kosmet Srbiji jer neće moći da se na njemu održe. Prorokovao je naglu ateizaciju Srbije i njeno potpadanje pod uticaj islama. Pogrešio je oko Kosmeta i invazije islama, ali oko ateizacije za vreme socijalizma nije.

SRBI U VOJVODINI

Vladika Andrej Ćilerdžić nije rođen u Jugoslaviji, već u Osnabriku, u Nemačkoj, u porodici srbijanskog političkog izbeglice. Dugo je živeo u Beogradu zbog školovanja na Bogoslovskom fakultetu, ali ga je vladika Irinej bački zadržao u zemlji kao protosinđela njegove bačke eparhije i postavio ga za arhimandrita Manastira Kovilj u Bačkoj. Bio je dugogodišnji sekretar patrijaršijske kancelarije za međunarodne crkvene odnose i šef kabineta patrijarha Irineja.

To svakako nije moglo da bude prepreka da bolje upozna političku istoriju srpskog naroda u Vojvodini. No, možda je ljotićevska atmosfera u njegovoj porodici to slabila. Otac mu je politički srčano učestvovao u radu ,,Zbora“ Dimitrija Ljotića kog je nacistička Nemačka finansirala od 1937. godine i jedino njegovoj partiji dozvolila da legalno, ali kvislinški, podržava Hitlerovu okupaciju Srbije. Bio je dobrovoljac u Ljotićevom Srpskom dobrovoljačkom odredu i borio se protiv partizana i šumadijskih četnika. Uspešno je emigrirao posle Drugog svetskog rata i u Nemačkoj je postao pop Srpske pravoslavne crkve. Patrijarh Pavle ga je nagradio ,,ordenom“ Svetog Save .

Ljotić je bio ubeđeni monarhista, antifederalista, zastupnik Musolinijevog sistema korporativne ravnoteže staleža bez prava naroda da direktno bira poslanike – već da to čine uprave poslovnih staleža i uprava seljačkog staleža, hteo je Srbiju kao poljoprivrednu državu i govorio je da Slovenci i Hrvati ne bi uspeli da samostalno žive bez Jugoslavije i srpske zaštite. Niko mu nije verovao, na izborima 1935. i 1938. godine osvojio je manje od jedan odsto glasova.

Zbog imitacije italijanskog fašizma i naklonosti prema Hitleru progonio ga je već knez Pavle Karađorđević, ali ga nije zatvarao, delom i zato što se posle bombardovanja italijanske avijacije Bitolja 5. avgusta 1940. godine uspešno sakrivao u jednom manastiru na Fruškoj gori, verovatno u ženskom Grgetegu. A muški Grgetek bi mogao podsetiti vladiku Andreja da je on iz 16. veka, pre 1546. godine (po Turcima), što proširuje njegovo znanje da su Srbi u Vojvodini tek od 1690. godine.

Vladika Andrej će verovatno primiti sa zahvalnošću i prošireno obaveštenje da Srbi nisu u Vojvodinu došli tek 1690. godine, već da vekovima pre toga žive u panonskoj ravnici i da imaju ćirilo-metodičke manastire i crkve još od vremena Sv. Save u 13. veku. Neće se najediti ako ga podsetimo na važni Srpski Itebej iz 1219. godine i benediktanski manastir u njemu (niko nije siguran ko su bili kaluđeri), na Manastir Mesić kod Vršca iz 1215. godine kog je osnovao Arsenije Bogdanović a Sava ga proglasio za igumana, na Manastir Zlatica kod banatske Bele Crkve i Manastir Kovilj u kome je vladika Andrej bio sabrat – oba su manastira iz 13. veka, na Manastir Vojlovica kod Pančeva iz 14. veka, i drugi. I, uostalom, Srbi koje je iz Šumadije i stare Srbije dovela srpska vojska sa crkvom patrijarha Arsenija Drugog Čarnojevića, su prelazili Dunav i Savu uglavnom 1691. godine. I nisu prelazili ,,na poziv Austrougarske“, jer je takva država stvorena tek u drugoj polovini 19. veka, već po sporazumu Čarnojevića sa austrijskim imperatorem Svetog rimskog carstva Leopoldom Prvim.

I mi ponekad, sigurno neoprostivo bolesno, mislimo da crkveni ljudi koji za nama mukom dolaze u Vojvodinu a poreklom i tuđim duhom su van nje, kao vladika Andrej i njegov politički instruktor vladika bački Irinej, zanemaruju njenu neponovljivu autohtonu srpsku istoriju kako bi je tumačili savremenom srbijanskom i bosansko-hercegovačkom političkom nadmoći.

To nije jedino nevolja Vojvodine, već i Crne Gore, koju srbijanska i bosansko-hercegovačka episkopska struja uče da nema prava na svoje nezavisno državno i crkveno biće.

ŠTO ANDREJ IMA PROTIV JEHOVINIH SVJEDOKA

Šizmatičko neprijateljstvo Srpske pravoslavne crkve prema svim protestantima, a posebno prema pacifističkim kongregacijama, proističe iz njenog nacionalnog shvatanja hrišćanstva i ratnog programa širenja srpske države.

Kako sve ,,kvekerske“ organizacije odbacuju nacionalnu državu kao neophodnu organizaciju hrišćana i odbacuju rat jer je on oblik vladavine Satane, one podrivaju Srpsku pravoslavnu crkvu i njen crkveni monopol u srpskom narodu. Ovu crkvu ,,nervira“ što su mnoge pacifističke kongregacije kod nas registrovane za slobodan rad, i u nemoći da ih protera iz naroda vređa ih nazivima ,,sekta“ jer je skandalizovana što dižu pojam hrišćanina iznad nacije i što ne ljube mačeve. To je razlog zbog kojeg u Rusiji pacifistički protestanti nisu registrovani i što upravo ovih dana Putin hapsi Jehovine svedoke i šalje ih na robiju. Jedini saveznik mu je Srpska pravoslavna crkva. Teško da će ikada Serena Vilijams, Jehovin svedok, doći u Putinovu Rusiju radi propagande tenisa. Zarobili bi je.

Miroljubive, bezbarutne hrišćanske struje opovrgavaju bilo kakvu nužnost rata i proglašavaju mir za apsolutnu vrednost bez obzira da li je on sa civilnog stanovišta pravedan ili nepravedan. One ne glasaju, ne uzimaju pušku, ne blagosiljaju topove i ne proglašavaju za svece ratne heroje, zločince i teologe rata, recimo, Nikolaja Velimirovića.

One ne ustaju protiv države iako je ona Satanino delo i nastoje da se maksimalno udalje od političkog života u njoj. Oni, kao alternativu, ustanovljavaju svoja socijalna ostrva života pronalazeći u porama zakona prostor za autonomno ponašanje. Sekularna država ih odlučno brani, jer su nemoćni. Mi smo, kao gost menonita i amiša u okrugu Lankaster u Americi 1987. godine, svedok oštrih intervencija policije protiv drskog ponašanja turista u područjima njihovih farmi. Njihov beg iz društva u auto-izolaciju je verovatno beznadan. I stoga su malobrojni u odnosu na ratne i državotvorne rimokatolike, pravoslavne i protestante, i tim pre je groteskno pridavati im značaj Davida. Pustimo ih Andreja na miru, oni nas ne diraju. 

Eh, nećete to vi pravoslavni, vas živcira i njihova teologija pravog Jehove, stvarnog Boga. Evo nečega od toga: pacifističke kongregacije ne proglašavaju za sveca nijednog čoveka, jer ljudi na zemlji ne mogu nikoga proglasiti za bezgrešnika i time oteti od Boga njegov Sud. Pravoslavni su oteli od Boga profesiju. Kod Jehovinih svedoka jedino Bog može suditi ljudima i to tako što će svrstati od celog čovečanstva samo 144 hiljade da pomažu Isusu da upravlja ljudima u svom nebeskom kraljevstvu.

A ostali? Pa nema Pakla zbog skaradnog života na zemlji, i ljudi će posle svoje smrti birati hoće li živeti u skladu sa Jehovinom voljom ili protiv njega. Sve milijarde ljudi koji odaberu život sa njim živeće večno, a ostali će biti nepovratno uništeni. Zar to nije lepo obećanje? Sačekajmo, ko umre, videće. Kraj je blizu, Jehovini svedoci su na straži otkrivajući znake Poslednjeg dana.

LICEMJERJE POPOVA

Sigurno ste uočili, političko iživljavanje Srpske pravoslavne crkve prema miroljubivim protestantima ona ne ponavlja sa rimo-katolicima i ratnim protestantima.

Ona tako ne sme da razgovara sa anglikancima, luteranima, evangelistima, metodistima, kolonijalnim kalvinistima i drugima, jer je to veoma opasno. Njih je na stotine miliona i vode najrazvijenije evropske zemlje i SAD. Vladika Andrej to zna, godinama je u Svetskom savezu crkava povezivao Srpsku pravoslavnu crkvu sa njima, i zna na koga sme da navali a na koga ne sme.

Lako mu je tući boksera koji se ne brani.

SRBI IZGUBILI DRŽAVU, SRBIN RADI, BEOGRAD SE GRADI

Neizreciva dosada obuzima svakog ko sluša vladike poput Andreja Ćilerdžića kada govore kako su Srbi izgubili državu posle 1389. godine. To je neistina, zar nije čuo da nisu? Otišli su Turci posle Kosova na gotovo 70 godina iz Raške a opteretili Stevana Lazarevića vazalskim obavezama. 

Otresao ih se posle bitke kod Angore 1402. godine u korist mađarskog vazalstva pod Sigismundom. Njegova zaostavština je pala pod Turke tek 1459. godine, kada je Brankovićev Beograd postao sastavni deo osmanske države. Ali nije Raška bila jedina srpska država kao što to Srbijanci vole da se misli, jer nisu Srbijanci jedini Srbi. Ima nas još. Crnogorska Zeta/Duklja se držala gotovo do kraja 15. veka, kao i bosanski srpski kraljevi do 16. veka, a kaluđerima od Njeguša nije dugo trebalo da krenu sa obnovom države krajem 17. veka.

Ceo taj patos kosovskog žala za privremenim gubitkom države Rašana, sa zaboravom Bosanaca i Crnogoraca, koji neguje velikosrpska popovska elita u Beogradu služi da se istakne da bez Srbije nema opstanka Srbima na Balkanu i da je ujedinjenje pod Beogradom jedina garancija njihovog života. To je ratni program. Pravi cilj mu je ovo: Srbin da radi, Beograd da se gradi.

Ali nisu u Svetom Sinodu bili oko toga svi episkopi jedinstveni. Mi se podsećamo da je mitropolit Amfilohije Radović zahtevao 2012. godine da se obnovi nezavisna država Crna Gora, ali kao kraljevina. Sećate se? Njegova nevolja je bila u tome što je on bio samo za srpsku Crnu Goru i stoga je bio za unutrašnji ratni razdor sa nacionalnim Crnogorcima, bio je za opravdanje četničke izdaje Crne Gore za vreme Italijana do 1943. godine i kasnije, i bio je za uništenje republike. To je bio nemoguć program za ujedinjenje svih Crnogoraca radi odbrane od velikosrpskog kolonijalizma. Sada ga ne ponavlja ni srpska iredenta u Nikšiću, preko noći su svi napustili Radovića.

Ne verujemo da će se vladika Andrej Ćilerdžić rasrditi na nas ako ga zamolimo da razmisli zašto su pre nekoliko dana Ukrajinci u Odesi uklonili kip ruskoj carici, Nemici, Katarini Velikoj. Ona je za Moskvu osvajala tuđe zemlje sve do ukrajinskog Krima i bila zaštitnik interesa istočnih kavkavskih Slovena koji su od Ukrajinaca ukrali njihovo ime ,,Rus“. Tako su nerusi sa Kavkaza postali Rusi, a pravim Rusima iz Kijeva otimaju sada pod Putinom ponovo zemlju i slobodu. To isto, od 1930-ih godina podržava i Srpska pravoslavna crkva sa Crnom Gorom, Bosnom, Hercegovinom, Banijom, Likom, Kordunom, Slavonijom i Vojvodinom.

Ako tako nastave, stići će, vladiko, i do vašeg Osnabrika u Nemačkoj. Smejete se? Verujte, i mi se smejemo.